گاهی آنقدر منتظر آمدن کسی هستم، رخ دادن واقعه ای یا تمام شدن وضعیتی که هیچ نمی فهمم که چه لحظات خوبی از دست می رود پنهانی...
انگار همه عمر می گذرد آرام آرام در لحظات هراس آور گنگ انتظار، غافل از این که زندگی همین گذر است، همین در مسیر بودن، همین لحظه های ناب حال...
گاهی تلنگری باید برای یادآوری، شاید این روزهای من تلنگری است...
باشد عبرت آیندگان گردیم :)
:)))))))) نه واقعاً چک و لگد دیگه حتماً جواب میده :)
هی روزگار، آدم وقتی برمیگرده به عقب نگاه می کنه تازه می فهمه که آیا واقعاً ارزشش را داشت؟ :-(
بلی بلی، اون دیدگاه هم وجود داره، ولی فقط بستگی به دیدگاه داره، برای من گاهی فلج کننده است، انگار همه زندگی ام رو بند می کنم به اومدن اون یه نفر، مشوش میشم، دلشوره می گیرم و از همه بدتر تمرکزم را برای انجام کارهایی که دوستشون دارم از دست میدهم :-|
