رفتم دم سالن واکسیناسیون که اشاره‌ای کرد به لیلی که "نمیشه با شما بیاد داخل، بمونه همین جا." به لیلی گفتم: "می‌مونی مامان؟" سر تکان داد و گفت: باشه. و دیگر نماندم که درون چشمانم تردید را بخواند، که هر دقیقه هزار بار ساعت نگاه کردم، که سر صف تزریق چنان آماده ایستاده بودم که وقتی نشستم روی صندلی، صدایی داد و مسئول تزریق واکسن غر زد که چه خبره و صندلی شکست و اینها :-| و بعد در جلسه کنکور واکسن با مراقب سر و کله زدم که دخترم بیرون مانده و می‌روم همان جا منتظر می‌مانم... 

"برو بخواب، برو بخواب، چشم‌هایت باز نمیشن"

"نه امروز دوشنبه است وبلاگ بنویسم"

"برو بخواب فردا بنویس"

"فردا از امروز هم شلوغتره"

"بذار یک کاری کنم چشم‌هایت بسته بشن!"

گفتگوی فرشته‌های شانه راست و چپ، شاید هم چپ با راست :)

دکتر شهیدی می‌گفت: «تعریفی از شکست به من ارایه بدهید. اگر دو هفته رژیم گرفتم و ول کردم میشه شکست؟ اگر رژیم گرفتم و لاغر نشدم، میشه شکست؟شما به چی میگین تلاش ناموفق؟ آیا براتون همان شکسته؟

اگه بله،‌ آیا شما کسی را می‌شناسید که بدون تلاش ناموفق به یک دستاورد بزرگی رسیده باشه؟

اگه زندگینامه آدم های موفق را بخوانید می‌بینید که قبل از این که موفق بشوند یه عالمه تلاش ناموفق داشتند. تلاش ناموفق هم به اندازه‌ی تلاش‌های موفق بخش مهمی از مسیر موفقیت است. و شکست زمانی است که ما دست از تلاش بر میداریم.

تلاش ناموفق شکست نیست، بخشی از مسیر موفقیت است»

جگرگوشه می‌گوید: این knight پسره، اون یکی هم پسره، چون تو این کشتی همه خیلی قوی‌اند و پسرند.

من با رگ گردن بیرون زده: :-| خب ما شوالیه دختر هم داشتیم و قوی بودن ربطی به پسر بودن نداره.

و در حالی‌که تلاش می‌کنم اسمش را یادم بیاد،‌ بلند می‌گویم: "صابر اسم اون دختر شوالیه چی بود؟ فرانسویه‌؟"

صابر: "برنادت؟"

من: "نه بابا،‌ شوالیه بود"

صابر: "ژاندارک؟"

من: "بیا لیلی ببین این شوالیه رو" و عکس فیلم ژاندارک را نشانش می‌دهم.

لیلی: "خب باشه. ولی تو کَشتی من همه پسرند!"

-این هم اثرات زیر پوستی انیمیشن و جامعه و هر چی :-|

کشاورزها دوباره اعتصاب* کرده‌اند، با تراکتورهایشان. کل اتوبان را پوشاندند و معابر اصلی را بند آوردند. با جگرگوشه رفته بودیم خرید، هر چند ثانیه یکبار یک تراکتور از کنارمان رد می‌شد، بوق زنان. لیلی گفت: وای گوشم، چرا بوق می‌زنند؟
گفتم: دارند اعتراض می‌کنند مامان‌.
گفت: اعتراض؟ پس چرا گوش من رو درد می‌گِرونَند؟

*در اعتراض به سیاست‌های زیست محیطی دولت که نقش کشاورزی را در مقابله با بحران نیتروژن پررنگ خوانده بود.

#بازنشر_کانال

می‌گفت: پریسا روان آدم شوخی نداره ها، یک کمی به خودت رحم کن. وسط این همه فشار کارت اقامت و پاسپورت و خونه و مدرسه جدید لیلی و شهر جدید و این دو سال دوری و ندیدن خانواده،‌ اگه هم شروع کردی به شخم زدن خاطرات و گذشته و ... فقط یادت بمونه که با خودت مهربون باش، زیاد...

جیزل گفت: میشه شما رو بغل کنم؟

و من و جیزل همدیگر را بغل کردیم و من زدم زیر گریه انگار که آخرین روز مدرسه خودم باشد و از معلم محبوبم خداحافظی کنم و در چشم بر هم زدنی، جگرگوشه چهار ساله شد و از پلی ‌گروپ خداحافظی کرد، باشد که بعد از تعطیلی تابستانی مدارس، در ماه سپتامبر بشود کلاس اولی در شهر جدید :)

گفت: مامان نگاه کن این زنبوره مرده، از دنیا رفته...

گفتم: اوهوم

گفت: اگه از این دنیا رفته، پس چرا هنوز اینجاست؟

گفت: خب به چه زبانی صحبت می‌کنید در ایران؟

گفتم: فارسی.

گفت: فارسی؟ نشنیدم. اون دیگه چه جور زبانی هست؟ شبیه عربیه؟

- خب در واقع شبیه نیست، ولی الفبایش شباهت داره.

- آها، بعد فقط در ایران فارسی صحبت می‌کنند؟

- نه، تاجیکستان، افغانستان، فقط کمی با فارسی ما فرق داره، مثلا فارسی دَریه. 

- افغانستان؟ این آشناست یه کمی.