دقیقاً مهم نیست چندبار زمین میخوری، یکبار، د‌ه‌بار، هزاربار... مهم این است که بعد هر بار زمین خوردن، بروی کنار خودت، خاک‌ها را بتکانی از روی لباست، چند بار با محبت بزنی روی شانه‌ات و بگویی: "خیلی خوب بود، من دیدم که تو تمام تلاشت را کردی، من همیشه‌ی همیشه‌ی همیشه کنارت ایستاده‌ام و دوستت دارم".
پ.ن. کتاب "خرگوش گوش داد" را بارها خواندم، نه برای لیلی، برای خودم...
سلام یه بزرگواری گفته: وقتی هم که میخوری زمین، دست خالی بلند نشو. یه ریگی، سنگی، شنی، یه چیزی بگیر دستت. از اون زمین خوردن یه دست‌آور برای خودت داشته باش
یه چیزی که به دستت میاد :)
ما تو فوتبال می‌گیم مهم نیست که شکست بخوری. مهم اینه که تا آخرین لحظه از تلاش دست نکشی. تیمی که تمام تلاشش رو بکنه و شکست بخوره تیم عزیزتریه پیش ما هوادارا تا تیمی که از همون اول شکست‌خورده باشه.
مثال فوتبال خیلی ملموس بود :)
همیشه اعتقاد دارم بعضی کتابهای کودکان حتی انیمیشن ها رو برا بزرگترا ساختن نه بچه ها
واقعا همین طوره :)
این روزها خیلی به خودم گوشزد میکنم تنها قهرمان زندگیم خودم هستم :)
در آغاز سفر قهرمانی :)
