این پست قرار نیست که نوشته‌ای داشته باشد، تلنگری است برایم که یادم بماند در زمانه‌ای که مثل فانوس دریایی چسبیده‌ام به " خانه‌ی دوست کجاست"، کسی از گذشته‌ها پیدایش شد با دلی شکسته و رنجی عمیق. پیدا شد که یادم بیاورد روزگاری آرزوی کسی بودم، همان روزهایی که تلاش می‌کردم برای تنهایی یک تازه مادر کاری بکنم...
دقیقا به همین خاطر میگم. من ناراحت میشم که اون آرزوی من نیست!!! حس بدی بهم دست میده احتمالا.
اوهوم می فهمم
آآآآ نمیشه باز با هم دوست شید؟
+ کی میای؟ کی میری؟ :) دلم برات تنگ شده :(( دوباره منو نذار برو :((
چرا دوستیم با هم الان، خیلی عمیق تر از قبل، یه مرحله بالاتر
من راستش مطمئن نیستم فهمیده باشم ولی چون پستت خطاب و یادآوری به خودت بود در همین ابهام باقی میمونم :)
خوب باشی :* پریسا گل‌گلی
یکی از دوستان قدیمی که سر یه ماجرایی میانه‌مان به شدت شکرآب شده بود بهم گفت که زمانی برای این که دوست من باشه چقدر تلاش کرده و برنامه چیده، آرزویش بوده که با من دوست بشه :(
سلام
شاید هم این آرزو به درد و رنج منتهی بشه...
دردی که آدم آرزو میکنه کاش آرزوی کسی نبود...
بله :(
ولی من خیلی گذرا آرزوی افرادی بودم که الان یادشون نمیاد ولی من یادم میاد!
هنوزم که هنوزه آرزوی کسی نیستم
شاید نمی‌دونی
عنوان رو که خوندم گفتم چقد چنین چیزی خوبه. بعد فک کردم گفتم اگر اون آرزوی من نباشه چی؟
هیچی... بیخیال شدم!
آره لزوما خوب نیست، مثلا تو همین مورد که گفتم اون آرزوی من نبود، ولی وقتی به من گفت احساساتی شدم :(
