بعد اولین جلسه عملی رانندگی اینجا کشف کردم چرا آن همه تئوری درباره‌ی رعایت حق تقدم و همه‌ی تست‌های آزمون‌های ماک را روی گوشی درست می‌زنم ولی تو خیابان مدام یوهان اشاره می‌کند که الان حق با ماست برو، الان حق با اونه نرو :-| می‌دونید چرا؟ چون بعد از نه سال رانندگی تو تهران تنها چیزی که از تجربه عملی آموختم این نبوده که حق تقدم سر چهارراه و میدان و دو راهی و ... با کیه، بلکه به قول دوستان اینجا، این عادت بد* است که چطور راه بگیر و چطور راه بده :-| یعنی رانندگی در ایران خلاصه میشه در سه تابلوی توقف ممنوع، ورود ممنوع، یک طرفه به انضمام راه گرفتن و راه دادن، والسلام :)

* یعنی دست می‌اندازم تو فرمون که بگردونم: bad habit، ترمز می‌گیرم ولی قبلش آینه وسط نگاه نکردم: bad habit، سر خط عابر پیاده نگاه نمی‌کنم از اون ور داره یکی میاد: bad habit ... این وسط یک good habit هم نداریم محض دلخوشی :دی

می‌گفت زندگی چهار ربع دارد، پیشگیری، بحران، تشریفات و اتلاف. اگر می‌خواهی به سوی تعادل حرکت کنی یعنی هم بپذیری که قانون زندگی اینه که از هر بخش برایت پیش بیاید (بخواهی نخواهی بحران هست و پیش میاد، حتی اگر کل زندگی‌ات رو فکر کنی در پیشگیری طی کردی) و هم خودت برنامه را برای در برگرفتن هر چهارتا متعادل کنی که شامل اون‌هایی که ازش فراری هستی هم بشه، مثلا اتلاف، یعنی دقیقا اون چه که به نظر تو اتلاف است پای ثابت بولت ژورنالت بشه.

از اونجا که خوان دوچرخه سواری را تقریبا پشت سر گذاشتیم و گواهینامه‌ی رانندگی ایران، اینجا فقط شش ماه اعتبار داره، وارد پروسه‌ی گرفتن گواهینامه شدم و از کتاب ۳۰۰ صفحه‌ای تئوری و مراحل عجیب غریب هر دو آزمون تئوری و عملی که بگذریم، اگر به هر طریقی آمار جرائم رانندگی، اینجا افزایش داشته باشد، در وهله اول دو سازمان مسئول شناخته می‌شوند: آموزشگاه‌های رانندگی که خوب نتوانستند مفاهیم را منتقل کنند، سازمان برگزارکننده آزمون که حتما در دادن گواهینامه سهل‌گیری داشته! در نتیجه نرخ قبولی آزمون به سختی نزدیک ۵۰ درصد است :-|

پ.ن. متاسفانه دختر عمویم عصر جمعه از دنیا رفت، ممنونم بابت دعای خیر همگی.

هیچ وقت به این فکر کردید که نتیجه‌ی آموزش و پرورش مبتنی بر تشویق و تنبیه چیه؟ این‌که منبع انگیزه آدمیزاد رو از درونی به بیرونی تغییر می‌دهد، یعنی چی؟ تنبیه رو به خودتون واگذار می‌کنم ولی در تشویق همین بس که من آدمیزاد به صورت ذاتی مشتاق رشد و یادگیری هستم، مثل بچه کوچولویی که شوق راه رفتن دارد، حالا اگر هر بار راه رفت به‌اش شکلات بدهی یادش میره که ذاتاً دوست داشت راه بره و تا بهش شکلات ندهی راه نمیره، به این میگن تبدیل یه انگیزه درونی به بیرونی :-|

الان ساعت یازده شب است، یک اپلیکیشن نصب کردم که هر روز یادم بیاندازد که باید شکرگزاری کنم "Presently" و در حالی که به یادداشت‌های بیست روز اخیر نگاه می‌کنم به این فکر می‌کنم که بد نیست ایده‌های نوشتن در وبلاگ را هم جایی یادداشت کنم تا در آخرین ساعت دوشنبه پنج‌شنبه کاسه‌ی چه‌ بنویسم دست نگیرم :-|

وقتی یکی از آشنایان روی بستر بیماری افتاده و کل خانواده، هر شبی، سحرگاهی، ختم یاسین و مزمل و حمد شفا بر می‌دارند، من وسط صلوات و امن یجیب فقط به یک چیز فکر می‌کنم، به آخرین پیامی که برایش فرستادم... کی؟ وقتی فهمیدم رفته آی‌سی‌یو، که هنوز دیده نشده، به این که چرا پیگیر حال هم نبودیم؟ :(

پ.ن. برای دختر عمویم دعا می‌کنید؟

صبح که بیدار شدم هوا ۱۴ درجه بود، چهارشنبه‌ی هفته قبل، یک مورد طوفان پنجاه کیلومتر در ساعت داشتیم و شنبه و یکشنبه کل روز سیل از آسمان بارید. امروز که بعد شش هفته تعطیلات تابستانی خواستم لیلی را دوباره ببرم پلی‌گروپ فهمیدم چرا آغاز سال تحصیلی رو اینجا اول سپتامبر می‌گیرند، نه اول مهر... چون اول سپتامبر اندازه‌ی اول آبان تهران، بوی پاییز میده :دی

نوشتن را دوست دارم، چه به قول کوچ‌ها برای ژورنالینگ فکر و احساس باشد، چه برای یادداشت کوتاه دوشنبه-پنج‌شنبه‌های حبه‌انگور، چه به قول بچه‌های فروش story-telling ارائه‌ی محصول، چه کامنت‌گذاری کد قبل از کامیت روی git یا نوشتن گزارش کار ساده قبل تحویل به کارفرما.

نوشتن برای من در دایره‌ی امن قرار دارد، منطقه‌ی چیرگی‌ها و مهارت‌ها، جایی که هر وقت کار سر قوز افتاد و رسیدم به نوشتن، انگار همه چیز ساده شد.

پ.ن. از مواهب پنهان این روزها، پنج‌شنبه قبل، جلسه هشت از ده جلسه کلاس آنلاین داستان‌ کوتاه مقدماتی با مرتضی برزگر گذشت، به لطف عارفه.

به دکتر می‌گویم: "یک ماه از شستشوی گوش گذشته، گوش چپم خوبه ولی گوش راستم همچنان درد میکنه، نه خیلی زیاد، ولی یک درد مستمر آزاردهنده است و شب‌ها دردش بیشتر از صبح‌هاست!" گفت: "پس حالا که گوش چپت درد نمیکنه بگذار اول اون رو ببینم برای مقایسه". کمی مکث کرد و گفت: "چه گوش تمیزی*!" بعد از تمام شدن معاینه دست گذاشت زیر گوشم در محل اتصال دو آرواره و گفت: "اینجا درد میکنه؟" سر تکان دادم. گفت: "گوشت سالمه، درد به خاطر فک است." یک قطره کورتن داده و گفت پنج روز هم بروفن بخور و چیز سفت نجوی و ... و اگر تا هفته بعد خوب نشدی بیا بفرستمت برای فیزیوتراپی فک :-|

پ.ن. نمی‌دونم چرا فکر می‌کنم به جراحی دندان عقلم ربط داره :-|  

* فکر کردم داره تعریف می‌کند ولی توضیح داد که: عجیب بود برام که اینقدر تمیز باشه معمولا کمی جرم هست و اگه این قدر خشک و بی جرم باشه هم می‌تونه باعث درد بشه :-|