می‌گفت: هیچ می‌دونستی که هدف ما تو این دنیا رسیدن به شادی و خوشبختی نیست؟ این که اگه روی یافتن شادی سرمایه گذاری کنی زدی جاده خاکی :-|

گفتم: پس چیه؟ 

گفت: معنا! هدف زندگی بشر یافتن معنای زندگیه، که مسلما با رنج همراه است و هر رنجی به همراهش رشد هست و بلوغ، پس در هر رنجی نعمتی موجود است و بر هر نعمت شکری واجب!

"زیرا زندگی مشکلی نیست که باید حل شود، بلکه آزمایشی است که باید آن را زندگی کرد. کافی است برای معنایی عمیق‌تر و عمیق‌تر رنج کشید. چنین معنایی غنا می‌بخشد و پاداش خود است"-- کتاب مرداب روح، نوشته جیمز هالیس

نمی‌دونم چرا یاد آیه ۴ سوره بلد افتادم: "لقد خلقنا الانسان فی کبد" و ... هیچی دیگه، فقط اومدم بگم لطفا رنج‌های زندگی‌تون رو بغل کنید :)

اولین بار که یکی از مداد شمعی‌هایش شکست، پرت شدم به همه روزهایی که کاری رو کرده بودم که نباید، با دهن باز، ماتِ مداد شمعی مونده بودم... "شکست؟" نگاهم کرد و از شنیدن کلمه شکست خنده‌اش گرفت، "بذار برم چسب بیارم" رفتم چسب آوردم و در حالی‌که تلاش می‌کردم با چسبِ مایع کمر شکسته مداد شمعی رو صاف کنم، دیدم یک کمر شکسته دیگه رو گرفته سمتم و میگه: "چفس" یعنی چسب :دی

این بهت‌زدگی موند باهام، سر اولین ماژیکی که یه شب تا صبح درش باز مونده بود و از فردایش خشک شد و دیگه ننوشت، سر قلموی آبرنگ که شکسته و کمرش صاف نشده، سر خمیربازی‌ها که اونقدر همه رو به هم فشار داده فقط به درد ساختن المر و پتوی چهل تیکه می‌خوره :دی

ولی امروز عصر از همون پتوی چهل تیکه یه گردالو ساخت و زد سر یکی از مدادهای نوک شکسته‌اش (که بیشتر از خود مداد به تراشیدنش علاقه داره) و گرفت سمتم و گفت: مامان! بستنی :)

یعنی کی گفته که باید در همه ماژیک‌ها رو بست و مداد شمعی‌ها رو نشکست و خمیربازی‌ها رو قاطی نکرد؟ "ول کن جهان را، قهوه‌ات یخ کرد" :)

خواستم با کالسکه لیلی از در جلوی اتوبوس وارد بشم که راننده در را باز نمی‌کرد و هی ایما و اشاره که از در وسط بیایید بالا!

سر کالسکه رو کج کردم به سمت در وسط اتوبوس و منتظر موندم مسافرها پیاده شدند، وقتی با کالسکه جا گیر شدیم، دیدم که وسط راهروی ابتدای اتوبوس یه سگ خوابیده اندازه گراز :دی خب قاعدتا لجم گرفت و تو دلم گفتم که به! بیا! سگ عزیز بر کالسکه بچه اولویت داشته! صاحب سگ هم همون جا در صندلی اول نشسته بود و با راننده گپ می‌زد و من هر چند یکبار نگاه "همینه رشد جمعیتتون منفیه"طور بهشون می‌انداختم...

ایستگاه بیمارستان که خواستند پیاده بشن، تازه متوجه شدم که بنده خدا نابینا بوده و بالتبع سگ مزبور، سگ راهنما :-| بعد از کلی خجالت و شرمندگی و اینا یاد این جمله افتادم که خشم، غم یا شادی شما ربطی به اتفاق بیرونی ندارد، بلکه برداشت شما از اون اتفاق است که در احساس درونی شما، نقش اصلی رو ایفا می‌کنه! برای همین یک اتفاق یکسان، یک فیلم مشترک، یک کتاب معروف می‌تونه یکی رو بخندونه و دیگری رو به های های گریه بیاندازه :)

به نظرتون ترکیب توانایی‌های حرکتی رو به رشد، دویدن، پریدن، جهیدن، بالا رفتن از دیوار راست، مهارت‌های کلامی فزاینده، جمله‌های سه چهار کلمه‌ای، گنجینه کلمات در حال تکمیل و طوطی سخن‌گو با احساسات انفجاری غیر قابل کنترل چی خواهد شد؟

یعنی جوجه‌ای که کشوهای دراور خانه صاحبخونه رو کشیده بیرون، در حالی که به عنوان پله داره ازشون میره بالا، فریاد پیروزمندانه پله پله، بالا بالا سر میده و اگر در فرآیند فتح قله‌ ورود کنی با مخلوطی از جیغ و گریه و نه نه رو به رو خواهی شد، در غیر این صورت وسط راه شاهد سرنگونی و سقوط یا درخواست کمک برای مشارکت در جرم و صعود هستی :)

تبریک میگم به دنیای دو سالگی خوش اومدید :-|

دیشب که دوباره به آغوش سرما برگشتیم، دریافتم که آدم تو سرما ممکنه چند بار وسط شب بیدار بشه ولی برتری‌اش به گرما اینه که بعدش راحت خوابت می‌بره، یعنی چی؟ یعنی یه پتو اضافی، یه ملحفه‌ای، یه چیزی که کنار رفته رو دوباره می‌پیچی دور خودت و می‌خوابی، ولی گرما این طوری نیست...

اگه به خاطر گرما بیدار بشی، یا باید کولر روشن کنی یا دو تا لیوان آب سرد بخوری یا صورتت رو بشوری که در هر حال بیم آن می‌رود که خوابت بپرد کلا :-|

دیگه اون همه از سرما غر زدم، گفتم درباره مزایایش هم بگم :دی

به عنوان یکی از آخرین کارهایی که در آخرین روزهای ایران بودن کردم، امروز رفتم شورای کتاب کودک کارگاه قصه گویی غزال نصیری :)

با وجود این همه زمانی که از آشنا بودن باهاش می‌گذره و گذشت پنج ترم از دوره "من فرزند خودم هستم" آنلاین، هنوز هم حرف‌هایش برام تازگی داره مثل روز اول، مثل اولین باری که واژگان دایره امن، بستر و کودک شهروند به گوشم خورد :) و چقدر از بودن کنار خانواده و دوستانم لذت بردم و چقدر این دو هفته زود گذشت...

به زودی به تابستان اروپایی سلام خواهیم کرد، سلام سرما :دی