صابر عکس لیلی را فرستاده برای یه همکار قدیمی:

مخاطب مورد نظر: به به چه پسر گلی، خدا حفظش کنه براتون :-]

صابر: پسر گلی نیست :-|

مخاطب مورد نظر: چرا؟ پسر به این خوبی :-) به این گلی :-) به این آقایییییی :-)))))))) چرا پسر گلی نیست؟

صابر: چون پسر نیست :-O

ما: :-O

مخاطب: :-|

لیلی: :-))))))

دکتر لیلی بعد از این که با هم صلح کردیم^*، خطاب به من:

باید چیزهایی به لیلی بدهی بخوره که برای من و شما خوب نیست و نباید زیاد بخوریم :-))) مثلاْ کره، ماست پرچرب، هر روز گوشت ماهیچه گوسفند،‌ دقیقا همان چیزی که ما بهش میگیم کلسترول که باعث میشه دانه دانه سلول های مغزش پر و پیمون بشه :)

مثلا نباید فکر کنی که پس میوه چی شد؟ پس فیبر چی شد؟ میوه و اینا به عنوان دسر،‌ اول اون چیزهایی که باعث میشه انرژی بگیره، وزن بگیره و قوی بشه، ویتامین و اینا که توی مولتی ویتامینش هست، نباید با اونها سیر بشه که مثلا سوپ گوشت اش رو نخوره...

حالا اگه لیلی شد شیرخوار چاق و کلسترولش رفت بالا دیگه دکتر مسوول است :دی

^* با صابر قرار گذاشتیم که از کودک درون من حمایت کنیم، اولش دکتر گفت اول سوالاتت رو می پرسی یا لیلی را معاینه کنم؟ گفتم من دیگه سوالی ندارم، پشت چشمش رو نازک کرد و گفت تصمیم گرفتی سوال نپرسی دیگه؟ داشتم شانه بالا می انداختم که بله که صابر گفت که دفعه قبل ما انتظار نداشتیم از شما و هی ما گفتیم و هی اون گفت و ... در نهایت صلح کردیم :-) مخصوصاْ که از هفته قبل آنفولانزای عجیبی گرفته بود از یکی از بیمارهایش و یک هفته تمام بیمارستان،‌بخش آی سی یو بستری بود تا مرز مرگ... می گفت باید اطلاع رسانی کنند چون الان آنفولانزا اپیدمی شده و اگه مردم بدونند بیشتر رعایت می کنند. 

حالا من اطلاع رسانی می کنم، می گفت که اگه در جاهای شلوغ و پر رفت و آمد زیاد تردد می کنید حتما واکسن آنفولانزا بزنید، چون حداقل انواع کشنده اش رو نمی گیرید و اصلاْ چیز شوخی برداری نیست و واقعاْ خطر مرگ داره :-| و در این همه سال که طبابت کرده هر سال حداقل چند مورد خانواده هایی رو دیده که جگرگوشه شان را بر اثر آنفولانزا از دست دادند.

نمی دونم چرا این طوری شدم، دلم برای همه چی و همه کس تنگ شده، دلم برای اینجا، برای وبلاگ بلاگفایم تنگ شده، برای همه دوست های قدیمی ام، برای همه اونایی که چند وقته خبر نگرفتم ازشون... 

دلم برای همه پست های جولیک که هی خوندم و کامنت نذاشتم، برای کامنتی که می خواستم برای شاهنامه مترسک بذارم اون وقتی که دیدم شهناز هاجر شد، برای تمام کامنت هایی که برای پست های بیت کوین دکتر میخواستم بذارم و اونقدر نذاشتم که بیات شد، برای پست های سرخپوستی آنا، دلبر لافکادیو و حتی مراد شباهنگ هم تنگ شده...

اون قدر به کامنت ها جواب ندادم و هیچ جا کامنت نذاشتم احساس خفگی دارم، احساس می کنم یه دوشنبه دوری بود آخرین باری که توی زندگی به سبک ام اس چیزی گفتم... اونقدر برای پسر مشرقی هیچی ننوشتم که وبلاگش رو بست و رفت... 

کامنت های یا فاطمه زهرا رو می بینم میرم تو فضای ماه و ماهی، بهش گفتم امتحانات رو خوب بدهی؟ نه نگفتم :-(

به جولیک تولدش رو تبریک گفتم؟ نه :-(

دارم به واران فکر می کنم که هر شب داره زلزله میاد و حالش رو نپرسیدم، برای آقاگل چند وقته کامنت نذاشتم؟  :-(

احوال آبجی کوچیکه گندم، سه قلوهای توکا، پرسیدم فیلوسوفیا داره چی کارا   می کنه برا رفتن؟ برایش آرزوی موفقیت کردم؟ نه :-(

احوال پروژه آشنا رو پرسیدم؟ نه :-( پرسیدم یلدا چه خبر؟ نه :-(

چرا؟ چرا دوشنبه قبل یادم رفت پست بذارم؟ چرا اون چهار روز اون طوری شد؟ چرا یه ماهه فایل خاطرات روزانه ام رو آپدیت نکردم؟

چی شده؟ 

پرسیدم علی کوجولوی ای عاشقان هر کجا چطوره؟ به خانومی پیام دادم که چه خبر؟ به بانوی عاشق گفتم پاشا چقدر گوگولی شده؟ به حریر گفتم رفتی باغ کتاب چقدر دوست داشتم بودم و می دیدمت؟

نه هیچ کدومش رو نگفتم...

حتی از خورشید هم خبر نگرفتم، از میم صاد نپرسیدم خونه خریدنشون چی شد، به هدی خاتون نگفتم که کیان رو اگه ببینم قورتش میدم، یه جواب داشتم برای siftal که اونقدر برایش نفرستادم از بین رفته... حال پری، علی، هما جانم، فاطمه، خانم ف... حال هیچ کس رو نپرسیدم، فقط رفتم سر زدم، هیچی ننوشتم برای هیچ کس، همه حرف ها همین جا مانده و دارد قل می خورد روی گونه هایم... 

چه اتفاقی افتاده برایم؟ حتی نمی خوام لپ تاپم رو باز کنم که چهار روز برای احیایش تلاش کردم، چهار روز که سه شبش نخوابیدم، چقدر دلم برا همه چی تنگ شده، چقدر خسته ام :-(

این پست در روتین این وبلاگ نیست، در غم دوشنبه ای است که روتین اینجا یادم رفت، نه این که یادم باشد و ننویسم... 

این پست غمگینی است، چون دارم گریه می کنم و نمی دونم چرا دلم برا همه چی تنگ شده :-(

اگه گیر یه مساله ای افتادید که حل نمیشه، سوالی، باگ نرم افزاری، مدار لاینحلی،... هر چی، حتی مشکلات خانوادگی :-) به جای این که خودتون رو خفه کنید و لاینقطع در مساله غوطه ور بشین، همین حالا کار رو متوقف کنید و بروید بخوابین!

به مغز بیچاره تون اجازه بدین که آشغال ها رو بذاره دم در* :-)

راهی که برای من جواب داد، Delegate** بود، یکی از Dهای ماتریس آیزنهاور برای اولویت بندی که هیچ وقت استفاده نمی کردم، به معنای واگذار کردن کارهای غیرمهم ضروری به یه نفر دیگه، به این ترتیب که وقتی اونقدر از درست شدن مک بوک نازنینم ناامید شده بودم که به فکر خریدن یه لپ تاپ دیگه افتادم که وسط اون اغتشاش فکری، سرباره ی داغونی بود، صابر پیشنهاد داد یه ایمیل بزنم به آقای سین سین و ازش بخوام یا برام لپ تاپ بخرند یا  یکی از لپ تاپ های شرکت رو بدهند به من یا... در نتیجه بار مساله از دوشم برداشته شد تا دریافت جواب رییس و نشستم سر کار و در کمتر از یک ساعت مشکل رو پیدا کردم و تمام :-) 

*از مجموعه سخنان گهربار باربارا اوکلی در Learn how to learn، سرفصل جالبی در coursera :-) 

** یکی از keywordهای #C که در جاوا طور دیگه ای استفاده می کنیم به همین معنای واگذار کردن! که اولین بار که فهمیدم چیه به مانند ارشمیدس اورکا گویان در کوچه ها دویدم :دی

نمی دونم چه کنم :-(

یعنی الان نگاه کردم و دیدم اوووووووووه دوشنبه پست وبلاگ ننوشتم :-|

یعنی چهارشنبه بیدار شدم، مک بوک نازنینم بوت نشد و بعد از کلی back up گیری و restore، هر راه حلی که می شد را تست کردم، ولی در حال حاضر یا اندروید استودیو به موبایل وصل نمیشه، یا وصل میشه، پروژه build نمیشه :-|

یعنی چه خوب که فردا جمعه است، شاید یه راه دیگه ای به ذهنم رسید... 

دعا می کنید برام؟ :-(

شنبه نوشت: مشکل حل شد :) به طرز غیر قابل باوری... نکته کنکوری این که وقتی سه روز آزگار به یک مشکل فکر می کنید و دو شب نمی خوابید انتظار نداشته باشید روز چهارم مشکل حل شود :-| مشکل زمانی حل می شود که به مغزتان اجازه ی کمی استراحت بدهید :) 

به مامان میگم: بابا قند شکن داره ها، هر روز داره تو تلگرام پست میذاره...

میگه: نه دختر، پرسیدم ازش، میگه یه اپ دارم، اگه خرگوش بدود تلگرام میاد، بایستد، نمیره تو :-|

با تشکر از عزیزان برادر برای آشنایی پدربزرگ ها و مادربزرگ ها در گستره سنی ۶٠ و ٧٠ سال با مفهوم پشت درهای بسته :-/

هیچ وقت بیشتر از ارزش واقعی یک جایگاه/رابطه/... نه وقت بگذارید، نه تلاش بکنید و نه هیچ کار دیگه :-/

مثلاً اگر دختر یک خانواده هستید، نیازی نیست هم زمان در ده نقش مختلف مادری، پدری،... ظاهر شوید، وقتی به اندازه دختر خانواده برای شما حق رای قائلند... 

یا اگر در یک پروژه همکاری می کنید، اندازه یک همکار باشید، نه کم کاری کنید، نه خودکشی، چون در حالت دوم شما با پروژه وارد رابطه عاطفی شده، آن را مانند فرزند خوانده خود دوست می دارید، در حالی که از شما انتظار می رود مثل یک همکار معمولی باشید، نه بیشتر :-|

از جمله نصایح آدمی که آنقدر با عشق پروژه هایی که قبول می کند را انجام می دهد، که یادش می رود کار پروژه، کار مردم است و او فقط همکار پروژه است و نظراتش اندازه یک همکار شنیده می شود :-(

یکی از آشناها خارج کشور می گفت: 

شماها الان در تهران حسابی هیجان-زده اید، یکی در میان:

زلزله،  تعطیلی آلودگی هوا، تظاهرات :-|

این حجم از هیجان هیچ جا رایگان نیست :-/

می فرمایند شبکه های مجازی قطع است، 

گوشی رو بر می دارم، رفرش می کنم برای بار چندم، خبری نیست!

احساس می کنم اینترنت قطعه.... در این حد :-|