من از وقتی که یادم میاد سرمایی بودم، یعنی وسط چله تابستون هم یه پتویی چیزی می‌تونستی روی تخت من پیدا کنی :دی

حالا با این پیشینه تاریخی اومدم در جوار پطروس فداکار و همین طور که به روان رفته‌اش درود می‌فرستم، از پشت پنجره درخت‌ها رو می‌بینم که چطور در باد وحشی این طرف و اون طرف خم می‌شوند و تا مغز استخوان درک می‌کنم که وقتی میگن ۵ درجه سانتی‌گراد یعنی چقدر سرد :-|

یعنی با اون همه آسمان خراش که در تهران داریم و نمی‌دونم اون همه خونه تا دم ذوب شدن گرم و اون همه ماشین شاید، وقتی میگن بیرون هوا پنج درجه است، بدانید و آگاه باشید که فریبی بیش نیست (دارند دمای اون مرکزی که اندازه گرفته رو اعلام می‌کنند) و real feel شما در حد ۱۰-۱۲ درجه است!

می‌دونید ویژگی رفیق‌های خیلی قدیمی اینه که شما رو از خیلی قدیم می‌شناسند :-) (چشم بسته غیب گفتم :دی) یعنی گاهی یه چیزهایی رو یادشونه و یادتون می‌اندازند که خودتون هم یادتون نیست :-)

مثلاْ یه روز نهار برای خداحافظی یا بهناز رویایی قرار گذاشته بودیم و گفت: یادت هست وقتی دانشجو بودی چقدر دلت می‌خواست بروی خارج؟ چقدر تلاش کردی؟ چقدر آرزویت بود؟ حالا ممکنه شرایط فرق کرده باشه ولی اگه حس اون روزها رو یادت بیاد می‌بینی این شبیه آرزوی برآورده شده‌ات هست، با شرایط خیلی بهتر :)

حالا من با خودکاوی‌های بسیار به این نتیجه رسیدم که اگه از تاثیر منفی اصل ‌"همون همیشگی" بودن من بگذریم و با آغوش باز تجربه‌های جدید رو پذیرا باشم، یادم هست که همیشه این جمله رو به ملت می‌گفتم* که آدم اگه ایران ازدواج کرد باید همین‌جا زندگی کنه، اگه رفت اون ور آب ازدواج کرد باید همون جا زندگی کنه :دی و حالا شبیه همه تابوهایی که داشتم و برای مردم می‌رفتم بالای منبر باید همونی رو زندگی کنم که می‌گفتم نکنید (مثلا یکی از معروف ترین تابوهایی که برایش بالای منبر می‌رفتم بیشتر بودن سن مرد از زن برای ازدواج بود :-|) :)))))))

* اصلاْ حتی نمی‌دونم که این رو از کجا در آوردم :-| از یه فیلم؟ کتاب؟ نقل قول؟ نصیحت؟ تجربه یه آدمی؟

دیشب داشتم درباره انواع راه‌های ملت برای شست و شو و نظافت در دستشویی در آن ور آب سرچ می‌کردم، اون قدر ویدئوی خلاقانه دیدم از راه‌های جالبشون که حقیقتاً باید به این جنبه از پرورش استعداد آفرین گفت :دی

و نکته قابل تامل این که همین‌قدر که ما به آن‌ها ، نظافت و روششان انتقاد داریم، خودمون هم از دیدگاه اون‌ها مورد انتقاد هستیم :-|

چند وقت هست که درگیر پیدا کردن خانه برای اجاره هستیم، آن سوی آب‌ها :)

جدای قیمت و امکانات و خانه مبله و ... نکته‌ای که خیلی برای من جالب هست، سال ساخت خانه‌هاست، مثلا در آگهی زده سال ساخت ۱۹۰۱ یا ۱۹۵۰ یا همین حدود :-| 

یعنی با عکس‌های داخل خانه هم که بسنجیم انگار که طرف فقط اسکلت خانه را نگه داشته و بعد همه چی رو کوبیده و از نو ساخته :-) فقط جالبه برام که ۱۹۰۱ هم آپارتمان داشتن مثلا ۶۰ متر :-/ یا شاید اسکلت رو نگه داشتن و داخلش رو تفکیک کردن؟ نمی‌دونم، از رو عکس هیچی نمیشه گفت...

داریم جمع و جور می‌کنیم که بریم "آن سوی آب‌ها" (می‌خواستم بنویسم بلاد کفر،‌ ولی دفعه قبل یک آدم روشنفکری برایم کامنت گذاشته بود که در واقع دارید از بلاد کفر میرین و چون عمیقاْ حق با اون بود، دیگه به بلاد کفر سابق میگیم آن سوی آب‌ها). 

یک بخشی از جمع و جور کردن تحویل کار است،‌ می‌تونستم کار فعلی را با کمی تغییر حفظ کنم (چون remote هست و وابستگی مکانی نداره) ولی چون ریال به شدت بی ارزش شده و اونجا work permit دارم، نخواستم تعهدی بدهم اینجا که بعداْ تویش بمانم، بلکه هم یک سال آینده را فقط با لیلی اروپاگردی کردیم و هیچ پولی در نیاوردیم و خوش گذرونی و صفا (چقدر هم که به من میاد و با روحیاتم سازگاره :-|) :دی

من تا حالا دوبار کار تحویل دادم در زندگی شغلی‌ام و همیشه یکی از سخت‌ترین مراحل است، نه به خاطر این که خوب مستند نمی‌کنم (که الهه‌ی مستندسازی‌ام) بیشتر به خاطر این که با کارم رابطه عاطفی دارم همیشه و الان فکر می‌کنم نفر بعدی می‌خواد بیاد همه تلاش و دسترنج من را نابود کنه (به کلام خودمونی گند بزنه تو کدهای من:-|)

خلاصه که انگار دارم بچه‌ام رو می‌فرستم یه جای نامعلوم که می‌دونم قراره اتفاق بدی برایش بیفته، یه همچین حسی دارم بابت تحویل کار...