خیالت راحت متولد اتریشه و قصد مهاجرت به جایی نداره :))

اگه بشه خیلی خوب میشه :دی

فکر کنم رادیو مرز بود، آره. 

این که چرا مهمه رو نمیدونم. شاید چون از دوران کودکی صدای کسایی که دوستشون داریمو در حالی شنیدیم که به این زبون حرف زدن. خیلی از احساساتمون و افکارمون برای اولین بار به همین زبون شکل گرفتن. من هنوزم وقتی احساساتی میشم به فارسی ابراز احساسات میکنم. وقتی دردم میاد ناخوداگاه میگم آخ! نمیتونم بگم ouch! اگر به انگلیسی ابراز احساسات کنم ته دلم حس میکنم ادا بوده و خالصانه نیست. 

همه ی اینها رو گفتم که الان بگم برای شخص من زبان فارسی مثل عضو بدنمه. مثل پوست که نمیتونم بکنمش. بیشتر سلول های مغزم پر از حرفا و شعرای این زبونه، ولی زبان دوم اسمش روشه. همیشه دوم میمونه.مثل یه لباس که پوشیدم. بعید میدونم حتی 30 سال دیگه تبدیل به عضوی از تنم بشه.

شاید، شاید برای همیناست که اهمیت پیدا کرده. 

من پایه ام =)))

البته پسر مورد نظرم اتریشی نیست :دی

عربه ولی نمیدونم عرب کجا :)

شخص در جهان امروزی خودش را چگونه معرفی میکند؟ با شغلش

هویت فرد به شغل او گره خورده است. برخی فیلسوفان پست مدرن میگویند توده هویت و تعریفی جز نقش آفرینی در نظام صنعتی ندارد. که من در سوال پیشین (شغل) آن را اثبات کردم. در حال حاضر اصل مطلب در معرفی ما شغل و توانمندی شغلی ماست. با این حساب مولفه های سنتی هویت (یا بهتر بگویم شخصیت هر فرد) رنگ می بازد. یا از نظر جامعه بی اهمیت است. (مثلا برای رئیس شما اهمیت زیادی ندارد که شما اهل کدام کشور هستید؛ مهم کارآمدی شماست.)

پیشینه تاریخ و ادبیات و هنر و فرهنگ مقولاتی هست که در تعریف شخصیت مستقل شما مطرح میشود (که امروزه فقط برای خودتان مهم است و کسانی که از این اشتراکات بهره مند باشند)

انعطاف‌پذیری وصف نشدنی

به نظر من در جوامع مدرن کار سختی نیست به دو دلیل:

یکی اینکه برخلاف جوامع سنتی (مثل ایران) در جوامع مدرن شخصیت فردی(وابستگی های قومی، زبانی، اعتقادی و...) موضوعیت درجه یک ندارد و به این اندازه پررنگ نیست.

دو اینکه محوریت یافتن شغل و کسب درآمد موجب می شود آدم ها ضرورتا انعطاف پذیری خود را بالا ببرند.(حتی عده ای معتقدند آموزش انعطاف پذیری از  آموزش مهارتها مهم تر است)

دیار غربت

اگر دقت کرده باشی افرادی که متعلق به یکی از شهرها و قومیت ها هستند ولی در تهران سکونت و کار دارند کمتر دلتنگ خانواده و اقوام می‌شوند (چون بیشتر در نقش اجتماعی هستند یعنی با هویت شغلی خود سروکار دارند تا شخصیت فردی) بر این اساس میتوان نتیجه گرفت لزومی ندارد شما به اروپا بروی تا غریب محسوب بشوی (بلکه فرد تا مادامی که با نهادها و سازوکارهای سنتی هویت خود مرتبط نباشد، در شهر یا جهانشهری غریب به سر می برد)

افتخار به هویت

دوست داشتم درباره تاثیر احساس هویت مثبت(مثلا وابستگی فرد به یک خاندان مشهور یا یک قوم قدرتمند) در افزایش عزت نفس فردی هم صحبت بکنم که به نظر می رسد آن هم در مقوله ی خودش(جامعه سنتی) معنی دارد.

زندگی زناشویی

اینجا رو دیگه شما بگید

به نظرم بهتره ما ایرانیا زیاد از این Riskها نکنیم. احتمالاً ما به اندازه‌ی اونا روشنفکر و سازگار و منعطف نیستیم.

یه موضوع دیگه اینکه من فکر میکنم فرهنگ خارجی‌ها (اروپایی مد نظر هستند) زیاد جزئیات نداره و در اعماق فرد ریشه نمی‌کنه.

به نظر من این خوبه که یه اتحادی فارغ از نژاد و ملیت بین مردم جهان باشه ولی مسئله‌ی زبان فرق میکنه. زبان یه نعمته.

اما در مورد خاک هم باید بگم. آدم  وقتی یه جایی زندگی میکنه از آب اونجا استفاده میکنه از برنج و گندم و میوه و سبزی و محصولات اون خاک بهره میبره بنابراین یه جورایی بهش مدیونه.

حالا اینا رو گفتم به این معنی نیست که مخالف مهاجرتم. فقط میخوام اینو بگم که از نظر من اینطور نیست که خاک و وطن مفاهیم بی‌ارزشی باشند.

اونا تو فرهنگی بزرگ شدن که حتی دین و اعتقادات آدما هم ملاک ازدواج و زندگی نیست، چه برسه به زبان، هویت یا قومیت

خودت رو بخاطر فرهنگ و اعتقاداتت سرزنش نکن، محیط رشد تو با اونا فرق داشته،تو ایرانی هستی با اعتقادات خاص خودت

اشتباه ما داریم...

احسنت به این پرسش.

دارم به پاسخ‌های کلیشه‌ای توی ذهنم فکر می‌کنم. به اینکه هویت هر فردی مثل ریشۀ یک درخته. درختی که ریشۀ محکمی نداشته باشه، نمی‌تونه ساقۀ تنومندی هم داشته باشه و احتمالاً نمی‌تونه هم میوۀ خوبی بده. این شاید کلیشه‌ترین جوابیه که می‌تونم به پرسش هویت بدم.

و اینکه بین هویت داشتن و تعصب بی‌جا داشتن یک مرزی هست. اینکه باید هویتمون رو ریشه‌مون رو بشناسیم درست. ولی این هویت و ریشه، فقط و فقط باید جهت شناخت خودمون و درون خودمون و گذشتۀ خودمون باشه و نه افتخار! چیزی که در انتخابش نقشی نداشتیم، نباید دلیلی برای افتخار باشه! ولی شناختنش می‌تونه باعث بشه که ما در آینده پیشرفت بیشتری داشته باشیم. 

و باز می‌گم که این‌ها کلیشه‌ترین تعریفیه که الان توی ذهنم جریان داره. :)

من خودم تو یه سنی میگفتم مردها اساسا سخت حرف زن‌ها رو میفهمن حالا فکر کن اون مرد مال یه فرهنگ و زبون دیگه باشه دیگه نمیشه باهاش به یه ارتباط درست رسید

ولی یک ماهی که اتریش بودم دیدم اتفاقا درک اونا انقدری بالاست که واقعا جذاب تر از بیشتر از پسرهای ایرانین 

احتمالا این موارد بالا هم تونستن به اون درک برسن :)

یه پادکست گوش میکردم در مورد مهاجرت، میگفت وقتی یکی مهاجرت میکنه تو نسل های دوم و سومشون که تو اون کشور بدنیا میان و بزرگ میشن اولین چیزی که فراموش میشه زبانه. و آخرین چیزی که فراموش میشه غذاس.

ولی پریسا من فکر میکنم بین ما ایرانیا این روند فراموشی به صورت عمدی شاید از خود نسل اول داره شروع میشه. چند روز پیش دوستمون گفت نمیخواد واسه بچش که به زودی بدنیا میاد شناسنامه ایرانی بگیره. نمیدونم چرا برای چیزی که ربطی به من نداره اینقدر ناراحت شدم. و ازون بیشتر وقتی ناراحت شدم که فهمیدم دیگه خواب هایی که خودم میبینم هم زبانشون داره عوض می شه :(

من به شخصه دوست دارم با یه کره ای یا ژاپنی تو کشوری مثل هلند ازدواج کنم.

احساس میکنم جواب این چراهایی که گفتی شاید این باشه که بهمون تلقین کردن اینا خیلی مهمن، که تفاوت هست و باید باشه، که زبان مادری هویته، گذشته هویته، اون وقتوقت  که کسورش، طرز فکرش رو ترک کنه بی هویته!! ولی خب هر کدوم از ما یه مجموعه شناور از ویژگی ها هستیم که شاید با یه مثلا سویدی بیشتر تفاهم داشته باشیم تا مثلا پسرخاله مون!! ممکنه من همون قدر از رمان میلان کوندرا لذت ببرم که از شعرای مولانا.