Dr dasht az taajob shakh dar miyavord, tazehe behem gofte bayed beram pishe motekhases, goft ofonate dandoon badjor zadeh to lasam. 

emrze ye dars gereftam ke dard dashtan hata kam va jozei hamishe ye neshonas ke bayad khaili jedi begiramesh.

من یک داستان جدید برای یک مقاومت ذهنی‌ام پیدا کرده‌ام، فقط الان یادش افتادم شاید ربطی نداشته باشد..

از دانشگاه موقع برگشتن که به مترو میرسم، بعد از کارت زدن، همیشه اتوماتیک تمایل دارم به سمت چپ بپیچم، دست برقضا همیشه بعدازظهرها پله برقی سمت چپ جهتش پایین به بالا است، روبرویش (یعنی سمت راستم) پله برقی‌ای است که چهتش بالا به پایین است. طبیعی است همه آدمها از سمت راستی میروند. فکرش را بکن من حداقل برای 8 سال که این مسیر را رفته و آمده‌ام همیشه برخلاف جهت بقیه با پله رفته ام پایین از همان دست چپی، و چقدر متلک و خنده آنهایی که با پله میایند بالا را شنیده‌ام! و چقدر برای خودم دلیل تراشیده‌ام که چرا این کار من بهتر است! که مثلا به بخش خلوت تر سکو میرسم، یا کله قطار سوار میشوم به جای ته‌اش، 

بعد یک روز که خیلی از دست خودم عاصی بودم از سمت راستی رفتم، و آسمان هم به زمین نیامد. الان چند وقتی است که با این مقاومت درونی خیلی خوب کنار میایم و از همان دست راستی میروم. راستش فکر نمیکنم در کل تغییری در زمان و کیفیت سوارشدنم داشته، اما آن مسئله‌ای که همیشه اینقدر ذهنم را مشغول میکرد، مثل یک سرویس پشت زمینه که همه حافظه مفید را بگیرد دیگر حل شده، اینقدر که فشار خلاف جهت رفتار کردن رویم بود، انگار فکر انجام دادنش از خود انجام دادنش بیشتر انرژی می‌گرفت بدجنس..

حالا فکر میکنم همه چیزهایی که آدم در ذهنش برای خودش میسازد همین است: فکرِ یک کاری که فکر میکنی درست نیست. 

منم تابستون که رفته بودیم مسافرت ، مریض شدم مجبور شدیم شب بریم درمانگاه...:-)