"خب اشکال بگیرن، نقد کنن، چه اشکالی داره؟ حتما بلد نیستیم که رفتیم کلاس داستان‌نویسی دیگه، اگه بلد بودیم که کلاس برای چی؟"

"حتما بلد نبودی که رفتی کلاس دیگه، اگه به نظرت رانندگی بلد بودی که کلاس چرا؟"

این دو نقل قول از دو گفتگوی متفاوت و از زبانِ دو نفر مختلف، درباره دو کلاس جداگانه است. برایم جالب بود که فیدبک مشابه گرفتم و این من رو به فکر فرو برد که قاعدتا این حرف درسته ولی در هر دو مورد نحوه بیان اشکال (نقد) یا بهتر بخوام بگم، عدم اشاره به نکات مثبت عملکرد خودم یا بقیه (تشویق، عامل انگیزه بیرونی رو یادتون هست؟) توسط استاد یا بقیه هم‌دوره‌ای‌ها موردی بود که شاکی شده بودم. 

یعنی وقتی که تشویق نمیشم، این خطر وجود داره که طوری وانمود کنم که من که خیلی خوب و خفن بودم، و در اعتراض تا حدی پیشروی کنم که بهم بازخورد بدهند اگه این قدر خوبی که کلاست چیه؟!

نمی‌دونم، پناه بر خدا از شر پیچیدگی‌های روان :)

برایم خوشایند است که درد گم کردن دارد کمرنگ می‌شود، آن هم برای من. منی که دردناک‌ترین خاطرات کودکی‌ام پیوند می‌خورد به لحظاتی که چیزی گم کردم، مداد قرمز، ژاکت سرخابی، دمپایی صورتی... گم شدن برایم این بود "تمام شد، دیگه نیست". ولی حالا این نیست که جای خالی هیچی را چطور پر کنم، انگار تبدیل شده‌ام به ظرفی که پر از هیچی است، مادر هیچی‌ها :)

پ.ن. به نظرتون روش کم آسیب برای بروز خشم چیه؟

می‌گفت: "اصیل ترین غمی که داریم فراق است. فراق از اون یگانه یکتا که جدا شدیم و باید برگردیم بهش.

و این غم، تو دنیا نشانه‌هایی داره. تو عشق و دلتنگی‌های گذشته نشون میده خودش رو. ولی گذرا است و تویش شوق است.

تویش رخوت نمیاره. غم دارید ولی یه شوقی هم دارید."

پس چرا نمی تونی یه کمی مهربون تر باشی؟

نکنه فکر می‌کنی مهربون باشی و دریچه‌های قلبت را باز کنی یکی میاد هر چی مهر تویش هست رو میکشه و می‌بره؟ مگه آب حوضه که خالی بشه؟ مهر به یه جایی وصله به یه منبع لایزال ابدی. قل قل میزنه از زیرش مثل چشمه می‌جوشه. هر چند تا کاسه آب هم برداری. هیچ کم نمیشه. زیاد میشه.

تا حالا به احساسی که در پی فکرها میاد دقت کردین؟ مثلا "اون خیلی نفهمه" می‌تونه احساس خشم، درماندگی، غم و ... به همراه داشته باشه. حالا من تو پیدا کردن احساس پشت فکر "من که خودم خفنم، هیچ هم برام مهم نیست" موندم. پیدا کردن احساس یه جور "بی محلی عجیب" مخفی.

 اسم احساسه برام غرور نیست. شایدم مفهوم غرور برام یکم مثبته. دنبال اون احساسی هستم که میگی "به درک" نشد که نشد، اصلا برایم مهم هم نبوده و بزنی زیر اصل موضوع و بگی من میرم و اون کار سخت‌تر رو می‌کنم. نظری دارید‌؟

نیم نگاهی انداختم به صف پیچ در پیچ مقابل فروشگاه که به لطف انتظامات، جماعت تمام تلاششان را کرده بودند فاصله ۱.۵ متر را حفظ کنند،‌ به لیلی گفتم "ما می‌خواهیم برای تو خرید کنیم لیلی، آماده‌ای توی صف بایستیم؟ خیلی بلنده" "آره خیلی باحاله" فکر کنم طفلک‌ هیچ ایده‌ای از مفهوم صف در ذهنش نداشت.

گفت: "شادی یعنی چی؟ یعنی وقتی غم نباشه؟ یعنی فاصله بین دو رنج؟ رنج یعنی چی؟"
هنگامی که دنیا زیبایی را به عنوان زیبایی به رسمیت بشناسد، زشتی سر بر میاورد. هستی و نیستی همدیگر را پدید میاوردند. مرتفع و پست پشتیبان یکدیگرند. جلو و عقب به دنبال هم میایند. بدون کار کردن کار کن، بدون کلمات تعلیم کن. ایشان می آفرینند ولی مالک نمی شوند. آنان به موفقیت دست می‌یابند ولی خود را وابسته به آن نمی‌کنند. پس موفقیتشان از بین نمی رود.*

* کتاب تائو ت چینگ، اثر لائوتزو

گفت: میشه شما زنگ بزنی به سازمان برگزارکننده آزمون رانندگی و بگی حالت خوب نیست یا مثلا سرفه می‌کنی؟ چون اینطوری برای کنسل کردن امتحان من باید پول بدهم.

فکر✔️
الان از من میخواد که دروغ بگم‌؟ مگه برای کنسل کردن باید پول بدهد؟ من که از یک هفته قبل گفتم که تمدید کارت اقامت نمیرسه کنسل کن، چرا کنسل نکرده؟ دفعه قبل مگه نگفت همین که روز امتحان نریم خودش کنسل میشه؟ یعنی قوانین عوض شده یا دفعه قبل هم پول داده؟ 

فکر✔️
حالا من که بعدش میخوام برم سفارت دردسر نشه؟ اینها که سیستمشان یکپارچه است چک‌ می‌کنند که بچه هم رفته پلی گروپ، خانم سفارت هم رفته، فقط برای امتحان حالش خوب نبوده، خب نگفت بگو کرونا، گفت بگو سرفه می‌کنی اونها احتمال بدن کروناست امتحان را کنسل می‌کنند.

فکر❌
الان بگم نه نمیگم خیلی ضایع میشه. نه این‌که خیلی باهام خوبه، بعدش دیگه اخلاقش زیباتر میشه :-|

گفت «شما همسرت کجاست الان؟ اگه بخواهی محل اقامت رو به اینجا تغییر بدهی، باید همسرت باشه.»

گفتم «نه نمی‌خواهم تغییر بدهم، همون ایران باشه. ما که اینجا اقامت دائم نداریم.»

گفت «باشه. صد یورو بریز به این حساب، برو دو هفته بعد بیا پاسپورتت حاضره.»

پ.ن. خواستم بگم با کارت اقامت تاریخ گذشته،‌ موفق شدم پاسپورت جدید سفارش بدهم، از مرحله مجرد بیکار رد شدیم، صلوات :))))