نسبتا

حالا نشسته ام سر خرابه هاش به مویه

برزخ؛ بیم و امید با هم است 

به این فکر میکنم که خیلی زود عادت میکنیم به همه ی اینها. به بنزین 3هزار تومنی، به اینترنت محدود ، به این که برای هیچ جای دنیا مهم نیستیم. غمگین میشم.

برای شادیِ روح همدیگه دعا کنیم

پا نشی بری قونیه! :)))

چند وقتی ست که تو گوشه و کنار شهر از مردم عکس می گیرم . آدم های خسته و پریشان تو مترو و جاهای دیگه . حس و حال و رمقی نیست . سرزندگی و شادی هچ جا نمی بینی ...

منتظر یک پست تحت عنوان تیک های سبز و آبی بودم

سلام

الان فک میکنم تو دل همه یه ترس نشسته

ترس از اینکه خیلی راحت نادیده گرفته میشی

آخرش هم که دست میذارن روی نقطه ی حساس ملت(رهبری) و باز مردم رو میکشونن تو خیابون که بگن همه چیز گل و بلبله و ما همه باهم هستیم

یه نفر ینی تو این مصاحبه ها نگفت من اعتراض دارم به گرونی،مسبب اینهمه شلوغی مسئولین هستن،مسئولین که میدونن با یه اعتراض ساده کلی نیروی خارجی به عنوان آشوبگر میریزن وسط چرا هی به این مردم شوک وارد میکنن

به هر حال باید از مرحله سوگواری بگذریم, درسته ما دیگه آدم های قبلی نمیشیم و چیزی در درونمون شکسته و چیزهای دیگه ای هم شکل گرفته اما باید سرپا بشیم, اگه تو سوگواری بمونیم زندگی متوقف میشه و میدونیم که زندگی کوتاه تر از اونه که قبل از اینکه تموم بشه, متوقفش کنیم. زندگی منتظر ما نمیمونه, پس باید ادامه بدیم.

و جناب ابی می فرمایند:«پشت سرم اتیش و رگبار، پشت سرم صد چوبه دار، پشت سرم تاریخ خسته ست...»

دقیقاً همینه. اینجا انگار گرد مرده پاشیدن روی شهر. شهر همون شهره. مردم همون مردم. ذهنیت‌ها اما تغییر کرده. انگار که یک یأس عمومی همه جا رو گرفته. فضا فضای غم‌آلودیه. شبیه یک سوگواری بزرگ.

با اینکه آدمی هستم که تو گذشته میمونه منطقم میگه درست‌تر اینه که تغییرات رو بفهمیم و درک کنیم، چیزهایی که میگی تحت اثر ما به تنهایی نیستن همیشه یک پای دیگه هست که داره عوض میشه و ما هم از دید دیگری..پس راحتتر اینه که اجازه بدیم هرچیزی تفییراتش رو داشته باشه، البته برای کشور و درست و غلطش این نظر خوبی نیست اما برای هویت و باقی شاید.

دقیقا دیگه انگار اصلا کشورمو نمیشناسم!