ممنون پریسا جان

خوشحالم مفید بوده

:-)

یکی دو ماه پیش بود یکی پرسید صمیمی ترین دوستت کیه؟ و من از پاسخ ماندم.

نمی دونستم کیو باید بگم؟ معیارم چی باشه؟ 

به نظرم صمیمی ترین دوست اونیه که بهش رازهات رو میگی و رازهاش رو بهت میگه. و اگه نگفت بهت و تو هم دیگه بهش نگفتی، دیگه صمیمی نیست.

 و مسئله‌ی من با این صمیمیت این بوده که گاهی خیلی دوست داشتم با کسی دوست بشم ولی نمی‌دونستم چطور، گاهی هم با غریبه از اعماق دلم‌ سخن می‌گفتم که نمی‌دونم اونا چی فکر میکردن اما بهرحال تشخیص مرز کجا و چطور نزدیک بشم بسیار سخته. 

 از نظر من صمیمیت بیشتر از اونکه فردی باشه یک انتخابه که با کسی صمیمی رفتار کنی یا نه. من فکر نمیکنم برای طولانی‌مدت بشه صمیمی موند، یعنی احتمالش رو کم می‌دونم چون فکر میکنم که آدمها در مقاطع مختلف زندگی روحیات متفاوتی رو تجربه میکنند و بسته به نیازشون به سمت آدمهای دیگه جذب میشن.. اینکه میگم یعنی اگر بخواهی فکر کنی یکی دیگه برای ده سال یا بیشتر همیشه نزدیکه بهت باشه یا خبر داشته باشه از دلت، میسر نیست مگر ارتباط خیلی نزدیکی باشه و توی اون مقاطع همیشه همراه باشند.

حالا رفتار صمیمی به چی میگم؟ به همون برخوردهایی که ممکنه حتی از یک غریبه تو خیابون ببینی ولی دلگرم‌کننده است، فکر می‌کنی تنها نیستی، کسی شبیهت هست، به طیفی تعلق داری. نمونه بارزش وبلاگه یا خواندن کتاب، ممکنه فردا یک وبلاگ جدید پیدا کنی ولی ببینی چقدر به حرفها و نویسنده‌اش نزدیکی.. این صمیمیته

اما برای سوالت که هیجان ها را بگی یا نگی، مهرداد معتقده باید گفت، اما من ملاحظه میکنم خیلی وقتها. بگی ممکنه ارتباط رو نزدیکتر کنه ولی هم به نظرم دلیلی ندارد همیشه با اون شدت دوستت بفهمه چی حس میکنی، مگر تلاش کنه و با گذشت زمان و تکرار بفهمه.

صمیمیت یه احساس درونیه که از یه چیز مشترک میاد. در بهترین حالت هم دل هستید یعنی دلتون یکیه. یا مثلا اون فرد رو جزئی از وجودت میدونی.
حالا ممکنه با یه آدم غریبه یا کسی که تازه آشنا شدی احساس صمیمیت کنی چون یه چیز مشترک تو وجودتون هست ممکنه با یه آدم بدلیل خاطرات مشترک احساس صمیمیت کنی ممکنه با کسی حتی تو زندگی، مشترک باشی اما خیلی صمیمی نباشی ممکنم هست سعی کنی با اشتراک گذاشتن مسایل خودت (حتی مثلا یه حرف زدن ساده با مسافر کناری) صمیمیت رو ایجاد یا حفظ کنی.
حالا یه چیزایی صمیمیتو خدشه دار میکنه با وجود اشتراکات حتی درونی مثلا کسی که دلشو شکستی یا به احساسش یا چیزی که براش مهمه آسیب زدی دیگه نمیتونی صمیمی بشی باهاش حداقل تا زمان بخشش و رفع ناراحتی. یا عدم درک دیگری ناشی از خودخواهی یا هر دلیل دیگه صمیمیت رو ممکنه کم کنه و اگه این عدم درک منجر به احترام نذاشتن به احساس و فکر طرف بشه مانع صمیمیت میشه. گاهی حرف نزدن از نیت و افکار و... درنتیجه ایجاد سوءتعبیر، صمیمیت رو از بین میبره. گاهی هرچی شرح بدی طرف درکت نمیکنه و صمیمیتی هم بوجود نمیاد. و...

باز کردن دل و ابراز احساس پیش کسی ضرورت صمیمیت نیست اما ممکنه اگه با کسی صمیمی باشی بیشتر تمایل داشته باشی برای گفتن. پس اگه نخوای ابراز کنی یعنی صمیمی نیستید؟ نه الزاما، خب شاید دلایل دیگه داری برای نگفتن مثلا همین که نخوای خاطرش مکدر بشه. حالا ممکنه نگران باشی که اگه با فلان دلیل، ابراز نکنی و نگی احساس و فکر و .... ات رو صمیمیت کمرنگ میشه یا نه؟ نمیدونم شاید نه اگه اون اشتراکِ پایه‌ی صمیمیت، واقعی باشه (کما اینکه همه مون حداقل تو روح انسانی شریکیم که درجه‌ای از صمیمیت رو ایجاد میکنه) و اینکه دلیلتو بهش بگی که آزرده نشه. یا ممکنه فکر کنی پس تو که از هیچی من خبر نداری نه غم هام نه خوشیام نه ارزشهام چطور میتونم باهات صمیمی باشم؟ اگه اشتراک دیگه‌ای نباشه آره، شاید نشه صمیمی موند یا درجه‌ش کم بشه.

پس
-اشتراک، پایه‌ی صمیمیته که بسته به نوع و میزانش درجات داره. 
-درک و تفاهم به صمیمیت کمک میکنه (یا خود موضوع مورد تفاهم، ممکنه همون اشتراکه باشه). از طرفی ممکنه یه نفر برات خیلی عزیزه اما تو یه زمینه درکت نمیکنه به این معنی که تو یه حوزه‌ای که تو سیر کردی اون سیر نکرده. این صمیمیت موجود رو لطمه نمیزنه اما نمیذاره بیشتر شه شاید.
-بی احترامی و دل شکستن و آسیب زدن و سوءتعبیر میتونه صمیمیتو از بین ببره حداقل تا قبل از حل شدن قضیه.

این بود نتایج درست یا غلطِ فعلیِ فکرکردن من روی پستت...
(منم اینکه دوستی و صمیمیت چی هست و نیست مسئله‌ بوده برام)

روابطم با دوستان از مدل اتمی بور پیروی می‌کنه. هفت‌تا لایه داره. لایه‌های درونی آدم‌های کمتری داخلشون هست و لایه‌های بیرونی بیشتر. میزان صمیمیت، میزان آگاهی از زندگی شخصی و جریاناتش، میزان رفت‌وآمدها و گفت‌وگوها و ... همه چیز رو طبق همین مدل اتمی می‌سنجم و پیش می‌برم. 

و بعد همین‌طور که الکترون‌ها توی این مدل قابلیت برانگیخته شدن و دور شدن یا حتی جدا شدن از هسته رو دارن، برای من هم همینه. یک وقتایی الکترون‌های زندگی رو رها می‌کنم یا دورشون می‌کنم. یا به مرور زمان از میزان برانگیختگیشون کم می‌کنم و اجازه میدم نزدیک‌تر بیان.

یعنی نه تنها قضاوتت نکنه

در عین اینکه اگه خودت بخوای حتما کمکت میکنه آدم بهتری شی همونجوری که هستی دوستت داره با اینکه همه خوب و بدت رو دیده با همه خوب و بدت قبولت کرده نه با ویترین خوبی‌های تظاهر شده

در ارتباطم با دیگران خودم رو لایه‌لایه می‌دونم و شروع می‌کنم از بیرونی‌ترین لایه خودم رو به اشتراک می‌گذارم و به هر آدمی اجازه می‌دم تا جایی که باعث اذیت من نمی‌شه، نزدیک بشه. این حدود دوستی‌ها رو مشخص می‌کنه. 

ازش توقع دارم اون هم نسبت خودش رو با این موقعیت پیدا کنه، اون‌طور که خودش هست.

و چیزی که این صمیمیت رو از بین می‌بره برام، موقعیت‌هاییه که مجبورم می‌کنه خودم رو پنهان کنم یا خلاف چیزی که هستم و باور دارم باشم. 

خیلی سخت با کسی صمیمی میشم.

ازون آدمام که خودم باید به یکی اجازه بدم بهم نزدیک شه.و اگر کسی بخواد خودش بهم نزدیک شه به چشم یه مزاحم میبینمش

بفهمم دیگه نمیتونم روش حساب کنم.اما درطول زندگیم یکی دو مورد بوده که با کسی صمیمی شدم و خودم باهاش قطع رابطه کردم،اما باقی دوستای صمیمی 12/13ساله ان کمترینشون 4یا سه سال بوده..

چندسالی هست منم نمی‌دونم که مرز صمیمت چیه. اگه بخوای صادق باشم، حتی نمی‌دونم مرز دوستی هم چیه. خیلی وقت‌ها که افراد رو «دوست» خطاب می‌کنیم، بخاطر فرهنگ و ادبمونه. این فرهنگ رو می‌پسندم اما بنظرم این فرهنگ یه چیز مکمل کم داره. یه معنای واقعی از دوستی که معنای تجملی‌ش رو بتونیم ازش تشخیص بدیم. ولی خب ما فقط  یه طرف ماجرا رو یاد گرفتیم. راستش الان مچم درد میکنه بیشتر تایپ نمیکنم درهمین حد کافیه برای این کامنت :)))

بتونم باهاش از هرمسئله‌ای حرف بزنم (نه که واقعاً بکنم این کار رو) و حس کنم که من رو می‌فهمه.

در یه کلام دوست صمیمی اونیه که خیلی باهم ندار باشین .چرت و پرت بگین بخندین نترسی از اینکه نکنه مسخره ام کنه الان اینو گفتم! در ضمن اینکه همیشه باشه:-) کمتر کسی پیدا میشه که باشه همیشه

کسی که بگوزی بگه من بودم :))

ولی بی شوخی دوستی که پیشش خودت باشی و از خودت بودن خجالت نکشی صمیمیه :دی

من تا چند وقت پیش فکر می کردم اگر با ی نفر احساس صمیمیت می کنم و فرضا یکسری رفتارهای صمیمانه دارم اون هم باید همین کارها رو انجام بده وگرنه دیگه صمیمی نیستیم اما الان به این نتیجه رسیدم جنس هر انسانی فرق می کنه و ممکنه یک نفر صمیمیتش رو به نحوی که ما شاید برامون جا نیفتاده باشه نشون بده...

کسی که بتونی از چیزایی که فکر میکنی باعث شرمندگیت هستن به راحتی پیشش حرف بزنی.

دوستی که از من چیزیپ میدونه که مبخوام و کیتونم کنارش اوقات خوبی داشته باشم بذون اینکه حس کنم به حریم شخصیم تجاوز شده درعین حال بتونم بهش اعتماد کنم گاهی لزش مشائره بخوام