هیچ چیز دنیا واضح نیست که با برنامه‌ریزی دقیق بتوانی قابل پیش بینی‌اش کنی، گاهی فقط باید دل بدهی به مِه و ادامه بدهی و الخیر فی ما وقع... تا متوجه بشوی که قدرت در جاده‌های مه‌آلود یک نفره است که بعد از یک مدت، برای تو مه‌آلود نمی‌ماند و تبدیل میشه به جاده منحصر به فرد تجلی تو...
پ.ن. برداشت آزاد از سمینار صوتی آشتی با سایه، سهیل رضایی
دقیقا مدتهاست که زندگی فقط یه قدم جلوترو برام روشن کرده. باید قدم بردارم بدون اینکه بدونم مسیری که میرم به پرتگاه میرسه یا به قله...
می گفت این همون مرحله ای هست که اگه تویش دوام بیاورید همزمانی رخ میده، یعنی self میاد و جواب سوالاتت رو میده، یعنی چی؟ کشف حکمت اتفاقات
برای همون ی مدت هم باید سعی کنی گُم نشی و امیدوار باشی مه جاده هم غلیظ تر نشه...
دلم تنگ شده برات پریسا 3>
نسترن من هم، من هم :(
