همه روزهایی که نهار نداریم، روزهایی هستند که از قبل به نهار فکر نکرده ام، مثل امروز...

لیست بلند بالای چه غذاهایی را می شود پخت را نگاه نکرده ام...

با همه علاقه ای که به آشپزی دارم، هیچی از فریزر بیرون نگذاشته ام، برنج پاک نکرده ام، برنج خیس نکرده ام و لیست نکرده ام که چه داریم و چه نداریم...

همه روزهایی که نهار نداریم، دلم می خواهد که یک چیز حاضری بخوریم، نیمرو، املت، نان پنیر، و حتی فکر کردن به همه غذاهای خوشمزه ای که دوستشان دارم و دلم را آب می اندازند هم باعث نمی شود تصمیم بگیرم یک غذای جدی درست کنم :-|

همه روزهایی که نهار نداریم، اصلاً دلم غذا نمی خواهد :))))))))))

ولی چه کنیم که یک صابر هست که دلش غذا می خواهد :)))))))

همه روزهایی که نهار نداریم چه کنم، وقتی دلم غذا نمی خواهد؟ :)

پ.ن. ای هم آخرین کار در بازار: بازی ضرب المثل انگلیسی

نکته مهم در خود اشتغالی حفظ انگیزه بالا برای ادامه کار است و با تجربه 5 ماهه من،به جرات می توان گفت مهمترین عوامل تخریب انگیزه عبارتند از:

احساس نامفید بودن، احساس بی فایده بودن روند در پیش گرفته شده، شنیدن کلمات دلسرد کننده از اطرافیان و به دنبال آن احساس اشتباه کردن، گوش دادن به ندای غر زننده درونی که هر از چند گاهی سر بلند می کند و مهمتر از همه وسوسه برای برگشتن به روند ساده و سرراست سابق به جای این همه چالش!

در چند روزی که هیچ انگیزه ای برای ادامه کار نداشتم و آن قدر از فیدبک منفی ای که گرفته بودم عصبانی بودم که پناه برده بودم به افسردگی، بعد از خواندن کتاب تئوری انتخاب، به نکات جالبی رسیدم. این که افسرده بودن و غر زدن دقیقاً راحت ترین کاری است که می توانی انجام دهی :)))

مثلاً امروز صبح ساعت 7 بیدار شدم، همین طور که در جایم غلت می زدم، محل خوابیدن را از روی تخت به روی فرش تغییر دادم :))) بعد هی غلت زدم، هی غلت زدم، این وسط یاد خاطره مونا افتادم (که می گفت باید خودت را مجبور کنی که بلند شوی) و یاد حرف‌های کتاب گلاسر (که می گفت کار ساده تر این است که بخوابی و هیچ کار نکنی...)

کار سخت تر البته این است که برگردی به کوران کار، دوباره تلاش کنی، دوباره شکست بخوری، سرزنش شوی، فحش بشنوی ولی ناامید نشوی :)

خواستم بگویم این روش معمولاً بهترین روشی است که برای بازگرداندن انگیزه روی من جواب می دهد، انگار به شعورم توهین می شود اگر بخواهم قبول کنم که کار ساده تر و پوچ را انتخاب کنم :)

اگر بی انگیزه شده اید، امتحان کنید، حتماً جواب می دهد :)

این میدان، حریف سر سخت می طلبد، بسم الله :)

شنبه نشسته بودم کنار الهام در کلاس خانم اکبرزاده و گپ می زدیم، درباره زندگی و انتخاب... قول داد که برایم کتاب تئوری انتخاب ویلیام گلاسر را بیاورد، کتابی که دوستی به او پیشنهاد کرده بود و خواندنش کمک کرده بود که دیدگاهش به زندگی تغییر کند.

جدای همه حرف های مارتین سلیگمان درباره خوش بینی و بدبینی و تاثیری که رویم داشت، تئوری انتخاب بسیار ساده است و عجیب، ما همه یک سری نیاز داریم با شدت متفاوت در گروه های بقا، عشق، قدرت، آزادی و تفریح، بسته به این که هر کدام تا چه اندازه برآورده شوند، احساس بهتری خواهیم داشت، جالب این که ما در ذهن خود یک دنیای مطلوب داریم که شامل افرادی است که دوست داریم، چیزهایی که دوست داریم داشته باشیم و باورها و ایده های دلخواه ما و هر کدام یکی از نیازهای پنجگانه ما را برآورده می کنند.

در مرحله بعد ما انتخاب می کنیم که اگر هر کدام از نیازهای ما برآورده نشد، افسردگی پیشه کنیم، عصبانی باشیم یا رفتارهای اضطراب گونه از خود نشان دهیم (عبارت صریح گلاسر این است که تو خود را افسرده می کنی، تو خود را عصبانی می کنی، این یک عامل کنترل درونی است نه بیرونی)، حتی بسیاری از بیماری ها در واقع واکنش فیزیولوژیک ذهن خلاق تو است به فکری که می کنی یا عملی که انجام می دهی (روان تنی یا روان ذهنی)... 

برایم بسیار جالب و تکان دهنده بود، این سایت رسمی موسسه دکتر گلاسر در ایران است که برای بهتر شدن زندگی، تنها یک راه پیشنهاد می دهد، بهبود روابط از طریق واقعیت درمانی، شاید بعداً بیشتر در این باره صحبت کردم :)

سلام :)

این مثلاً اولین پست این وبلاگ هست که در دوشنبه روزی نوشته می شود، که به سنت دیرینه دوشنبه پنج شنبه ها که از اسفند سال 92 در وبلاگ قبلی گذاشته بودم و متاسفانه همه اش پریده (یعنی 104 پست فقط در پارسال) قرار است احترام گذاشته شده و ادامه داده شود :)

خب سر و شکل اینجا هنوز مرتب و مطابق میل نیست، ولی سرویس دهنده قبلی هم آن قدر ضعیف شده که من رغبت نمی کنم حتی یک پست دیگر آنجا بنویسم...

همین، فقط خواستم بگویم سلام :)

پ.ن. من از اینجا آمده ام، از حبه انگور بلاگفا :)

به یک کشف و شهودی در خطاطی رسیده ام :دی

این که هر خطی که می نویسی لزوماً زمانی عالی است که از هر طرف و از هر زاویه ای که نگاه کنی، خوب باشد!

مثلاً خطی که من می نویسم از بالا (همان زاویه ای که موقع نوشتن دارم) خوب است، از دید چپ و راست و بر عکس بد نیست، ولی وقتی می اندازی اش روی میز و از زاویه تقریباً مماس سطح در افق نگاهش می کنی تمام اشکالاتش می زند بیرون :)))))

اگر همیشه منتظر غافلگیری باشی، هیچوقت غافلگیر نمی شوی!

در ماه رهایی از افسردگی، یک فهرست تهیه کردم از کارهایی که یادم می آورد خوش بین باشم و در حال زندگی کنم، مثل موسیقی، تمیز کردن دور و بر و کتاب خواندن :) برای لحظاتی که دچار جمود می شوم و حس می کنم دنیا به آخر رسیده... 

هم دو راه پیشنهادی هست، یکی کمک به دیگران، یکی مراقبه ذهنی :)

The Buddhists had a helpful analogy here. Picture the mind like a waterfall, they said: the water is the torrent of thoughts and emotions; mindfulness is the space behind the waterfall

سروستاه نامه:

یک همکار همنام دارم، چند روز قبل سر نهار داشتم راجع به آقای کیانی صحبت می کردم که فهمیدم ۱۲ سال قبل شاگرد استاد بوده، حس مشترک خوبی به هم پیدا کردیم، دوستی به خاطر سروستاه:)

مدت هاست که نحوه پخت یا ترکیبی که برای خوردن غذاهای اصیل ایرانی رعایت می شد یا فراموش شده یا از طعمش خوشمان نمی آمده و کم کم از زندگی حذف شده، مثل:

کباب با سماق، ماست با نعناع یا پونه، عدسی با گلپر، کشک بادمجان با گردو و نعناع و ...

حالا چه به مزاج شناسی اعتقاد داشته باشید یا نه، چند هفته رعایت کردن اصولی که با مزاج شما سازگاری بیشتری دارد، باعث می شود که اعتقاد پیدا کنید :)))))

این یعنی غذاهایی که می خوریم نه تنها در سلامت عمومی، بلکه در احوال خلقی ما تاثیر بسزایی دارند و خیلی از مشکلات مزمن جامعه مدرن امروزی (مثل سر درد، نفخ، تیک عصبی و ...)، نتیجه بی توجهی به مزاج شناسی در زندگی است :)

پ.ن. امروز رفتیم وام ازدواج را تسویه کردیم، این یعنی سومین سالگرد ازدواج :)

داریم به نمایشگاه اول آذر نزدیک می شویم، ترقوه خانم اکبرزاده جوش نخورده، ولی دردش کمتره :)

با همان ترقوه شکسته برای ما قلم قطع می زند و جوش می خورد که چرا بچه ها از فرصت نمایشگاه استفاده نمی کنند؟

دفعه قبل چهار تا از "مالک ملک وجود"های من را با خودش برد که یکی را از بینشان انتخاب کند، بعد که تذهیب شد، باید استاد اخوین هم تایید کند تا برسد به نمایشگاه...

این مرحله آخر، مرحله سختی است، ولی اگر بگذرد، من هم در نمایشگاه یک اثر خواهم داشت :)

معمولاً من و صابر عصرهای جمعه می رویم پیاده روی، یک دور بلوار فردوس شرق یا غرب را مرور می کنیم و بر می گردیم، این وسط برای این که صابر کم حرف نباشد و قدم زدنمان در سکوت نگذرد، من یک ایده ای دارم به اسم بذله !!!

یعنی نوبتی هر کدام باید یک چیز بامزه (جوک، خاطره، داستان، ...) تعریف کنیم و اگر بحث گرفت همان را ادامه دهیم و اگر نگرفت، نوبت نفر بعدی است :)

حالا امشب داریم می رویم خانه یکی از دوستان صابر که به قول خودش آدم بذله گویی است، خوب است دیگر حرف برای گفتن کم نمی آوریم :))))

پیش دانشگاهی که بودم یک روش جدید برای فال حافظ یاد گرفته بودم، این طوری که یک فاتحه برای حافظ می خوانی و به حق شاخه نباتش قسم می دادی که فالت را بگوید، بعد هر صفحه ای که باز کردی از آنجا، هفت غزل می رفتی پیش و بیت هفتم غزل هفتم، فال خاصه تو است :دی

سر همین روش قدیمی که بارها فال گرفته بودم و یک زمانی خیلی ایمان داشتم که روش درستی است، امروز برای همه اهل خانه فال گرفتم و بیا و ببین چه فال های درستی :)))))))))))))))

سرو ستاه نامه:

این بار دو هنرجوی اصفهانی آمده بودند پیش استاد که نوازنده حرفه ای بودند، به سبک استاد پایور می زدند و یکی شان که حرفه ای تر بود، یک گوشه ای برایمان اجرا کرد با شیرین کاری :) بعد استاد چند نکته مهم درباره مضراب گرفتن و علت بی نمد بودن مضراب در ردیف نوازی گفت و شروع کرد با شیرین کاری و مضراب با نمد نواختن که خیلی بامزه بود :) 

در پایان هم به مناسبت 21 مهرماه و روز بزرگداشت حافظ، برایمان گوشه ای نواختند و این بیت را خواندند:

بهشت عدن اگر خواهی، بیا با ما به میخانه        که از پای خمت روزی به حوض کوثر اندازیم