یک روزهایی هم هست که برخلاف آنچه از خود قدیمی‌ات یادت هست و آنچه که بقیه از آدمی مثل تو انتظار دارند، به جای اضطراب و دلشوره و ...، انگار به جای اثبات این که "من از پس همه چی بر می‌آیم"، آگاهانه انتخاب کردی که بروی در یک خلاء بی‌انتها، بدون صدا، بدون نور، رها، غوطه‌ور و در یک شرایط "فقط روی چیزی که کنترل داری، متمرکز باش" :)
میدونید! تو تئوری قابل فهم هست اما وقتی میخوای تو زندگی پیاده اش کنی کار سختیه
واقعا سخته :(
اتفاق، فکر، احساس. فکر میکنم تو‌کتاب تئوری انتخاب در موردش خوندم. اما ارتباطش با خالی کردن ذهن رو متوجه نشدم.
اصل همه روش‌ها انگار به شناخت تو از ارتباط بین افکار و احساساتت برمیگرده، حالا ربطش به خالی کردن ذهن چیه؟ احساس زنگ خطر است، علامت ارتباطی ناخودآگاه با تو است، اگر دسترسی خوبی به ریشه احساسات اصیل خودت پیدا کنی، صدای مغزت خاموش میشه و دینگ... ذهنت خالی میشه
اینی که گفتی فقط تو استخر روی آب برای من قابل تصوره
دلم هوای استخر کرد :)
دقیقا خیلی مهمه و فهمیدم برای من و بیماریم خیلی مهمتره اما دریغ دریغ ...
باید مغزت رو خالی کنی، از اون جدول های اتفاق فکر احساس بنویس
