آمده کنارم دراز کشیده و خوابش نمی‌برد بهش می‌گویم: "وبلاگ ننوشتم، درباره‌ی چی بنویسم؟ درباره‌ی تو بنویسم؟"

میگه: "نه" و انگشت اشاره‌اش را می‌گذارد روی نقطه‌ای برآمده روی دیوار و می‌گوید: "درباره‌ی این بنویس" نگاهش می‌کنم و چیزی دستگیرم نمی‌شود. می‌گویم: "چی بنویسم درباره‌ی این؟" کف دستش را جلو و عقب می‌کند و سایه‌ی دستش بزرگ و کوچیک می‌شود، می‌گوید: "بنویس چیزها شکل خودشون نیستن"

پ.ن. فیلسوف‌ها تفکر نقاد و پرسشگر زمان کودکی خود را حفظ کرده‌اند یا با تلاش و ممارست گندی که والدین و دولت و سیستم و نظام آموزشی زده‌اند را خنثی کرده و به خویشتن خویش برگشته‌اند؟