گاهی ادامه دادن به طی مسیر، درست چند قدم مانده به قله، سخت‌تر و طاقت فرساتر از همیشه است، با خودت فکر می‌کنی که هیچ وقت نخواهی رسید، این مسیر هیچ وقت تمام نمی‌شود و اصلا اشتباه کردی این راه را شروع کردی.
برای همین پایبندی به یک روتین اهمیت دارد، این که بلند شوی، لپ تاپ را روشن کنی و زل بزنی به صفحه برنامه، حتی فقط برای این‌که که نوار سبز ردیاب عادت قرمز نشود، کافی است. راه مقابله با دام‌های جدید دزدی تمرکز شما، درمان‌های جدید هست :)
- لیلی جان، دیر رسیدی پلی‌گروپ، باهاشون صبحانه خوردی؟
- آره، ولی بعدش خسته بودم.
- خسته بودی؟ یعنی می‌خواستی استراحت کنی؟
- نه! یعنی نمی‌دونستم میخوام چی کار کنم...
- اوهوم یعنی یه کمی کلافه بودی؟ یا گیج شده بودی؟ ...
جگرگوشه‌ی ما پرکاربردترین احساسی که در قریب این سه سال و هشت ماه از پدر و مادرش شنیده خستگی بوده، اوایل غافلگیر می‌شدم که چرا هر چی ازش می‌پرسم میگه خسته‌ام، خسته شدم، خسته بودم... بعد دیدم پکیج احساسات ناخوشایند (منهای ناراحتی و خشم و چندتای دیگه که خوب تفکیک می‌کند) را به احترام بزرگتر، خستگی نامگذاری کرده و تمام :دی
باشد که رستگار شویم :)
این که میگن اون ور آب اگه بیفتی زمین و در حال مرگ هم باشی، هیچ کس نمیاد سراغت رو، نظری ندارم؛ چون خودم دو بار با دوچرخه خوردم زمین و هر دفعه، دو نفر سراسیمه دویدند بالای سرم که کمک می‌خواهی؟ ولی در جایی که به نظر من به‌شان مربوط نمیشه ورود نمی‌کنند، مثلا بچه در اتوبوس شروع می‌کند به جیغ و داد و گریه و پا کوبیدن، نه تنها نظرات حکیمانه "حتما گرمشه" "سردشه" "خسته است" نمی‌دهند، بلکه غر و اعتراض و چشم گرداندن و اخم و تخم "خفه کن صداش رو" "اااااه سرم رفت" هم ندارند. در کل تلاش می‌کنند باهات تماس چشمی نگیرند و در کمال حفظ آرامش از پنجره بیرون رو نگاه کنند :)
بعد دو سال بارون و باد، پریشب برف بارید، چه برفی! نزدیک به سی سانت نشست و ما یک عالمه دلمون صابون زدیم که حالا اندازه دو متر آدم برفی درست می‌کنیم، غافل از این که برف کامل پودری بود، حتی اندازه یک نخود هم گلوله نمی‌شد، دیگه آدم برفی پیشکش. این شد که ما انواع دیگری از برف بازی رو تجربه کردیم :)
یک جارو بردیم روی شمشادها، ماشین‌های مردم و نیمکت‌های پارک‌ها و همه راه :-| رو پاک کردیم، از زیر ماشین ملت قندیل جمع کردیم، به هم پودر برف پاشیدیم، روی رد پاهای هم پریدیم، بدون این که بترسیم سُر بخوریم هی دنبال هم دویدیم (اندر مزایای یخ نزدن) و به این نتیجه رسیدیم حالا که بعد دو ماه آزگار قرنطینه، فقط و فقط مدارس ابتدایی بازگشایی شده‌اند، از برف پودری چه باک و فردا لیلی میتونه برگرده پلی‌گروپ چون هیچ جا سُر نیست (بهترین نتیجه :دی)
پ.ن. یعنی عاشق این مصاحبه و پوستر طراحی‌شده توسط تیم بلاگردون شدم، دمشون گرم :)
کریستین یه جمله‌ی محبوبی داره: I want to be a part of it
کی استفاده می‌کنه؟ وقتی باهات احساس صمیمیت داره و افتادی تو یه مصیبت بلا و خبرش نمی‌کنی. مثلا خبردار شدیم باید دنبال یه کار دیگه بگردیم و من رفتم دنبال تبدیل بحران به مشکل، مشکل به مسئله (تبدیل غم به کار بزرگ) و چند هفته هم را ندیدیم... مثلا پسرش میخواد اثاث کشی کنه و دو هفته هیچ خبری ازش نیست، اون وقت زنگ میزنه بهش و میگه: من هم میخوام بخشی از زندگی تو باشم، حتی تو سختی اثاث کشی، نذار وقتی تمام شد عکس خونه چیده شده برایم بفرست :)
دیروز دوباره با دوچرخه خوردیم زمین، من و لیلی :-| نکته چی بود؟ یک کاپشن جدید پوشیده بودم که به قول خانمی که اومد بالا سرمان برای کمک، نه به اندازه خوبی کوتاه بود، نه به قدر کافی بلند، در نتیجه موقعی که ترمز گرفتم برای پیاده شدن، با این واقعیت تلخ رو به رو شدم که بدجور گیر کردم تو صندلی :-| و تالاپی خوردیم زمین :-|
نتیجه؟ خیلی شیک و مجلسی و هلندی‌وار برگشتیم خونه، من کاپشن قبلی‌ام رو پوشیدم و دوباره سوار دوچرخه شدیم و رفتیم پارک :دی بله گذشت اون روزها که با دوچرخه می‌خوردیم زمین و هشت ماه نمی‌رفتیم سراغش، به افتخار لیلی و دلگرمی و همراهی‌اش که وقتی از تو صندلی در آوردیمش، خندید و گفت: "اشکال نداره مامان" :)
* یه تیکه از کتاب کوتی کوتی، نوشته‌ی فرهاد حسن زاده:
اشکال نداره کوتی، اشکال نداره هیچی، خودتو نکن پیچ‌پیچی
اشکال نداره مادر، خودتو نکن در به در :))))
اینجا، ملت در اعتراض به قانون منع تردد شبانه* از ۹ تا ۴:۳۰ صبح، چند شب ریختند بیرون و تخریب اموال عمومی، در حدی که کار به اینجا کشید که دولت اعلام کرد پاسخ خشونت را با خشونت می‌دهیم! جدای این که نمی‌فهمم سر سیاه زمستون که همونطوری پارسال بدون کرونا و هیچی هم از شش، هفت شب پرنده تو خیابون‌ها پر نمی‌زد، ملت چه کار دارند تو خیابون، دو روز بعد اعلام کردند که می‌خواهید اعتراض کنید؟ حرفی دارید؟ صبح‌ها! بیایید مجوز هم می‌دهیم هر چقدر دلتون میخواد صبح تظاهرات کنید.
* یعنی هیچ کس بدون مجوز پایش را نگذارد بیرون، شامل همه، نه فقط تردد ماشین، هر نفر خاطی ۹۵ یورو جریمه.
نمی‌دانم تا چه اندازه با مفهوم مراقبه (meditation) آشنا هستید و تا حالا امتحان کردید یا نه، من بیشتر از یک ماه است که به لطف معرفی صفحه اینستاگرام سروش روحبخش، با آکادمی رهسان و استاد حامد کاتوزی آشنا شدم. یادم هست معرفی سروش روحبخش در این زمینه بود که همیشه فکر می‌کرده مدیتیشن یعنی چهار زانو بشینی و دست‌ها رو به آسمان و مانترا زمزمه کنی :) ولی بعد با استاد کاتوزی آشنا شده و هنر تایچی و مفهوم مراقبه فعال، و کلا نگاهش فرق کرده. برای من انگار شبیه چیزی بود که در دوره‌های خودشناسی و فرزند پروری تحت عنوان mindfulness (ذهن آگاهی) اشاره می‌شود، به قول استاد یک جور مدیتیشن بی ایدئولوژی، که مانتراهای بودایی و ذن و ... از تویش درآمده ولی اصل قضیه که تمرین‌های فعال برای آوردن ذهن به زمان حال است، تویش باقی مانده :)
پ.ن.۱ اگر تا حالا ندیده‌اید، انیمیشن soul هم بگذارید تو لیست دیدنی‌ها :)
پ.ن.۲ در استوری‌های امروز صفحه استاد کاتوزی دیدم که انجمن تایچی با انجمن ام اس معاهده نامه مشترک امضا کردند، به امید بهبودی همه عزیزانمان :)
می‌دونید زندگی چطوریه؟ انگار همیشه روی یک لبه باریک راه می‌روی، لبه باریک تصمیم‌هایی که هر طرف باشی کلاً یه دنیای دیگه است: ازدواج بکنم یا نه، اگه ازدواج کردم بچه‌دار بشم یا نه، اگه بچه‌دار شدم کار بکنم یا نه، اگه بچه داشتم و کار هم می‌کردم بمونم ایران یا نه، اگه از ایران رفتم، ...
حالا شما برگرد از اول سر هر کدام از انتخاب‌ها یه راه دیگه رو برو :-)
