من هیچ وقت بلد نبودم برقصم، حتی از همان زمان طفولیت که مثل یک چوب خشک در مراسم ظاهر می شدم و مامان با تاسف سر تکان می داد و می گفت: مامان! یه کمی اون دستات رو نرم تکون بده آخه! چرا مثل آدم آهنی هستی :-/
کم کم بی خیال مهارت های عملی نرم شدم و خودم رو سپردم دست مهارت های غیرعملی سخت :-/ تا اواخر دهه سوم که از شدت دوری گزینی از عملیجات و تجربه ده نوع فیزیوتراپی و کایروپرکتیک، یه چندتایی کلاس ایروبیک رفتم و فهمیدم همانا رقص خیلی هم پیچیده نیست و یه چندتا فیلم ممد خردادیان دانلود کردم که آموزش ببینم :-| گرچه استعدادم خیلی شکوفا نشد ولی از اون حالت روباتی در اومدم :دی نشون به اون نشون که سر عروسی مرضی، خواهر کوچیک صابر، قبلش به صورت داوطلبانه اعلام کردم میخوام رقص کوردی یاد بگیرم و اون وسط به عنوان عروس فارس فامیل که بلده کوردی برقصه، باعث سربلندی گشتم :-)
خلاصه که اگه اون زمان ما اینستاگرام و ویدئوهای این بنده خدا مائده بود، در اوج خداحافظی می کردم، باز خدا پدر ممد خردادیان رو بیامرزه، آدم یه کم همذات پنداری می کنه باهاش و میگه: بد نیست، میشه یه کاریش کرد :دی
