گفت: منظور من از بازی یک فعالیت با لذت فراوان و هدف کم هست، چیزی که کودک از شادی قهقهه بزند ولی لزوما هدف خاصی دنبال نشود :-)

یاد تفاوت  game و play افتادم و آن همه مطلب که خواندم درباره  gamification... به خودم نگاه کردم و لیلی و اسباب بازی‌هایش و کتاب‌هایش :-| 

فردای آن روز برای اولین بار با لیلی، دوتایی رفتیم پارک، در حالی‌که فکر می‌کردم دست تنها خیلی سخت باشد ولی واقعا خوش گذشت :-)

من بحران سی سالگی نداشتم چون سی سالگی‌ام را دوست داشتم، همان اندازه که سی و پنج سالگی، حتی می‌توانم بگویم سی و پنج سالگی را بیشتر :)

در کل پختگی همراه با قدرت مالی دهه چهارم را بسیار می‌پسندم، دوره‌ای که عمدتاْ از آشفتگی روحی/روانی/مالی/شغلی دهه سوم دور شده و هنوز به دام ناتوانی‌های احتمالاْ جسمی دهه‌های بعدی نیافتاده (و آخرین فرصت برای جلوگیری است البته، هم مالی، هم جسمی و هم همه چی :دی).

سی و پنج سالگی یک جورهایی به آدم حس میانسالی می‌دهد (مخصوصاْ اگر میانگین سنی را ۷۰ در نظر بگیریم)، همان قدر خاطره از گذشته و همان قدر امید به آینده :)

میان سالی ام را دوست دارم، مثل روزهای سه شنبه که وسط هفته است، یک جور تعادل پنهان دارد با خودش انگار.

خوش آمدی سی و پنج سالگی نازنین من :)

خوش نشسته‌ای بر جانم :)

این عبارت اولین بار تو یک پست اینستاگرامی مرتبط با آگاهی جنسی کودکان به چشمم خورد: مادر همه‌ی بچه‌ها :-) چه جالب!

درباره این بود که لپ بچه‌ی مردم رو نکشیم و یه جور خشونت مخفی است و همان طور که نگران بچه خودمون هستیم، اگه بچه بی‌پناهی رو دیدیم که گیر افتاده و نمی‌تواند از خودش دفاع کند، کمک کنیم، انگار که بچه خود ما باشد...

بعدتر اما در صفحه مادری که کودکش اوتیسم دارد به همین عبارت برخورد کردم، موقعی که هنگام یه برخورد معمولی بین پسرش و کودکی دیگر در پارک از مادر پسر عذرخواهی کرده و فرد مقابل با قیافه حق به جانب گفته که: خانوم برو بچه عقب افتاده ات رو جمع کن، معذرت نخواه :-( :-/ آیا اگر یک درصد خود را مادر یک کودک اوتیسم می‌دانست چنین برخوردی می‌کرد؟

حالا چند روز قبلتر که لیلی واکنش آلرژی داشت و آبریزش بینی و ... سر بردنش به کارگاه مادر و کودک به همین فکر می‌کردم، که اگر سرما خورده باشد چه؟ اگر مادر تارا، آدرین، ایلیا، رسا یا هانا باشم، دوست دارم که لیلی سرماخورده به کارگاه بیاید؟

خوب است خود را پدر/مادر همه‌ی بچه‌ها بدانیم :-)

اپیزود اول: مادر خوب

گفت: به نظرت مادر خوبی هستی؟

گفتم: نه!

گفت: چرا؟

گفتم: چون به اندازه کافی با دخترم بازی نمی کنم.

گفت: به اندازه کافی یعنی چقدر؟

گفتم: دوستان میگن روزی ۵ ساعت :-|

گفت: خب شما اصلا نمی خواد مادر خوبی باشی، با این معیارهای سختگیرانه ای که داری، همین که یه مادر معمولی باشی خوبه :) بعد هم از اون دوستات که میگن روزی ۵ ساعت دیگه سوال نپرس :دی

دروغ چرا، از وقتی که گفت مادر معمولی هم کافیه، کلاْ خیالم راحت شد، یک مادر معمولی بودن خیلی راحت تره :)

اپیزود دوم: سختگیر

گفت: ببین این برنامه روزانه ای که تو میگی تویش پر است از معیارهای سخت گیرانه، دیکتاتوری بایدها، همه چی باید این طوری باشه، باید اون طوری باشه، بذار یه داستان برایت بگم،‌ یه روز یه شهری بود که یه حاکم سخت گیر داشت. این حاکم سخت گیر دم در شهر یه تخت گذاشته بود به اندازه قد خودش و شرط ورود هر نفری به شهر این بود که اول می خوابوندنش روی تخت، اگر قدش اندازه بود که هیچی، اگه کوتاه تر بود اون قدر می کشیدنش که پاره می شد و می رسید به قد تخت (می مرد قاعدتاْ) یا اگه بلندتر بود اون قدر از سر و تهش می زدند که اندازه تخت می شد (باز هم می مرد :-|)

پس یعنی چی؟ یعنی خیلی از لذت‌ها، ایده‌ها و افکار از دیکتاتوری بایدهای تو رد نمیشن تا بیان تو :-|

من و دیکتاتوری بایدهایم با هم رفیقیم دیگه بعد این همه سال :)

اپیزود سوم: جدی

گفتم: دلم برای کلاس خط و تذهیب و سنتورم تنگ شده، ولی همسرم میگه خدا خیرت بده، تو کارهای خودت هم تمام نمیشه، چطوری میخواهی خط و تذهیب و سنتور هم تویش جا بدهی؟

گفت: خب شما همه برنامه ات پر است از فعالیت های جدی، کار که جدیه، بچه داری که جدیه (و باور کن که اصلا کار لذت بخشی نیست و یک کار تمام وقت حسابیه) برای همین ذهنت دنبال راه فرار می گرده و به تذهیب و ساز و ... فکر می کنی، اونها برای تو فعالیت لذت بخش است،‌ هر چقدر هم که برنامه ات پر باشه دوست داری اون ها رو انجام بدهی.

گفتم: آخه اون لذت بخش‌ها هم اولش تفریحی بود، بعدا تبدیل شده بودند به حرفه :-| مثلا میرفتم خوشنویسی درس می‌دادم یا تذهیب سفارشی روی خط مردم قبول می‌کردم :-|

گفت: خب شما خیلی جدی هستی، همه چی رو خیلی جدی می گیری :-| برای هفته بعد یک لیست مفصل از همه فعالیت هایی که به نظرت لذت‌بخش هست می نویسی و برنامه روزانه ات هم بیار تا ببینیم چرا نمیشه فعالیت‌های لذت بخش رو توی برنامه جا کرد، شاید تو خیلی به خودت سخت می‌گیری!

اپیزود چهارم: منتشره

گفتم: به نظرم برای هر چیزی خیلی نگران میشم، بیشتر از افراد معمولی و در خیلی از موارد.

گفت: یعنی می خواهی بگی نگرانی منتشره داری؟ (Generalized Anxiety Disorder)

گفتم: آره 

گفت: خب یه کاری بکن یه جدول بکش و هر بار که نگران شدی توی ستون اول بنویس حوزه نگرانی چی بوده، ستون دوم موقعیتی که نگرانت کرده چی بوده،‌ ستون سوم شدت نگرانی از ۰ تا ۱۰۰ و ستون چهارم چه رفتاری در برابرش از خودت نشون دادی! تا ببینیم که چقدر منتشره است :دی

من تقریبا پنج روز هست که این جدول رو پر کردم و فقط دو حوزه داره سلامتی و کار با درصد زیر ۴۰ :-| چرا فکر می کردم این قدر منتشره است؟!

پ.ن. این کمپین کوله پشتی مهر رو دیدین؟ کار ارزشمندیه :)

آخه آدم چله تابستون سرما می خوره؟ من کلی حرف داشتم بزنم براتون، از راهکارهای مشاوره، تمرین هایش و... یا از این که مادر همه بچه ها بودن یعنی چی... یا بعد از این همه مدت یه جلسه حضوری رفتم شرکت و دوستش داشتم...

ولی آنقدر حالم بد هست که یه مشت قرص خوردم و سر سنگین شده ام رو گذاشتم روی بالش و می خواهم بخوابم تا صبح :-(

مرگ بر سرماخوردگی توام با سینوزیت در چله تابستان :دی

چندی است ذهنم درگیر این موضوع شده است که این همه دانش چرا به کارم نمی آید؟ یا بهتر است بگویم چه باید کرد که به کار آید؟ :دی

یعنی چه؟ بگذارید مثالی بزنم، من از سال ٩٣ به بعد، به طور جدی درگیر مباحث خودکاوی و توسعه مهارت های فردی بودم، کتاب ها خوانده ام، دوره های غیر حضوری گذرانده ام، کارگاه ها شرکت کرده ام و هنوز همچنان مشتاق و دچار، پس چرا در مواجه با یک مشکل می روم روی مود اتوماتیک و همان کاری را می کنم که وقتی ده سالم بود می کردم؟

از چرایش که بگذریم حتی، چه باید کرد که این همه دانش به وقتش به کار آید؟

هفته بعد وقت مشاوره گرفته ام، به دنبال پاسخ :-) 

تصمیم گرفتم اخبار روز و لحظه به لحظه ایران و استکبار جهانی را اول صبح چک نکنم و آخر شب، شاید وسط روز به گوشم خورد یا کسی در گروهی فوروارد کرد یا جوکی چیزی... ولی دیگر پیگیر نیستم. 

چه فایده؟ 

چو تخته پاره بر موج، رها رها رها من

اولین بار هست که بعد از ۱۳ ماه جگرگوشه را گذاشتم خانه مامان و برگشتم خانه که کار کنم. پیش مامانی زیاد مانده ولی این که بعدش برگردم خانه اولین بار است.

این چند وقت که لیلی جان راه افتاده،‌ مدام میاد کنار صندلی من و میگه من را بغل کن که بنشینم روی میز،‌ فکر کنم دلش می‌خواد مثل من بزنه روی کیبرد لپ تاب :دی برای همین شاید روزی ۱-۲ ساعت کار کرده باشم، خانه پر. 

صبح ها که حوالی ۶ بیدار میشه (دختر سحر خیز مامان‌:*) و چقدر زودتر از او می‌تونم بیدار بشم مگه؟ و شب‌ها که می‌خوابه انگار یه تریلی از رویم رد شده و دیگه توانایی کار کردن ندارم :-| در نهایت همون یکی دو ساعتی که در طول روز بخوابه.

ولی حالا که نیست، دست و دلم به کار کردن نمیره :-\ نشستم توی هال، همه‌اش فکر می‌کنم که توی اتاق، توی تختش خوابیده و بروم نگاهش کنم :( حس می‌کنم صدای نفس‌هایش میاد، دلم برایش تنگ شده...

پ.ن. یادتون هست یک سری چیزهای لیلی گم شده بود؟ 

قاشق سبز رنگ پیدا شد :) کجا بود؟ در فاصله بین در فر و لبه بالایی اجاق گاز که وقتی در فر بسته است عمراْ که به نظر آدم برسه میشه در آن لبه باریک چیزی رو جا کنه :دی

من دیروز و امروز خیلی کسل و بی حوصله بودم، در حدی که دست و دلم به هیچ کاری نمی رفت، شاید علتش ترکیبی از فشار روانی چند روز اخیر به خاطر دون دون های لیلی و تلاش من برای تحت کنترل در آوردن اوضاع بود (از شستن همه موارد قابل شستشوی اتاق لیلی با ٩۵ درجه در ماشین تا جاروبرقی و شامپو فرش و ویزیت متخصص پوست و پوشاندن هر سوراخ و درز با چسب نواری پهن) به هر روی خیلی به این موضوع فکر کردم که چرا واقعاً؟

چرا نه به خاطر این که نمی دونم به خاطر خستگیه، از اون نظر که چرا نمی تونم یه سری سرگرمی فقط محض لذت رو توی برنامه ام گنجانده و راضی باشم؟ همه اش برنامه ریزی، همه اش هدفمند، همه اش جدی.. این وسط یه ترومای خارج برنامه هم که رخ بدهد آدم منفجر میشه یه هو :-(