امیرا یک دفترچه از کاردستی‌های مراسم سینترکلاسِ مدرسه دخترش در آورد که عکس دختر بچه را صفحه اولش چسبانده بود. بعد گفت که دخترک هنوز نمی‌تواند اسمش را درست تلفظ کند و می‌گوید یوسو یا چیزی شبیه این.

پرسیدم: اسمش چیه؟ گفت: یُسر، گفتم: اوه! شبیه ان مع العسر یسرا؟

چشم‌های خودش و خواهرش عبیر برق زدند که بله بله، همون. و چشم‌های عبیر خیره موند روی چشم‌های من و با کمی تردید پرسید: تو مسلمونی‌؟

گفتم: بله خب:) یه هو خنده اومد روی لب‌هاش و دست‌هایش را باز کرد و سفت بغلم کرد.

خیلی چسبید.

پ.ن.۱ این مکالمه‌ی انگلیسی،هلندی، عربی برای کلاس زبان هلندی من بوده :دی عبیر و امیرا اهل مصرند. 

پ.ن.۲ یادم باشد یکبار درباره عمق محبتی که از عرب‌های اینجا دریافت کردم برایتان بگویم.

تقریبا یکی از اولین چیزهایی که در پیاده‌روهای اینجا نظرم را جلب کرد، لبه‌ی هم‌سطح جاده بود، یا همان curb cut. برای من بسیار جذاب بود که دوچرخه‌ها، چقدر راحت بین پیاده رو و خیابان جابه‌جا می‌شوند، بدون سکته و پرش و پرواز :) و اولین بار که با کالسکه رفتم بیرون، دیدم به به :) کل معابر و گذرگاه‌ها را یک بار برای معلولین بهینه‌سازی کرده‌اند، حالا به کار همه می‌آید، چه کالسکه داشته باشی، چه چرخ خرید، چه اسکوتر و همه چی، هر چی که چرخ داشته باشد.

حالا دیروز وسط مفاهیمی که برای طراحی تجربه کاربری یک اپ موبایل مطالعه می‌کردم در دوره UX Design در Coursera، رسیدم به curb cut effect و همین مفهوم دوباره در ذهنم روشن شد، وقتی برای یک مورد که به نظرت ناتوانی یا معلولیت است، طراحی را انجام می‌دهی، و برخلاف انتظار، مخاطبان بیشتری بهره می‌برند (universal design).

و بعد مثال زده بود از زمانی که برای یک معلولیت خاص طراحی می‌کنیم و بقیه بهره‌مندانی که به نظر نمی‌آیند:

دیداری: معلولیت دائمی (نابینا)، موقتی (ضعف بینایی و نبود عینک)، موقعیتی (رانندگی😁)

یعنی چی؟ یعنی اگر طراحی ما به گونه‌ای انجام شود که نابیناها را در نظر بگیریم، مثلا کتاب صوتی، فردی که رانندگی می‌کند و در آن موقعیت خاص نمی‌تواند به گوشی نگاه کند هم از این امکان بهره خواهد برد. و مثال‌های خوبی داشت از شنوایی، یک دستی بودن و صحبت کردن. حدس بزنید لالی موقعیتی چی می‌شد؟ بله بله، یک مهاجر non- native :)

می‌خوام یه تکنیک یادتون بدهم که شاید فکر می‌کنید بلدین، ولی زهی تصور باطل:دی تکنیک pomodoro که معرف حضورتون هست، زمان خاکستری هم شاید به گوشتون خورده باشه، خب؟ پس چرا من به زمان سیاه پومودورو وفادار نمی‌مونم؟ چرا نمی‌تونم زمان سیاه و سفید رو جدا کنم (شما بخونید چرا قیمه‌ها رو می‌ریزی تو ماستا)؟ یا چرا اگه می‌چسبم به یه کاری نمی‌تونم وسطش بلند بشم ولی فردا دیگه دلم نمیخواد برم سر کار؟ آیا پیر شدم؟ آیا موتور انگیزه با بنزینی پر میشه که دست جادوگر شهر اُزه؟

نخیر :دی چون اگه هر ۲۵ دقیقه، ۵ دقیقه زمان استراحته هست (من با clockify گذاشتم رو هر ۵۰ دقیقه، ۱۰ دقیقه)، باید کار رو سوئیچ کنی به اون نیمکره مغز، از راست به چپ و برعکس، اگه داری کار فکری می‌کنی و زل زدی به کامپیوتر، اجازه نداری برای زنگ تفریح بری پیام‌‌هات تو واتس‌آپ رو چک کنی، باید کار یدی بکنی، مثلا بلند بشوی بری ظرف بشوری، جدی میگم.

بری تا آشپزخونه یه ظرف میوه برا خودت بیاری، این مادرها هستن همه چی رو میدن دم اتاق بچه که بچه تکون نخوره، از این اصل غافلن که اگه این حجم رو روی مغز آوار کنی بعد چند روز دیگه نه می‌خواهی درس بخونی، نه کار کنی، نه هیچی، نه ایده برات می‌مونه، نه انگیزه، از ما گفتن :)

و اون مغز فلک زده، سوخت واقعی هم می‌خواد، یعنی ویتامین سی، گلوکز طبیعی و آب، نمی‌تونی هی تویش پفک بریزی، بعد انتظار داشته باشی مثل موتور جت برات کار کنه :)