یک جایی شنیده بودم: "به بچه‌هاتون یاد بدهید اگر وسط کابوس گیر کردند، به خودشان بسپرند که همیشه یک دکمه قرمزی هست که اگه فشار بدهند بیدار می‌شوند!" حالا کسی که به من یاد نداده بود، ولی این طور به خودم سپردم و inceptionوار چند شب پیش در حالی که زخمی و داغون افتاده بودم کف آسفالت خیابون و یک مینی‌بوس داشت از رویم رد می‌شد، یه صدایی تکرار می‌کرد: لعنتی اون دکمه قرمز رو فشار بده، بهت میگم فشار بده!
و واقعا یک دکمه‌ی قرمزی بود، فشار دادم و بیدار شدم :-| جل الخالق :)
نوشتم، پاک کردم، بیشتر از ده بار... افکارم آشفته است، ملغمه‌ای از خشم و غم و نگرانی، بیماری دو هفته‌ای و دارو (تجویز سرخود) بدنم را ضعیف کرده، اخبار هولناک و غم‌انگیز روانم را رنجور کرده و امان از خستگی، خستگی، و دوری...
نمی‌دانم بیان آنچه گذشت، بعد از سه روز فشار بین المللی را چگونه بگذارم به حساب صداقت و راستگویی؛ ولی خوب می‌دانم که اعتبار دانه دانه می‌آید و کیلو کیلو می‌رود و جان آدمی دیگر به این دنیای فانی بر نمی‌گردد...
* مثل اعتراف، اعتماد، اعتبار، اشتباه، انتقام، اجتماع، اعتراض، اختیار، انتشار ...
باید بنویسم، باید بنویسم؟ که یک هفته در غم، شادی، بیماری، خستگی، امید، افتخار، هراس، پشیمانی، اندوه، ابهام و "حالا چی میشه" گذشت... باید بنویسم که یادم بماند در همان هفته‌ای که از جمعه‌ی رفتن سردار شروع شد، یلدا با آن همه نور و شادی به خانواده ما اضافه شد. در همان هفته‌ای که سرفه شب و روز امانم بریده بود، رفتم کلاس زبان Dutch ثبت نام کردم چون به یک اطمینانی دل خوش کردم که جگرگوشه سه روز در هفته، هر روز سه ساعت دور از من می‌ماند، در همان هفته‌ای که در بیم جنگ هزاران بار در روز واژه‌ی سر خط خبرهای ایران را سرچ کردم و شب‌ها تا صبح نخوابیدم، در کمتر از یک ساعت ویزای بازگشت برایم صادر شد و بدون کارت اقامت تمدید شده به زودی با لیلی می‌رویم ایران. در همان هفته‌ای که یک هواپیما با همه‌ی امید و آرزو سقوط کرد، فهمیدم که این همه جلوه و نماد روشنفکرمابانه از فرزندپروری‌ای که دنبالش می‌کنم می‌تواند اسمش باشد ب.ه.ا.ی.ی.ت و چقدر نادانم درباره اسلام و آموزه‌هایش :-|
وقتش شده که سرفصل موضوعی مهلا را به مهلا و یلدا تغییر بدهم :) و زیر همه پست‌هایش هشتگ بزنم عمه از راه دور :)))
به نظرم درباره معنای یک سری از واژگان و آنچه که در جامعه پیاده می‌شود، باید تامل بیشتری بکنیم، مثلا زرنگی که فکر کنم همگی یک مورد برخورد داشتیم یا حاضرجوابی. زمانی که حاضرجوابی به عنوان یک ارزش در جامعه یا خانواده به کودک معرفی شود، فرصت تامل، اندیشه بیشتر و پاسخ مناسب بر اساس تعامل موثر با طرف مقابل از فرد گرفته می‌شود. این‌که در لحظه یک جواب دندان شکن آماده داشته‌باشیم، بدون اندیشه عمیق در آثار و عواقب آن، ارزش نیست...
دیگه وقتی ملت به جای g میگن خ، به جای ch هم میگن خ (dochter: دختر) فقط تصور کنید چقدر آوای خ در روز می‌شنوید؟ نتیجه این‌که بچه‌ای که از بیست ماهگی اینجا بوده، تنها آوایی که حسابی تسلط داره خ است، گاهی به جای ک هم میگه خ، به جای ه هم میگه خ :-|
یکی از فامیل‌ها که تو تماس تصویری با نیش باز گفت Merry Christmas باید قیافه من را می‌دیدید :) اصلا آنقدر از فضایش دور بودم که گفتم چی؟ بعد دیدم که خنده‌اش محو شد و با کمی دلخوری تکرار کرد و گفت کریسمس مبارک!
نمی‌دانم اینجا در شرایطی که ما با محیط دانشجویی وارد نشدیم که یک عالمه دوست و همکلاسی و مراسم گروهی داشته باشیم، بچه‌مان هم اینجا به دنیا نیامده که کلی دوست کلاس زایمان و کلاس یوگای بعدش داشته باشیم و شرکت صابر هم هر مراسم جذابی مخصوص خانواده‌های همکاران برگزار می‌کنه توصیه اکید می‌کنه که بی بچه! بچه‌مون هم در نهایت چیزی که بدون مادرش، اون هم با کلی قیافه گرفتن، رضایت داده که بره هفته‌ای دو روز، روزی دو سه ساعت playgroup است که ارمغانش بیشتر از خیر و خوشی برامون مریضی‌های طولانی بوده، دقیقا چطور توی این سرما و باد و بوران وقتی دو هفته با همسر محترم که می‌خواد کل روز خونه باشد و بچه‌ی کلافه‌ای که لااقل می‌توانست یه کلاس ورزشی یا موسیقی برود، مبارک و خوش است؟ بدون هیچ دوست و فامیلی که آدم لااقل برود دید و بازدید :-|
به قول واران، غرنوشت :)))
نشسته بودیم روی ارابه‌ی خالی سانتا که سلفی بگیریم. یک آقایی اون اطراف بود آمد جلو و پیشنهاد داد که عکس بگیره، و این شد که من و صابر با نیش تا بناگوش باز، زل زدیم به دوربین و گفتیم cheeeeese!
بعدتر وقتی خواستم عکس را بگذارم اینستاگرام کمی مکث کردم و به این فکر کردم که چقدر ظاهر و باطنش فرق دارد... در ظاهر یک خانواده شرقی خندان و شاد می‌بینید در غرب اروپا، در آخرین شب Royal Christmas Fair، تعطیلات، جشن، کریسمس، رفاه، برق شادی، نور، خوشبختی...
در باطن یک خانواده با دماغ‌های فین فینی و دست و پای یخ کرده است، با بچه‌ی دو سال و نیمه‌ای که نمی‌خواهد عکس بگیرد و اصرار دارد برویم دنبال سانتا که بهش بگیم بیاد خونه‌مون :-| پشت عکس سه هفته اسهال و استفراغ بچه خانواده، یک هفته سرفه مادر خانواده، و سه روز گلودرد پدر خانواده هم هست... وقتی روی ارابه سردی خودت رو جا دادی که چند لحظه قبلتر چک کردی آیا برای عکس گرفتن باید هزینه پرداخت کنی؟ در فضایی که اون قدر بوی الکل پخش است که فکر می‌کنی رفتی درمانگاه آمپول بزنی:دی و چند دقیقه قبل سانتای معظم بچه‌ات رو از عکس هل داده بیرون چون پریده بوده تو قاب عکس یه خانواده دیگه! پشت عکس یه عالمه سرما، باد، مریضی، نگرانی، غربت و دلتنگی هست...
از گذاشتن عکس در اینستا منصرف شدم :)
