دقیقاً با نظر  آقا محمود موافقم

میفمم چی میگی، همه مون میفهمیم چی میگی. بلاگ برامون مثل خونه فامیل شده که قدیم ها عاشقش بودیم چون کلی همبازی و هم سن سال توش داشتیم ولی حالا با اینکه هنوز دوستشون داریم اما دیگه اون شوق و اشتیاق را نداریم و این کاملاً طبیعیه.

من روزای نزدیک به امتحانام که استرسم بیشتر میشد دیگه طبق برنامه‌ریزی درس نمی‌خوندم. چون پایبند بودن به برنامه خودش یه استرس جدید برام ایجاد می‌کرد. شاید بد نباشه یه مدت هر زمان که دوست داشتی بنویسی و از هر چیزی که خودت خواستی و قرار نباشه خودت رو محدود به روز خاص یا مطلبی که حتما خواننده پسنده کنی.

تازه بچه‌بزرگ کردن با این دقتی که تو به خرج می‌دی(که البته قابل تحسینه) تو این شرایط کرونا و دست تنها و خارج از کشور، برابری می‌کنه با شب قبل دو تا امتحان ...کلا که به خودت حق بده اگه خسته میشی یا کلافه مثلا.

منم دلسرد شدم از وبلاگ... دیگه برام مث قبل نیست. اما از اینکه تصمیم بگیرم دیگع ننویسم هم مطمئن نیستم. حس پیرزنی رو دارم که میدونه یه پاش لب گوره، هزار تا هم درد و مرض داره و زجر میکشه، اما بازم از مردن میترسه:)

به قول معروف it's okay not to be okay

پیشنهاد خوبیه پریسا جانم، به‌نظر من بنویس یا از غرها یا از چیزی که مربوط به خودت نیست.

توصیف یک منظره باشه، درباره یک سریال باشه، یا حتی برداشت از یک بیت شعر باشه.