جگرگوشه می‌گوید: این knight پسره، اون یکی هم پسره، چون تو این کشتی همه خیلی قوی‌اند و پسرند.

من با رگ گردن بیرون زده: :-| خب ما شوالیه دختر هم داشتیم و قوی بودن ربطی به پسر بودن نداره.

و در حالی‌که تلاش می‌کنم اسمش را یادم بیاد،‌ بلند می‌گویم: "صابر اسم اون دختر شوالیه چی بود؟ فرانسویه‌؟"

صابر: "برنادت؟"

من: "نه بابا،‌ شوالیه بود"

صابر: "ژاندارک؟"

من: "بیا لیلی ببین این شوالیه رو" و عکس فیلم ژاندارک را نشانش می‌دهم.

لیلی: "خب باشه. ولی تو کَشتی من همه پسرند!"

-این هم اثرات زیر پوستی انیمیشن و جامعه و هر چی :-|

کشاورزها دوباره اعتصاب* کرده‌اند، با تراکتورهایشان. کل اتوبان را پوشاندند و معابر اصلی را بند آوردند. با جگرگوشه رفته بودیم خرید، هر چند ثانیه یکبار یک تراکتور از کنارمان رد می‌شد، بوق زنان. لیلی گفت: وای گوشم، چرا بوق می‌زنند؟
گفتم: دارند اعتراض می‌کنند مامان‌.
گفت: اعتراض؟ پس چرا گوش من رو درد می‌گِرونَند؟

*در اعتراض به سیاست‌های زیست محیطی دولت که نقش کشاورزی را در مقابله با بحران نیتروژن پررنگ خوانده بود.

#بازنشر_کانال

می‌گفت: پریسا روان آدم شوخی نداره ها، یک کمی به خودت رحم کن. وسط این همه فشار کارت اقامت و پاسپورت و خونه و مدرسه جدید لیلی و شهر جدید و این دو سال دوری و ندیدن خانواده،‌ اگه هم شروع کردی به شخم زدن خاطرات و گذشته و ... فقط یادت بمونه که با خودت مهربون باش، زیاد...

جیزل گفت: میشه شما رو بغل کنم؟

و من و جیزل همدیگر را بغل کردیم و من زدم زیر گریه انگار که آخرین روز مدرسه خودم باشد و از معلم محبوبم خداحافظی کنم و در چشم بر هم زدنی، جگرگوشه چهار ساله شد و از پلی ‌گروپ خداحافظی کرد، باشد که بعد از تعطیلی تابستانی مدارس، در ماه سپتامبر بشود کلاس اولی در شهر جدید :)

گفت: مامان نگاه کن این زنبوره مرده، از دنیا رفته...

گفتم: اوهوم

گفت: اگه از این دنیا رفته، پس چرا هنوز اینجاست؟

گفت: خب به چه زبانی صحبت می‌کنید در ایران؟

گفتم: فارسی.

گفت: فارسی؟ نشنیدم. اون دیگه چه جور زبانی هست؟ شبیه عربیه؟

- خب در واقع شبیه نیست، ولی الفبایش شباهت داره.

- آها، بعد فقط در ایران فارسی صحبت می‌کنند؟

- نه، تاجیکستان، افغانستان، فقط کمی با فارسی ما فرق داره، مثلا فارسی دَریه. 

- افغانستان؟ این آشناست یه کمی.

گفتی لباس تولدت را نمی‌پوشی،‌ گفتی رویش گل و پروانه داره، همان دلیلی که به خاطرش خریده بودیم و دامن هم داشت، که اخیرا یعنی واویلا و آستین‌هایش کوتاه بود، یعنی سردت می‌شود و دلایل دیگر.

گفتم فقط بپوش تا عکس بگیریم :) و برای دل مادرت پوشیدی و چند تا عکس انداختیم با آن آستین کوتاه‌ِ دامن‌دارِ پر از گل و پروانه :*

تولدت مبارک‌ جگرگوشه، چهار سال من تو را داشتم یا تو من را، نمی‌دانم. فقط می‌دانم آرزوی برآورده شده‌ام هستی :*

دچار اون علائم عجیب و غریب نشدم که حالا دستم بالا نمیاد و می‌خوام لباس بپوشم کسی بیاد کمک و .‌‌‌..، ولی دست چپم درد می‌کنه‌، دقیق‌تر بخواهم بگم خیلی درد می‌کنه، اون‌قدر که اگه امروز عصر دست یا پای لیلی اشتباهی می‌خورد به جای واکسن، سرم سوت می‌کشید و مثل فنر از جا می‌پریدم :-|

آمده کنارم دراز کشیده و خوابش نمی‌برد بهش می‌گویم: "وبلاگ ننوشتم، درباره‌ی چی بنویسم؟ درباره‌ی تو بنویسم؟"

میگه: "نه" و انگشت اشاره‌اش را می‌گذارد روی نقطه‌ای برآمده روی دیوار و می‌گوید: "درباره‌ی این بنویس" نگاهش می‌کنم و چیزی دستگیرم نمی‌شود. می‌گویم: "چی بنویسم درباره‌ی این؟" کف دستش را جلو و عقب می‌کند و سایه‌ی دستش بزرگ و کوچیک می‌شود، می‌گوید: "بنویس چیزها شکل خودشون نیستن"

پ.ن. فیلسوف‌ها تفکر نقاد و پرسشگر زمان کودکی خود را حفظ کرده‌اند یا با تلاش و ممارست گندی که والدین و دولت و سیستم و نظام آموزشی زده‌اند را خنثی کرده و به خویشتن خویش برگشته‌اند؟

می‌دونم حال ناخوشی که دارم انتخاب خودم هست. این رو برگزیدم که تویش با حال ناخوشم بمانم و هیچ کار نکنم و هیچ کسی هم جسارت نکند که بپرسد چرا هیچ کاری نمی‌کنی. گفتی این انتخاب نیست؟ که هوای نفس است؟ هر چی هست گاهی من را در خودش می‌بلعد و دلم می‌خواهد بروم زیر پتو و فقط همان جا بمانم...

پ.ن راستی به وضعیت متاهل شاغل تغییر وضعیت داده‌ام. ولی خسته‌ام، خیلی خیلی خسته...