نمی دانم...
عشق، شاید با محبت بی دریغ بی چشمداشت، با خوبی کردن های دو طرفه، با خاطره سازی به دست می آید...
ولی بی شک با سردی از بین می رود
آرام آرام
آن قدر نرم که حتی باورت نمی شود که چه شد
پ.ن. امروز دوستی مهمانم بود، عزیزتر از جان، آمار هراس انگیزی که از جدایی های اطرافیان دو حلقه دورتر برایم گفت، من را ترساند... مدام در بهت می پرسیدم: ای واییییی :-( آخه چرا؟ :-(((( توافقی؟ چی شد آخه؟ :-(
ای داد :-(
وقتی آدم می شناخته مخصوصاً، خیلی ناراحت میشه :-(
روح مادرت شاد واران گیان، خیلی مادر عاقل و مهربان و دلسوزی بودن :*
اوهوم، بعد از چند سال طلاق عاطفی :-(
خیلی تلخه :-(
آره می دونم، خیلی تلخه ولی :-( مخصوصاً زندگی کسانی که دورادور می شناختی شون، آدم واقعاً غصه می خوره
خیلی چسبید این کامنت آقاگل، ایول، واقعاً ممنونم :)
اوهوم :( درست میگی فاطمه، اینهایی که ماجراشون رو تعریف می کرد هم همگی دو سه سال آخر رو تو طلاق عاطفی بودن...
