داشتم مسواک می‌زدم که یک قطره ناچیز از خمیر دندون پرید ته حلقم، اول شبیه این بود که آب بپره تو گلو، بعد شروع کرد به سوختن، بعد سوزش شدید، بعدتر اسانسش شروع کرد به پخش شدن و دیدم نفسم بالا نمیاد :-| 

سرفه، سرفه، سرفه. "صابر" سرفه "کُمَ.." سرفه :-| یک چند لحظه‌ای دنیا به پیش چشمانم تیره و تار شد، تجربه نزدیک به مرگ نبود ولی حقیقتا فکر کردم دارم می‌میرم‌. بعدتر یکی از دوستانم در گروهی گفت که مدلش la vie en rose است،

یعنی "زندگیِ زیبا
یا کسی که زندگی رو زیبا می‌بینه، درست مثل گل رز
رنگ و بوی عالی داره، خار هم داره
ولی با وجود خارش بازم دوسش دارن"

و به این فکر کردم که خار زندگی عجیب گیر کرده بود توی گلویم :-|

The song's title can be translated as "Life in happy hues"* "Life seen through happy lenses", or "Life in rosy hues"; its literal meaning is "Life in Pink."

ساعت ده نشده، هوا روشن است، لیلی روی این کاناپه خوابش برده، صابر روی آن یکی و من با لالایی نفس‌هایشان چشم‌هایم را می‌بندم.

یک نکته‌ای که از زندگی اینجا خیلی می‌پسندم این که وقتی می‌تونی کاری را خودت انجام بدهی، کسی برایت انجام نمی‌دهد، به جایت انجام نمی‌دهد. حداقل آپشن این که خودت انجام بدهی برایت فراهم است. مثلا امروز قرار بود از یک فرمی پرینت بگیرم، یک مدلی که قبلا در قرنطینه ایام عید امتحان کرده بودم، این بود که آنلاین انتخاب کنی که چی می‌خواهی و درخواست و فایلت را بفرستی و برایت پرینت بگیرند و بفرستند دم خانه‌تان. امروز ولی عجله داشتم و قرنطینه کم کم رو به اتمام است، برای همین حضوری رفتم. متصدی گفت بله بفرمایید کامپیوتر شماره چهار، که یک پرینتر بزرگ بهش وصل بود. فایل را از cool disc انتخاب کردم و پرینت، می‌تونستم انتخاب کنم سایز صفحه و رنگی باشه و ... مثل این که پرینتر خانه باشد.

همین را در نظر بگیرید که در خیلی از فروشگاه‌ها در هنگام خروج شما می‌تونی خودت بارکد محصول را اسکن کنی، بعد پولش را با کارت حساب کنی و با بارکد فیش صادر شده در را باز کنی و بروی بیرون :) یعنی این‌جا را خودت می‌توانی انجام بدهی، چرا یک نفر استخدام بکنند؟ یا مفهومی به اسم آبدارچی که من اصلا ندیدم، حتی در شرکت‌های بزرگ بین المللی، چون تو خودت می‌تونی بروی و برای خودت چایی درست کنی!

چشم‌هایم را بستم و سعی کردم بخوابم. خواب نیامد. از ساعت چهار صبح بیدار شده بودم. سه ساعت با قطار رفته بودیم تا شهر مقصد، کار اداری انجام شده بود، دو ساعت با لیلی زیر نم نم باران گشته بودیم، کف فروشگاه‌ها را متر کرده بودیم، کنار ایستگاه قطار ساندویچ یخ کرده‌مان را به نیش کشیده بودیم و دوباره سه ساعت برگشت. لیلی با تکان‌های اتوبوس آخر، در راه خانه، چشمانش را بست و سه ساعت خوابید، و من بیدار، هنوز هم از شدت خستگی خوابم نمی‌‌‌برد.

تا حالا پیش اومده از فهمیدن یه مطلبی خیلی هیجان زده بشین و در حالی‌که با شوق و ذوق دارید برای یه مخاطبی تعریف می‌کنید، یک هو مکث کنه و عمیق بشه تو چشم‌هاتون و یه سئوالی بپرسه که بفهمید اصلا مطلب رو نفهمیده بودید؟

خدا نصیب نکنه :) 

"خب اشکال بگیرن، نقد کنن، چه اشکالی داره؟ حتما بلد نیستیم که رفتیم کلاس داستان‌نویسی دیگه، اگه بلد بودیم که کلاس برای چی؟"

"حتما بلد نبودی که رفتی کلاس دیگه، اگه به نظرت رانندگی بلد بودی که کلاس چرا؟"

این دو نقل قول از دو گفتگوی متفاوت و از زبانِ دو نفر مختلف، درباره دو کلاس جداگانه است. برایم جالب بود که فیدبک مشابه گرفتم و این من رو به فکر فرو برد که قاعدتا این حرف درسته ولی در هر دو مورد نحوه بیان اشکال (نقد) یا بهتر بخوام بگم، عدم اشاره به نکات مثبت عملکرد خودم یا بقیه (تشویق، عامل انگیزه بیرونی رو یادتون هست؟) توسط استاد یا بقیه هم‌دوره‌ای‌ها موردی بود که شاکی شده بودم. 

یعنی وقتی که تشویق نمیشم، این خطر وجود داره که طوری وانمود کنم که من که خیلی خوب و خفن بودم، و در اعتراض تا حدی پیشروی کنم که بهم بازخورد بدهند اگه این قدر خوبی که کلاست چیه؟!

نمی‌دونم، پناه بر خدا از شر پیچیدگی‌های روان :)

برایم خوشایند است که درد گم کردن دارد کمرنگ می‌شود، آن هم برای من. منی که دردناک‌ترین خاطرات کودکی‌ام پیوند می‌خورد به لحظاتی که چیزی گم کردم، مداد قرمز، ژاکت سرخابی، دمپایی صورتی... گم شدن برایم این بود "تمام شد، دیگه نیست". ولی حالا این نیست که جای خالی هیچی را چطور پر کنم، انگار تبدیل شده‌ام به ظرفی که پر از هیچی است، مادر هیچی‌ها :)

پ.ن. به نظرتون روش کم آسیب برای بروز خشم چیه؟

می‌گفت: "اصیل ترین غمی که داریم فراق است. فراق از اون یگانه یکتا که جدا شدیم و باید برگردیم بهش.

و این غم، تو دنیا نشانه‌هایی داره. تو عشق و دلتنگی‌های گذشته نشون میده خودش رو. ولی گذرا است و تویش شوق است.

تویش رخوت نمیاره. غم دارید ولی یه شوقی هم دارید."

پس چرا نمی تونی یه کمی مهربون تر باشی؟

نکنه فکر می‌کنی مهربون باشی و دریچه‌های قلبت را باز کنی یکی میاد هر چی مهر تویش هست رو میکشه و می‌بره؟ مگه آب حوضه که خالی بشه؟ مهر به یه جایی وصله به یه منبع لایزال ابدی. قل قل میزنه از زیرش مثل چشمه می‌جوشه. هر چند تا کاسه آب هم برداری. هیچ کم نمیشه. زیاد میشه.

تا حالا به احساسی که در پی فکرها میاد دقت کردین؟ مثلا "اون خیلی نفهمه" می‌تونه احساس خشم، درماندگی، غم و ... به همراه داشته باشه. حالا من تو پیدا کردن احساس پشت فکر "من که خودم خفنم، هیچ هم برام مهم نیست" موندم. پیدا کردن احساس یه جور "بی محلی عجیب" مخفی.

 اسم احساسه برام غرور نیست. شایدم مفهوم غرور برام یکم مثبته. دنبال اون احساسی هستم که میگی "به درک" نشد که نشد، اصلا برایم مهم هم نبوده و بزنی زیر اصل موضوع و بگی من میرم و اون کار سخت‌تر رو می‌کنم. نظری دارید‌؟