دوست ندارم روز تولدی که فردایش می‌نویسم غر بزنم که فلان و بهمان. دوست ندارم بعدش بیایند و بگویند غر نزن که تو وضعت خیلی هم خوب هست و رو به راهی و بیا و ببین ما چقدر بدبختیم. از مسابقه‌ی دردناک کی از همه بدبختره خوشم نمی‌آید. ولی می‌نویسم به یادگار برای تولد سی و هشت سالگی، در سالی که ابهام‌هایش روز به روز کمتر می‌شود و انگار کمی از افق دور را می‌بینم، حالا شاید خسته باشم و غر بزنم و فقط بخواهم بخوابم. 

حتی اگر واقعا خسته باشم، برایم اوضاع زندگی رو به راه است، و تولد سی و هشت سالگی را دو دستی بغل کرده‌ام و بوسیده‌ام، و از ته دل گفتم: سی و هشت سالگی نازنین من، سلام :*

گفتم: "لیلی جان، کامپیوتر را خاموش کن"

گفت: "بذارم دانلود بشه؟"

- یعنی چی؟

به آیکن لودینگ کنار shutting down اشاره کرد و گفت: یعنی این!

پ.ن. من انیمیشن‌ها را از روی کامپیوتر برایش می‌گذارم، و تنظیم کردیم که دکمه را که بزند، فرآیند shut down ویندوز انجام بشود، حالا به واسطه کتاب‌هایی که از روی طاقچه برایش می‌خوانم می‌داند که بارگذاری برای دانلود یعنی چی، دیگه خودتون پیدا کنید پرتقال فروش را :) 

دارم همه کشوها و طبقه‌های کابینت را بالا و پایین می‌کنم که تو این مدت چی را بپزیم که قبل جابه‌جایی تمام بشود. نصیب امروز کیک برنج بود با آرد برنجی که عید خریده بودم برای درست کردن شیرینی برنجی :)

گفت: بخشی از تعریف خلاقیت همینه که راه‌حل‌های دیگه برای مسئله پیشنهاد بدهی که روی میز نیست، اصرار داری که بگی خلاقیت نداری یا چی؟

گفتم: اون اسمش مهارت حل مسئله نیست؟

گفت: من دیگه حرفی ندارم :-|

فاطمه گفت: "فقط همین دو هفته رو داریم که با هم بازی کنند، بعدش که دیگه معلوم نیست شما برین، بیایین، قرار جور بشه یا نه." بعد رد نگاهش برگشت سمت لیلی و سام که سرخوشانه روی ترامپولین کنار ساحل بالا و پایین می‌پریدند.

- من می‌خواهم کمکت کنم، تو کمک می‌خواهی؟

- نمی‌دونم.

- خب بهش فکر کن، چه مدل کمکی می‌خواهی؟

- نمی‌دونم.

وقتی نمی‌دونی چی می‌خواهی و چطوری می‌خواهی، طبیعیه که نمی‌توانی برای درخواستش کاری کنی.

این روزها کاملا خالی شده‌ام، دیروز به صابر می‌گفتم انگار در آستانه یک تغییر بزرگ هستیم (تغییر شهر، خانه، دوری از دوستان اینجا مثل کریستین، شروع مدرسه لیلی، دوری او از دوستان اینجا، تجهیز خانه جدید...) ولی پیش از آغاز تمام شده‌ایم، آنقدر که این شش ماه زیر فشار بودیم و دلتنگ و تنها و خسته و تباه و باتری‌ها خالی شده، سولفاته شده و دیگر نا ندارد.

تعطیلی تابستانی مدارس از یک طرف، نزدیکی به تاریخ جابجایی به شهر جدید از طرف دیگه، تابستان سرد امسال هم مزید علت. امروز از آسمان سیل می‌بارید. یعنی جمع بزنید حذف دو سه ساعت تنهایی هر روز، فشار روانی و فیزیکی کارهای قبل جابجایی با ماندن اجباری در خانه :-|

رفتم دم سالن واکسیناسیون که اشاره‌ای کرد به لیلی که "نمیشه با شما بیاد داخل، بمونه همین جا." به لیلی گفتم: "می‌مونی مامان؟" سر تکان داد و گفت: باشه. و دیگر نماندم که درون چشمانم تردید را بخواند، که هر دقیقه هزار بار ساعت نگاه کردم، که سر صف تزریق چنان آماده ایستاده بودم که وقتی نشستم روی صندلی، صدایی داد و مسئول تزریق واکسن غر زد که چه خبره و صندلی شکست و اینها :-| و بعد در جلسه کنکور واکسن با مراقب سر و کله زدم که دخترم بیرون مانده و می‌روم همان جا منتظر می‌مانم... 

"برو بخواب، برو بخواب، چشم‌هایت باز نمیشن"

"نه امروز دوشنبه است وبلاگ بنویسم"

"برو بخواب فردا بنویس"

"فردا از امروز هم شلوغتره"

"بذار یک کاری کنم چشم‌هایت بسته بشن!"

گفتگوی فرشته‌های شانه راست و چپ، شاید هم چپ با راست :)

دکتر شهیدی می‌گفت: «تعریفی از شکست به من ارایه بدهید. اگر دو هفته رژیم گرفتم و ول کردم میشه شکست؟ اگر رژیم گرفتم و لاغر نشدم، میشه شکست؟شما به چی میگین تلاش ناموفق؟ آیا براتون همان شکسته؟

اگه بله،‌ آیا شما کسی را می‌شناسید که بدون تلاش ناموفق به یک دستاورد بزرگی رسیده باشه؟

اگه زندگینامه آدم های موفق را بخوانید می‌بینید که قبل از این که موفق بشوند یه عالمه تلاش ناموفق داشتند. تلاش ناموفق هم به اندازه‌ی تلاش‌های موفق بخش مهمی از مسیر موفقیت است. و شکست زمانی است که ما دست از تلاش بر میداریم.

تلاش ناموفق شکست نیست، بخشی از مسیر موفقیت است»