دم غروب بود که بر می‌گشتیم خانه، یک دسته کلاغ از بالای سرمان رد شدند. چشم‌های لیلی برق زد و گفت: "مامان نگاه کن، یه عالمه خفاش بالدار"
گفتم: "به نظرم خفاش‌ها همه‌شون بالدارن‌ها، حالا باز هم نمی‌دونم"
ادامه داد: "آره، دیدی؟ خفاش بالدار سیاه گنده که قار قار هم می‌کردن" :دی
گفتم: "به نظرت کلاغ نبودن؟"
یه طوری نگاهم کرد که مطمئن شدم هیچ نمی‌دونم کلاغ چیه، گفت: "نخیر، خفاش بالدار سیاه بودن که قارقار می‌کردن!"
گفت: می‌دونی وقتی بزرگ شدم می‌خوام پلیس بشم، البته دکتر هم بشم.
گفتم: دکتر پلیس‌ها مثلا؟
گفت: آره، خیلی خوبه، پلیس باشم ولی دکتر هم باشم و آتشفشان.
گفتم: یه پلیس آتش‌نشان که دکتر هم هست؟
گفت: آره، آره، ولی بیشتر از همه دلم میخواد سگ بشم :)
با چشم‌های گرد شده نگاهش کردم، خندید و گفت: آره خودم می‌دونم که نمیشه آدم، سگ بشه، یکی از بچه‌ها تو کلاس گفت میخواد وقتی بزرگ بشه، میمون بشه، Juf Bertha* گفت جالبه ولی نمیشه :)
* بخونید یوف برتا، به خانم معلم‌هاشون میگن یوف juf :)
لیلی نگاهم می‌کند، چشم‌هایش برق می‌زند و بعد به قول خودش مثل ببر می‌دود تا انتهای خیابان و بدون این که رو برگرداند، می‌گوید: هر کی دیرتر برسه تخم‌مرغ آب‌پزه :)
خنده‌ام می‌گیرد، با خودم می‌گویم: برنده بازنده رو از کجا یاد گرفت؟ مدرسه! تو بودی؟ این تخم‌مرغ آب‌پز چی بود الان؟ فحش بود؟ :)))
وسایل خانه هم اهلی می‌شوند، کمدها،دیوارها، قاب‌ها، لیوان‌ها... بعد از نزدیک دو ماه از اثاث کشی امروز متوجه شدم. درست وقتی دنبال چایی صاف کن می‌گشتم که دم نوش گل بنفشه را صاف کنم. نگاه کردم و دیدم می‌دانم باید توی کدام کشو دنبالش بگردم، و بعد خواستم فنجان خشک شده را از آب چکان بردارم و نگاهم افتاد به جای خالی‌اش در آن یکی کشو که منتظر بود، با خودم گفتم من اهلیِ شما شدم یا شما اهلیِ من؟
این روزها که می‌گذرد سریال چرنوبیل را برای بار دوم می‌بینم و این‌بار نه هر پنج قسمت در پنج ساعت پشت هم، بلکه هر دو روز یک قسمت... و ذره‌بین به دست گذشته‌ام را جستجو می‌کنم به دنبال سرچشمه‌ای که آب از آنجا گل آلود شده است.
و هر خاطره که باز می‌شود، عین نیشتری است که دملی چرکی را بشکافد، چرک و خون بیرون می‌ریزد، درد می‌خوابد و جای محو زخم می‌ماند... شاید برای همیشه
بالاخره در شهر جدید یک جایی را پیدا کردم برای زبان هلندی (بعد از یک سال و نیم) و گرچه سطح عمومی کلاس پایین‌تر از اونی هست که من بلدم، ولی برای اون مهارت‌هایی که تویش لنگ می‌زنم (مکالمه) گزینه خوبیه، به علاوه به دنیای top student بودن برگشتم و نفسم حسابی باد شده :دی
از همه مهمتر این‌که معلم یک کلمه هم انگلیسی حرف نمیزنه، کلاسی که قدیم می‌رفتم (قدیم یعنی قبل از شروع کرونا) برایم انگار کلاس همزمان انگلیسی بریتیش با هلندی بود :-|
بچه همسایه شمشیر چوبی‌اش رو گرفت سمتم و گفت: are you English؟
گفتم: I speak in English
بعد همه بچه محل‌ها که جمع شده بودند دور لیلی که بگه به چه زبونی حرف میزنه، دورم نیم‌دایره تشکیل دادند و همون پسر شمشیر به دست این‌بار پرسید: where are you from؟
گفتم ایران و برگشتم سمت لیلی، و همه از کنارم پراکنده شدند در حالی‌که یکی در میان زمزمه می‌کردن Iran، Iraq...
آدم وقتی تصمیم میگیره پدر-مادر بشه، دو تا چیز رو نباید هیچ وقت فراموش کنه، یک این که زندگی بحران داره و حتی اگه بخواهی هم نمی‌تونی یک مادر کامل، پدر کامل بشی، هر چی بیشتر دست و پا بزنی، بیشتر فرو میری، پس دست و پا زدن ممنوع، ول کن، پایت رو بکوب ته استخر برگرد روی آب.
دو این که با پذیرش اولی، به خودت روا بدار که اشتباه کنی، آسیب نداره؟ حتما که داره، ولی اون آسیب‌ها هم می‌تونه بخشی از فرآیند رشد اون بچه باشه و بخشی از مسیر یکتای زندگی تو. پس یاد بگیر چطوری ترمیم کنی. میشه کامل ترمیم کرد؟ معلومه که نمیشه، تا جایی که می‌تونی انجام بده، بقیه‌اش رو بسپار.
