الان می‌خواهم دوباره درباره سرمای هوا غر بزنم، آماده‌اید؟ :)

بله :) می‌فرمایند که اینجا سال به دو فصل تقسیم میشه، یه فصل سرد و یه فصل خیلی سرد :)))) حتی روایت شده که قراره شنبه یکشنبه برف بیاد :-| 

به همین سوی چراغ! برف وسط اردیبهشت آخه؟ 

صابر میگه برای ما تو ایران اسمش اردیبهشته که تصورمان هوای معتدل و سبز است، اینا بندگان خدا بهشت‌شان با برف هویت پیدا می‌کنه :)

از صفحه کوچک موبایل نگاه می‌کنم به دوستان عزیزتر از جانم، به نگاه مهربان و پر عشقشان، به خنده‌هایشان، به شادی، امید، عشق... و دلم پر می‌کشد برای بودن پیششان، برای یه دورهمی کوچک دوستانه، مثل قدیم‌ها...

می‌پرسد: پریسا تو که این همه تعریف کردی لعنتی! چرا دلت می‌خواد برگردی؟ چی هست اینجا که اونجا نیست؟

میگم: ایران :( اینجا با همه چیزهایش برای من نیست...

صدای اون‌یکی از کمی دورتر می‌آید: می‌فهمم چی میگی... تو به تعلق نیاز داری! به خاطره، به دوست... اولین سال‌هایی که اومده بودم تهران هم، برای من این‌طور بود، همه چیز تلخ و سیاه و رو اعصاب، وقتی بر می‌گشتم شهرمان از دروازه ورودی شهر تمام شش‌هایم رو پر می‌کردم و می‌گفتم آخیش! برگشتم خونه :) ولی کم کم جا افتادم، خاطره ساختیم، دوست پیدا کردم، تعلق خاطر پیدا کردم، شروع کردم به دوست داشتن اینجا، این شهر دودی پر ترافیک، اینجا شد خانه‌ام :)

به صفحه موبایل نگاه می‌کنم که نوشته:

poor connection, video paused بغضم رو قورت میدم و یاد اولین روزهایی می‌افتم که ازدواج کرده بودم، یاد شب اول که می‌خواستم برگردم خانه، یاد عصرهایی غمگینی که از سرکار می‌اومدم و اشتباهی دم خانه مامان پیاده می‌شدم، یاد همه روزهایی که گذشت تا خاطره ساختیم تا خانه شد خانه، تا تعلق پیدا کردم...

زیر لب می‌گویم: خانه دوست کجاست؟

اولین باری که پشت پنجره‌های نورگیر پذیرایی این‌ خانه ایستادم، ریسه‌ای پشت شیشه‌ی پنجره‌ی خانه‌ی همسایه‌ی روبه‌رویی توجهم را جلب کرد، روی یک ریسمان صورتی این حروف سوار شده بود:  B A B Y ❤ G I R L

یادم هست آن روزها آن قدر سرمای هوا حالم را گرفته بود که زیر باد و باران گاهی مدت‌ها می‌ایستادم جلوی پنجره و زل می‌زدم به نوشته‌های پنجره اتاق baby girl، شاید که یک بار در آغوش مادرش بیاید کنار پنجره :)

دیروز دیدم که مادرش به ریسمان عاشقانه‌اش یک خرگوش عید پاک اضافه کرده، خرگوشی که تخم مرغ‌ها را پنهان می‌کند تا بچه‌ها بروند دنبالش و به این فکر کردم که برای چک کردن مناسبات اینجا، نگاه کردن به پنجره اتاق baby girl کافی است :)

پ.ن. مناسبات اقامت در این‌جا با گرفتن شماره‌ای به نام شماره شهروندی آغاز می‌شود، قبل از آن می‌تونی با زندگی توریستی‌ات خوش باشی :) اما بعد از گرفتن BSN به یک باره از توریست به expat تبدیل می‌شوید! یک نامه می‌آید دم خانه‌تان که اوه ما فهمیدیم یک کودک زیر دو سال در خانه شماست بیایید برای چکاپ و واکسیناسیون! اوه ما فهمیدیم که شما بالای سی سال هستید، تشریف بیاورید برای چکاپ سرطان دهانه رحم! اوه تازه آمدید اینجا؟ یک سال عضویت رایگان کتابخانه برای شما! اوه زود باشید برای بیمه درمانی ثبت نام کنید و بعد دکتر خانواده انتخاب کنید، وگرنه اگر مریض شدید خودتون می‌دانید و مسئولیتی به دوش ما نیست :-| اوه حالا می‌تونید بیایید برای ثبت نام مهدکودک! اوه این چیه؟ نامه خوش آمدگویی خانم شهردار لاهه برای شما :)

خوش آمدید به پایتخت صلح و عدالت جهان!

جونم براتون بگه که از آنجایی که اینجا هنوز وارد جمعه نشدیم، این پنجشنبه و شام‌‌گاهش مصادف است با شام آخر مسیح، فردا میشه goed vrijdag که میشه همون جمعه خوب* و مسیح رو به صلیب می‌کشند، شنبه مراسم تدفین است و یکشنبه روزی که قرص ماه کامل هست، مصادف است با عید پاک که اعتقاد دارند مسیح از قبر بر می‌خیزد و داستان‌های دیگه، حالا اینجا من آدم مذهبی به اون معنا ندیدم، ولی این چهار روز تعطیلات عید پاک رو به عنوان یه holiday خفن گرامی داشته و به خوشی می‌گذرونند :)

* جایی خوندم که نوشته بود چون اعتقاد بر این هست که مسیح به خاطر گناهان نوع بشر به پای صلیب رفت و فداکاری کرد و ... بهش میگن جمعه خوب، آدینه‌ی نیک...

لیلی رو بیدار می‌کنم تا صبحانه بخوره و راه بیفتیم،‌ همین طوری با دهن پر مخلوط هلندی و انگلیسی و فارسی بلغور می‌کنه و لقمه‌های صبحانه رو به زحمت آب میوه قورت میده! صابر زودتر رفته سر کار،‌ باید لیلی رو بگذارم مهدکودک و برگردم پروژه رو ببرم برای تایید نهایی. 

لیلی که آماده شد می‌رویم سمت انباری، دوچرخه را در میارم، لیلی از خوشحالی جیغ می‌کشه: آخ جون دوچرخه‌سواری :) هر بار همین کار رو می‌کنه، و من عاشق این ویژگی کودکانه‌اش هستم، این که هر چیز ساده و تکراری و معمولی قابلیت این رو داره که مثل بار اول شگفت زده‌اش کنه. توی راه پشت سر من مدام جیغ شادی می‌کشه!

می‌رسیم به مهدکودک،‌ با خوشحالی میاد پایین و می‌دود بغل مربی، برایش دست تکان می‌دهم و دوباره من می‌مانم و اسب خوش‌رکاب :) می‌رسم کتابخانه مرکزی، می‌خواهم قبل تحویل نهایی یکبار دیگه پروژه رو run کنم، توی ذهنم دارم نقشه پروژه شخصی خودم رو طراحی می‌کنم، یه پروژه خاص بین المللی :) توی نوتیفیکشن بار نگاهم می‌افتد به پیام مامان، می‌خواهم برایش بنویسم که الان سرم شلوغه و بعدتر به‌اش پیام می‌دهم که می‌بینم نوشته تحریم‌ها برداشته شده :))))

از خوشحالی یه لحظه خشکم می‌زنه :) توی دلم قند آب میشه، تند تند تایپ می‌کنم مگه میشه؟ چطوری؟ مامان زنگ می‌زنه و گپ می‌زنیم، خیلی خوشحالم، فکر این که برمی‌گردیم همیشه کمکم کرده که کم نیارم، حتی توی روزهای خیلی سخت :) به بوس برای مامان می‌فرستم و به صفحه مونیتور زل می‌زنم... باورم نمیشه، دیگه دست و دلم به کار نمیره :) برای صابر پیام می‌دهم که به خانه بر می‌گردیم :)

برایم یه لبخند می‌فرستد، یعنی زنگ بزنم بهش؟

پ.ن. به دعوت دامن گلدار اسپی چالش تصور آینده :)

موقعی که می‌خواستیم اسم برای لیلی انتخاب کنیم رو یادتون هست؟ من اون موقع‌ها ایده‌ام این بود که یه اسمی انتخاب کنم که اگه بعدتر بزرگ شد و به نظرش لیلی کلاسیک اومد و خواست که مثلاْ صدایش کنند lily مشکلی نباشه، یعنی املای فارسی‌اش یکی باشه :دی ولی بعد سر گرفتن پاسپورت هر چی با خودم کلنجار رفتم دلم راضی نشد که بنویسم Lily و همون Leili رو گذاشتم تو پاسپورت :)

حالا چی شده؟ فهمیدم که این‌جا به گل لیلیوم که همان Lily (به انگلیسی) باشه میگن Lelie و این رو مثل لیلی ما می‌خونند :))) 

حسن تصادف :) یعنی من هر بار گفتم اسم دخترم لیلی هست و پشت تلفن اینا بودیم طرف پشت خط نوشته بود Lelie :) فکر می‌کنند اسم محلی خودشون است و هر بار من براشون توضیح می‌دهم که در ایران نماد عشق است و اسم یک شخصیت تو یک داستان قدیمیه و ...

یعنی من در عجبم از تغییرات دمایی اینجا :-/ یعنی اگر با سرمای بیرون رفیق شدم و سرمای داخل خونه روی اعصابم پیاده روی می‌کند، بدانید و آگاه باشید که شیب تند تغییرات دمایی من را خواهد کشت :-|

من ظهر که لیلی رو برده بودم پارک، آفتابی وسط آسمان می‌درخشید که دوستان همه با تاپ و شلوارک تردد می‌کردند، ساعت ۶ رفتیم خرید از فروشگاه دم خونه، من با یه سویشرت بودم و کمی لرزیدم در راه و از فروشگاه که آمدیم بیرون در حد قندیل بستن سرد بود :دی

یعنی راحت ۱۵ درجه افت دما داشتیم در عرض چهار ساعت :-|

یعنی با یک بشکن از بهار میریم تو تابستون، با بشکن دوم از تابستون میریم تو زمستون :دی

خانومه تو پارک، در حالی که لیلی هاپو هاپو گویان خودش رو به سگش رسانده و نازش می‌کرد، با لبخند ازمن پرسید که کجایی هستیم.

گفتم: ایران

گفت: پناهنده‌اید؟

گفتم: نه، همراه همسرم آمدیم که اینجا کار می‌کند، برای یک شرکت آلمانی :)

از آنجا که من و لیلی همچنان سگ زیبایش را نوازش می‌کردیم، مکثی کرد و ادامه داد: جالبه شما یا دخترتان با سگ مشکلی ندارین، تا جایی که می‌دونم در کشورهای اسلامی سگ نجس محسوب می‌شود...

گفتم: در تهران، دخترم را می‌بردم مدرسه طبیعت، در باغ گیاهشناسی، آنجا سگی داشتیم که مراقب حریم مدرسه و بچه‌ها بود، برای همین سگ‌ها را خیلی دوست دارد :)

پ.ن. دیگر نگفتم برایش که در سال جدید مجوز مدارس طبیعت لغو شده‌است :-( یکی از ویژگی‌های اینجا این است که رگ وطن پرستی‌ات می‌زند بالا و دوست نداری کسی چیزی بگوید درباره ایران، مخصوصاً این که ایرانی نباشد...