می‌گفت زندگی چهار ربع دارد، پیشگیری، بحران، تشریفات و اتلاف. اگر میخواهی به سوی تعادل حرکت کنی یعنی هم بپذیری که قانون زندگی اینه که از هر بخش برایت پیش بیاید (بخواهی نخواهی بحران هست و پیش میاد، حتی اگر کل زندگی‌ات رو فکر کنی در پیشگیری طی کردی) و هم خودت برنامه را برای در برگرفتن هر چهارتا متعادل کنی که شامل اونهایی که ازش فراری هستی هم بشه، مثلا اتلاف، یعنی دقیقا اون چه که به نظر تو اتلاف است پای ثابت بولت ژورنالت بشه.
ای وای که من هیچوقت مثل تو اینقدر منظم و دسته‌بندی شده فکر نمیتونم کنم :*
همیشه گپ زدن با تو به متعادل شدنم کمک میکنه مونا، اینو می‌دونستی؟
پس باید یه بعد دیگه هم باشه که نه پیش‌گیریه، نه بحران، نه تشریفات و نه اتلاف. یعنی دقیقا اصل، متن و آنِ زندگی باشه. درسته؟ چون اگر اصل رو فقط همون پیشگیری و بحران گرفته باشه، انگار کامل نیست.
متوجه منظورت نمیشم که چرا یه بعد پنجم میخواهی ولی برای یه زندگی متعادل از هر چهار تایش به میزان خوبی باید داشته باشی، اون وقت میشه در مسیر تعالی و رشد و کمال و اینا. و بله بله پیشگیری، بحران یا هر کدام به تنهایی اصل نیستن، همگی کنار هم کاملند
بعد اونوقت تشریفات چه بعدیه؟
بعدی که اصل نیست، و خیلی بسته به آدم و شرایط و خانواده و جامعه فرق داره مثلا برای من این که تولد بچه رو یادت باشه و بهش خوش بگذره پیشگیری است (یه جور مراقبت از نیاز و احساس خودت و اونهایی که مهمند برات)، ولی اگه برای تولدش تم بزنم میشه تشریفات
منظورت اینه که وقتی میبینی از یک روز یا چند ماه یا چند سال زندگی چیزی درنیومده و فکر میکنی کاری رو بیخود انجام دادی یا کاش بهتر بلد بودی یا اونموقع بهتر تشخیص داده بودی بگی به خودت این هم سهم اتلافی‌ها؟ پیش میاد بالاخره؟
اگر اینطور باشه کمترین فایده‌ش اینه که دیگه بقیه‌ی زندگی رو صرف افسوس و فکر کردن به اون نمیکنیم اگر درست فهمیده باشم.
ولی در عین حال این چهار مولفه که گفتی جامع نیستند، بیشتر انگار همه‌شون مربوط به بخش نگرانی‌زای زندگی باشن :دی
من برای روتین زندگی پرسیدم مونا، بیشتر شبیه همینی که گفتی جنبه نگرانی‌های آینده مدنظرم بود ولی الان این چیزی که گفتی درباره ی خود سرزنشی گذشته بود که به نظرم اونجا هم کار میکنه
