هیچ وقت به این فکر کردید که نتیجه‌ی آموزش و پرورش مبتنی بر تشویق و تنبیه چیه؟ اینکه منبع انگیزه آدمیزاد رو از درونی به بیرونی تغییر می‌دهد، یعنی چی؟ تنبیه رو به خودتون واگذار میکنم ولی در تشویق همین بس که من آدمیزاد به صورت ذاتی مشتاق رشد و یادگیری هستم، مثل بچه کوچولویی که شوق راه رفتن دارد، حالا اگر هر بار راه رفت به‌اش شکلات بدهی یادش میره که ذاتاً دوست داشت راه بره و تا بهش شکلات ندهی راه نمیره، به این میگن تبدیل یه انگیزه درونی به بیرونی :-|
خب نوشتن تبدیل به حرفه ی من شده.. من کارم تولید محتوای متنیه.. اوایل واسه ۵۰۰ کلمه ۵۰۰۰ تومان میگرفتم! و شاید ۱۰ ساعت روش وقت میذاشتم.
بله نمیشه گفت عوامل بیرونی و پول اصلا واسم مهم نیست نه.. اما خیلی جالبه واسم که من قبل نوشتن به پول و خوانده شدن فکر میکنم اما حینش اصلاا.. حینش دنیا واسم خاموش میشه، من سحر میشم و با کلمات عشقبازی میکنم.. یعنی وقت نوشتن، دنیا و پولش و اخبارش و ویروسش و.. واسم تمام تمام میشه. این باعث میشه شجاعانه خلق کنم..
و بعدش هم برای ویرایش و... هربار خلقم رو میخونم، باز سرخوشی و آزادی از هر چیزی بیرونی، سراغم میاد..
کلا حساب کتابهام، مال قبل خلقه انگار 😊😊
واسه همین میگم شاید پیدا کردن کاری که عاشقشیم حلال خیلی چیزها باشه.. و ابعاد درونی کردن رو افزایش بده..
نمی‌دونم برای من نماد کسی که عاشق کارش بود و پول رویش تاثیر نذاشت قمرالملوک وزیری بود که حتی آخر عمری گلیمش هم برداشتند از زیر پایش کشیدند :(
خب اینکه گاهی واقعاا محیط مهمه رو نمیشه کتمان کرد..
اما خب من خودم مثلا عاشق نوشتنم.. خب حتما خوانده شدن شیرینه اما وقتی مینویسم و غرق میشم توش هیچی اون بیرون مهم نیست: قضاوتش، خوانده نشدن و....
انگار دنیا می ایسته؛ فکر میکنم عشق به کار و خلق شجاعانه خیلی چیزها رو درونی میکنه..
در واقع درونی بودن انگیزه هست که باعث میشه عاشق کار باشی و از خلق شجاعانه لذت ببری، مثلا اگه مدتی برای نوشتن فقط پول بگیری و تبدیل به حرفه ات بشه شاید روی این حسی که الان داری تاثیر بذاره
یاد یک داستانی افتادم که مثال خوبی می‌تونه باشه. داستان از این قراره که یک پیرمردی بود که نزدیک یک مدرسه‌ای خونه داشت و خونه‌اش رو خیلی دوست می‌داشت. اما ظهر که می‌شد، از دست بچه‌ها آسایش نداشت. بچه‌ها که از مدرسه بیرون می‌اومدن، چندتایی قوطی نوشابه پیدا می‌کردن و شروع می‌کردن به بازی کردن. پیرمرد فکر کرد چکار کنه با این سروصداها؟ یک روز ظهر پا شد، صندلیش رو گذاشت دم در و نشست به تماشای بچه‌ها. بعد رو کرد بهشون و گفت دمتون گرم که میاید اینجا بازی می‌کنین. من خیلی کیف میکنم با قوطی بازیتون. بیاید نفری یه دلار بهتون انعام بدم. پیرمرد یک هفته این کار رو تکرار کرد و بعد از یک هفته، رفت توی تخت‌خوابش و راحت خوابید. بچه‌ها روزی که پیرمرد از خونه بیرون نیومده بود، اول خواستن مثل هرروز شروع کنن به قوطی بازی. ولی بعد پیش خودشون گفتن: یعنی هم قوطی بازی کنیم، هم پولی گیرمون نیاد؟ یعنی پیرمرد خوشحال بشه و ما ناراحت؟ نمیشه که. نامردیه. پس ما هم قوطی بازی نمی‌کنیم!
این مثالتون عالی بود آقاگل، مثل اون مدرسه‌ای که برای این که والدین زود برن دنبال بچه‌هاشون جایزه گذاشت و تاثیر منفی اش رو دیگه نمی تونست جمع کنه، چون من والد به ذات مادر بودنم علاقه دارم که زود برم پیش بچه، حالا وقتی جایزه میذارن انگار براش ارزشی گذاشتن که معادلش نیست
پس بگو بخاطر همین بوده که پدرمادرای ما فقط قسمت تنبیه رو بلد بودند نه قسمت تشویق رو خخخخخخخ
هزینه اش کمتر بوده:دی
حالا فهمیدم چرا پدر و مادرم خیلی اهل جایزه گرفتن برام نبودنD:
:دی
من تمام انگیزه‌م برا تمام کارایی که میکنم ترس از بلا ملاست. :)) یعنی حتی مشوق بیرونی هم نه، "فلان کارو کنم بهم جام قهرمانی بدن" هم نه، "بهمان کارو کنم که نمیرم و استخونام تا ابد تو حفره اسرار بمونه".
:))))
باید به طور اورژانسی تو بخش shame، pain، blame به موردت رسیدگی کنیم فرزند :دی
خو باس چی کرد ک انگیزه درونی از بین نره؟
مثل اکثر فعالین فضای مجازی (وبلاگستان و شبکه‌های اجتماعی) که اگه مشوق بیرونی (مخاطب) کم داشته باشن، کلاً بی‌رمقی و نهایتاً خداحافظی سراغشون میاد
میخوام از همین پست شروع کنم به جواب دادن به کامنت‌ها، این دفعه برعکس پیش برم ببینم چطوریه :)
