گفت: مامان تو این مدرسه جدید کسی نمی‌خواد با من دوست بشه، چون همه‌شون خودشون از قبل دوست دارن.
گفتم: به نظرم همیشه جا برای یه دوست جدید هست، مگه نه؟
گفت: نمی‌دونم، من تو مدرسه دوست پیدا نکردم، ولی تو پارک با یه بچه‌ای دوست شدم و با دختر همسایه، خب این هم خوبه دیگه.
گفتم: عالیه دخترم، گاهی برای دوست شدن نیاز به زمان هست، تو به خودت و اونها زمان میدی؟
چشم‌هاش برق زد و سرش رو تکون داد که یعنی اوهوم.
گفت: مامان نگاه کن این زنبوره مرده، از دنیا رفته...
گفتم: اوهوم
گفت: اگه از این دنیا رفته، پس چرا هنوز اینجاست؟
گفتی لباس تولدت را نمی‌پوشی، گفتی رویش گل و پروانه داره، همان دلیلی که به خاطرش خریده بودیم و دامن هم داشت، که اخیرا یعنی واویلا و آستین‌هایش کوتاه بود، یعنی سردت می‌شود و دلایل دیگر.
گفتم فقط بپوش تا عکس بگیریم :) و برای دل مادرت پوشیدی و چند تا عکس انداختیم با آن آستین کوتاه‌ِ دامن‌دارِ پر از گل و پروانه :*
تولدت مبارک جگرگوشه، چهار سال من تو را داشتم یا تو من را، نمی‌دانم. فقط می‌دانم آرزوی برآورده شده‌ام هستی :*
"خودم" یعنی مادر جان، آهسته، کمی آرام باش، دورتر بنشین، آها خوب شد، با نگاه ایرادگیرت زل نزن به دست‌های کوچک من، دلسوزی و ترحم هم قاطی‌اش نکن، صدای نچ نچ نشنوم، کمک نمی‌خواهم یا راهنمایی یا هر چی، قربان دست و پای بلوری‌ام هم نرو، می‌خواهم "خودم" تنهایی انجام دهم، و برای انجامش تا آخر دنیا وقت دارم، به ساعت من هنوز دیر نشده :)
لیلی: "مامان من دلم میخواد بزرگ که شدم آدم‌ها را بخندونم" بعد شکلک در میاره و نگاه می‌کنه ببینه می‌خندم یا نه.
مثل یک مادر سنتی که آرزو داره بچه‌ش دکتر مهندسی چیزی بشه، ازش می‌پرسم: "مثلا شبیه استندآپ کمدین‌ها که جوکی تعریف کنی که بقیه بخندند؟"
لیلی: "نه مامان، مثل clown"
من: "چقدر خوبه که می‌دونی چی می‌خوای جانِ مادر"
- لیلی جان، دیر رسیدی پلی‌گروپ، باهاشون صبحانه خوردی؟
- آره، ولی بعدش خسته بودم.
- خسته بودی؟ یعنی می‌خواستی استراحت کنی؟
- نه! یعنی نمی‌دونستم می‌خوام چی کار کنم...
- اوهوم یعنی یه کمی کلافه بودی؟ یا گیج شده بودی؟ ...
جگرگوشه‌ی ما پرکاربردترین احساسی که در قریب این سه سال و هشت ماه از پدر و مادرش شنیده خستگی بوده، اوایل غافلگیر می‌شدم که چرا هر چی ازش می‌پرسم میگه خسته‌ام، خسته شدم، خسته بودم... بعد دیدم پکیج احساسات ناخوشایند (منهای ناراحتی و خشم و چندتای دیگه که خوب تفکیک می‌کند) را به احترام بزرگتر، خستگی نامگذاری کرده و تمام :دی
باشد که رستگار شویم :)
با لیلی یک برنامه‌‌‌ای می‌دیدیم درباره سایه و نحوه تشکیل شدنش و ... یک جای برنامه می‌گفت سایه‌ها در پشت مانع نور تشکیل می‌شوند و سیاه هستند، چون نور نیست. لیلی یک‌هو اخم‌هایش را کرد تو هم که "نخیر، سایه‌ی من خیلی هم رنگی پَنگیه!"
حالا زبان برنامه انگلیسی بود، گفتم "رنگی پنگی انگلیسی‌اش چی میشه؟" یه ابرویی بالا انداخت و گفت "color color" :دی
پ.ن. اولین نفری که بیاد بگه چرا با ترجمه به بچه انگلیسی یاد میدی رو بلاک می‌کنم :دی
من: لیلی بهت بگم لیلیِ عسل‌ها*؟ - نه!
صابر: لیلی گل چی؟ - نه!
لیلی: همون لیلی خالی، لیلی تنها خوبه :)
من: لیلی جون چی؟ لیلی جان؟
- آره اونم خوبه!
پ.ن. یه قسمتی بود از سریال همسران که شاید می‌خواستند برای یه گاو خالخالی اسم بگذارند، بعد نمی‌دونم بحث بود که خالخالیِ چی؟ و مثلا فردوس کاویانی می‌گفت خالخالی خالی؟ خالخالی تنها؟ :دی اگه سنتون به این چیزها قد نمیده، زیاد دقیق نشین در مفهومش، چون مفهوم خاصی نداره:دی
* برای این‌که زیاد صدایش می‌زنم عسلِ عسل‌ها، لیلیِ عسل‌ها، لیلیِ جان‌ها :)
-"لیلی جان، چه غذایی رو دوست نداری؟"
بعد از کلی مکث: "غذای بی‌خوشمزه"
پ.ن. صابر همیشه میگه یاد گرفتن زبان جدید به شیوه زبان مادری، مثل یاد گرفتن یه pattern است، pattern اولیه را که یاد گرفتی، بعد جاهای مختلف جایگزین می‌کنی.
- لیلی جون، روبی* هم با خودت می‌بری حموم؟
- نه! روبی که آدم نیست عمو، عروسکه، آدم‌ها میرن حموم، عروسک‌ها میرن ماشین لباس‌شویی :)))
* عروسک روباه، عروسک خواب لیلی، هدیه‌ی عمه مریم برای لیلی جان وقتی هشت ماهه بود.
