گزینه دوم.

دهخدا این‌طور معناش می‌کنه:

شرم . [ ش َ ] (اِ) خجالت و انفعال . (ناظم الاطباء). انفعال . حیا. خجلت . آزرم . عیب . عار. خجل . استحیا. و آن حیرت و وحشتی است که در آدمی پیدا شود از آگاه شدن دیگری بر عیب یا نقص او. 

شرم دو معنی با یک پرده نازک بیشونه که گاها خودمون هم این دوتا معنی رو اشتباه میگیریم

یکی همون شرمیه که از انجام دادن کاری یا گفتن یه حرفی داریم و اون رو برا خودمون تابو یا ناهنجار میدونیم و از انجامش خجالت زده میشیم و اون یکی شرمیه که با حیا میاد و یه احساس گناهی هم پشتش هست

اون اولی میتونه بخاطر خجالتی بودن باشه ولی دومی بیشتر بخاطر اعتقادات فرد هست

سلام

اتفاقا قبل اینکه پست تون رو بخونم  هر دو مورد از نوع شرم در دو قسمت متفاوت جلوی ذهنم عبور کرد!

یکیش شرم از نوع حیا قورت شده است که بعضی ها این روزها  خیلی حرفه ای طور و قشنگ بدون تعارف هر روز جلوی صدها آدم عین آب خوردن میخورن و قورت میدن و انگار نه انگار چی رو قورت دادن؟!

و اصلا هم به روی مبارک شونم نمیارن !!

اینجور آدم ها رو متاسفانه من بارها و بارها دیدم‌ طرف مقابل شون رو / آدم های اطرافشون رو  آدم های ساده لوح  فرض میکنن و فکر میکنن کسی هم نمیفهمه !

نمیدونم متوجه منظورم هستین یا نه؟!

+

شرم دوم هم با احساس گناه همراه است !

البته این شرم دوم هم برای همه خلاصه نمیشه !! برای تعدادی خاصی خلاصه میشه !

اگر وجدان بیداری داشته باشن احساس گناهش رو حس میکنند و اگر وجدان شون خاموش باشه همیشه درصدد فریب خودشون هستند و کلا اینجور آدم ها  بیخیال شرم شون میشن !!

و چشم شون رو بر روی واقعیت میبندن و گوش های خودشون رو ببخشید اینو میگم کر میکنن و به این قسمت از شرم کم کم عادت میکنن و خو میگیرن !!

بابت پرگوییم ببخشید چون قبل از اومدن به اینجا در مورد هر دو گروه داشتم فکر میکردم که چطور میشه که اینطور میشن؟!

بخصوص نوع اول .

شرم چیزیه که دوست دارم جای ترس یاد بچه نداشته م  بدم...

شرم حسی حل‌نشدنی و رازآلود است که آدم فکر می‌کنه در یک موقعیت تنهای تنهاست (ولی نیست) و اگر دیگران متوجه اون بشن کل دنیا سر ما خراب میشه، فکر کنم دوتا توصیف آخر نزدیکه به اینکه گفتم. در ضمن شرم چرخه‌ی معیوبه چون هرچه بیشتر حسش کنی عقب‌تر میری و بیشتر غرق میشی ولی اگر صحبت کرده باشی در موردش کم‌کم دیگه نابود میشه :)