وقتی یک نفر دچار بیماری سخت، مزمن و طاقت فرسایی می شود، دلداری هایی از جنس "غصه نخور، زود خوب می شوی"، "امیدوار باش فردا روز دیگری است" یا" به فرداهای روشن بیاندیش" کمک چندانی به احوالات فرد نمی کند!
در واقع مشکل بیمار این نیست که نمی خواهد باور کند خوب نمی شود، وقتی آدم در دوره های طولانی با یک بیماری دست و پنجه نرم می کند، مسئله خواستن و نخواستن نیست، او به واقع یادش نمی آید که روزهایی که بهتر بود، چطور بود یا چه حسی داشت...
بحث افسردگی و لجبازی نیست، او واقعاً نمی تواند امیدوار باشد، چون یادش نمی آید، بیماری آدم را ناتوان، درمانده و ناچار می کند و در چنین شرایطی نمی توان انتظار داشت که بتواند تصویر کند روزهای خوشی چگونه بودند...
شاید یک پیشنهاد خوب، استفاده از ترکیب دارو و واقعیت مجازی برای یادآوری روزهای بدون درد، نقص یا ناتوانی است. حتی یک روز یا چند ساعت می تواند امید را برگرداند، نقاشی یک روز امیدبخش وقتی دقیقا وسط آن روز به تصویر کشیده می شوی، باعث می شود یادت بیاد خوبی چه شکلی است، وقتی حالت خوب بود چه حسی داشتی و باید به چی فکر کنی :-)
