درست قبل از این که پست پنج شنبه‌ها رو بفرستم لیلی از خواب بیدار شد. برایش لالایی خوندم، بغلش کردم راه رفتیم، گذاشتم روی پایم و عروسک به بغل توی تاریکی چشم‌های قشنگش رو دیدم...

قبلش فیلم کلیک رو دیده بودم، نه این که بگم خیلی خوش ساخت با بهترین بازی و بهترین داستان و ... ولی برای من تلنگر بود، از یه جای فیلم تا آخرش گریه کردم :( هی می‌گفتم نه این الکیه... چرا رفته رو دور تند، این حتما داره خواب می بینه و بر می‌گرده... ولی از گریه‌ام کم نمی‌شد.

انگار من را گذاشته بودن که با یه جگرگوشه ۱۸ ماهه که تو اتاق خوابش برده، دو تا دندان عقل جراحی شده، صابری که قراره به زودی دوباره بره، کاری که می‌خواهم تمام کنم ولی فرصت پیدا نمیشه و بار غم قبل رفتن و یه دنیا بغض فرو خورده، این فیلم را نگاه کنه...

مثل کلید اسرار، آیینه عبرت، یا تلنگر که بعدش جگر گوشه بیدار بشه و دو ساعت نخوابه، ولی من انگار همون آدم عصری نباشم دیگه، یا آدم صبح، یا آدم دو روز قبل

و دلم بخواد زندگی با تمام جزئیاتش اتفاق بیفته، با تمام ثانیه های خوب و بد...

در راستای برنامه سال آینده‌مون برای رفتن به بلاد کفر :-| تصمیم گرفتم هر چه سریع‌تر برای کشیدن دو دندان عقل باقیمانده اقدام کنم.

با توجه به خاطرات ناگوار پارسال اما... چهار ستون بدنم می‌لرزه که دوباره بروم زیر تیغ جراحی، دعا کنید برایم که ساعت ۷:۳۰ شب وقت جراحی دارم :-(

دوباره مثل دفعه قبل خواستم بگم که اگه عصب لب و زبانم فلج شد من را با لبخند قدیم به خاطر بسپارید :دی

الان حدودا ۵ شب است که شب‌ها کار می‌کنم،‌ از حدود ساعت ۱۰ تا ۲ یا ۳ صبح*.

نمی‌دانم آن‌هایی که جغد درون دارند چطوری روزگار می‌گذرونند ولی درون من یک مرغ سحرخیز زندگی می‌کند که ترجیح می‌دهد شب‌ها ساعت ۱۰ بخوابد و صبح‌ها بین ۴.۵-۵ بیدار بشه!

خواستم بگم در این پنج روز، مرغ درونم نه تنها به جغد بودن عادت نکرده، بلکه دچار فرسودگی جغدی شده...

هیچ وقت دیگه در زندگی‌ام به اندازه الان دلم نمی‌خواسته که استراحت کنم، حتی موقعی که کنکور داشتم، یا لیلی تازه به دنیا آمده بود :-|

* باید اشاره کنم که جوجه سحرخیزی هم دارم که هر روز زنگ ساعت ۷ رو برایم کوک می‌کند :)

یه سری فیلم گرفته از گشت‌های آخر هفته مانده به کریسمس و برایم فرستاده، نگاه که می‌کنم به این می‌رسم که چقدر تصور من از خارجه شبیه اون چیزی هست که توی فیلم‌ها دیدم :-)

بحث چشم بسته غیب میگه نیست ها... 

می‌خواهم بگم این قدر ما اینجا در ایران ایزوله هستیم که هر چیز دیگری هم نشونمون می‌دادند، فکر می‌کردیم همونه :-|

سوده شبیری یه تعریفی از معنا داره که میگه: معنای زندگی یعنی محل تلاقی ویژگی‌های فردی (توانمندی‌ها، نقاط قوت و ضعف) با مهم‌ترین‌ ویژگی‌های زندگی (ارزش‌ها: چیزی که بعد از همه روزمرگی‌ها حال آدم رو سر جا میاره و دلت میخواد بعد از مرگت به جا بمونه)

و من چند روزی است به این تعریف فکر می‌کنم و مهمتر از ویژگی‌های فردی این که چه چیزهایی برایم ارزش محسوب می‌شود...

نشسته بودیم انتهای آشپزخانه، در نور کم یک چراغ led بالای اجاق گاز.

لیلی خوابیده بود و آرام صحبت می کردیم، خیلی آرام.

بهش نگاه کردم، بهم نگاه می‌کرد، تصمیم گرفتیم مشترک و قول دادیم که پای تصمیمان بمانیم برای یک سال آینده.

که پای تصمیم، کنار هم بمانیم، هر چی که شد...

وقتی تصمیم رو گرفتی دیگه سخت نیست، انگار از اول همون درست بوده :-)

از برنامه‌هایم عقبم، هزار تا برنامه جدید چپانده‌ام توی همان برنامه شلوغ و می‌دانم که به هیچ کدام نمی‌رسم، لپ تاپ و گوشی و دانگل و همه چیز را آورده‌ام با خودم اینجا، جایی که قرار بوده استراحت کنم و می‌دانم که حتی نمی‌رسم لپ تاپ را روشن کنم...

کمی دلم آشوب است ولی مقاومت می‌کنم! هیچ کدام را روشن نمی‌کنم، می‌رویم بازار خرید، شب‌ها می‌رویم شب نشینی، بازی می‌کنیم و سعی می‌کنم از تعطیلات لذت ببرم :-)