خواستم با کالسکه لیلی از در جلوی اتوبوس وارد بشم که راننده در را باز نمی‌کرد و هی ایما و اشاره که از در وسط بیایید بالا!

سر کالسکه رو کج کردم به سمت در وسط اتوبوس و منتظر موندم مسافرها پیاده شدند، وقتی با کالسکه جا گیر شدیم، دیدم که وسط راهروی ابتدای اتوبوس یه سگ خوابیده اندازه گراز :دی خب قاعدتا لجم گرفت و تو دلم گفتم که به! بیا! سگ عزیز بر کالسکه بچه اولویت داشته! صاحب سگ هم همون جا در صندلی اول نشسته بود و با راننده گپ می‌زد و من هر چند یکبار نگاه "همینه رشد جمعیتتون منفیه"طور بهشون می‌انداختم...

ایستگاه بیمارستان که خواستند پیاده بشن، تازه متوجه شدم که بنده خدا نابینا بوده و بالتبع سگ مزبور، سگ راهنما :-| بعد از کلی خجالت و شرمندگی و اینا یاد این جمله افتادم که خشم، غم یا شادی شما ربطی به اتفاق بیرونی ندارد، بلکه برداشت شما از اون اتفاق است که در احساس درونی شما، نقش اصلی رو ایفا می‌کنه! برای همین یک اتفاق یکسان، یک فیلم مشترک، یک کتاب معروف می‌تونه یکی رو بخندونه و دیگری رو به های های گریه بیاندازه :)