کت های صابر را انداختم تو ماشین لباسشویی و گذاشتم رو درجه پشم :دی خودش خانه نبود و اولش کمی دو دل بودم که بیاندازم یا نه که تصمیمم را کبری کردم و انداختم!

وسط کار زنگ زد که یک خبری ازم بگیرد که چطوری و نهار چه کردی، گفتم کت هایت را انداختم تو ماشین، طفلک یه مکث طولانی کرد و بعد پرسید کدوم هایشان را؟

گفتم: همه شان را :دی

دیگه چیزی نگفت، گفت باشه، دستت درد نکنه، ولی اگه از فرم افتادند بعدش باید یک فکری بکنیم...

حالا کت ها را آویزان کردم جلویم، هر چی هم اتو کشیدم فایده نداشت!

یک کمی مچاله شدند، چه کنم؟ :)

* اسم آخرین گوشه از درس های دستگاه شور، درس پنجاهم :)

درست سه سال از آن روز می گذرد، 25 فروردین ماه 1390! انگار همین دیروز بود...

ایمیل‌ها با جواب یک ایمیل از خیل ایمیل‌های فورواردی (that's our life) شروع شد، و دوشنبه‌های شش ماه بعد و کتابفروشی بهمن و مانتوی آبی کمرنگِ من و کت و شلوار قهوه ای سوختهِ تو و ساعی اولی، ساعی دوم، ساعی سوم ... ملت اول، ملت دوم... 

باورم نمی شود که سه سال از آن روز می گذرد، که 25 فروردین ماه هر سال، روز بزرگداشت عطار روزهای نوجوانی من است :) عطارِ تذکرة الاولیا، عطارِ حلّاج، عطارِ رابعه...  

و تو هنوز همان صابر آرامی که وسط روز زنگ می زنی برای غافلگیری: "آماده ای عصر برویم همایش بزرگداشت عطار*؟ "

سرو ستاه نامه**:

به مناسبت دوشنبه این هفته، روز بزرگداشت عطار نیشابوری، استاد برایمان از داستان عطار گفت و درویشی که در دکان جان داد، از عرفان و هفت شهر عشق، از سفر مرغان، از سی مرغ که انگار یک مرغ بودند و گفت که شروع هر کاری مثل سفر عشق مرغان است، مثل همین کلاس ردیف که بعضی ها دو سه گوشه، یک دستگاه که یاد گرفتند انگار به قدر نیاز از آب چشمه نوشیده اند و همان جا می مانند و می گویند این جا چه سر سبز و خرم است و ادامه راه را نمی روند، و فقط همان سی مرغ در کسوت یک مرغ هستند که به کمال می رسند. 

در بخش دیگری از کلاس راجع به حضور دل در هنگام یادگیری صحبت کردند، این که می توان حتی حضور فیزیکی نداشت، ولی با تمام وجود حاضر بود! در انتهای کلاس هم برایمان گوشه ای اجرا کردند در دستگاه شور با زمزمه این شعر:

"بی‌خودی می‌گفت در پیش خدای              کای خدا آخر دری بر من گشــــــای

رابعــه آنجــا مگر بنشـــــســـته بود               گفت: ای غافل کی این در بسته بود؟"

* سیمرغ در قصر، همایش بزرگداشت عطار نیشابوری که ساعت 18:30-20:30 امروز دوشنبه، در سالن فرخی یزدی باغ موزه قصر برگزار می شود.

** سرو ستاه (یک گوشه قدیمی موسیقی ایرانی، ستاه همان سه تار است)، نام آموزشگاه موسیقی استاد کیانی است، و بخش "سرو ستاه نامه" می کوشد هر چند کوتاه گذری داشته باشد به مباحثی که در کلاس شنبه های استاد مطرح می شود.

صابر می گفت که یک جمله رمزی وجود دارد که به عرفان و آقای حیدری مربوط میشه، این که اگه خوب آشنایی بدهیم می توانیم تا دم در ورودی فرودگاه پیش برویم :) نفهمیدیم که جمله رمز جواب داد یا مسئول پارکینگ با جسارت صابر حال کرد، ولی اجازه داد که وارد بشویم :))))

وسط فرودگاه امام یکی از چمدان های مریم و محمد صادق را کج کردیم و رویش سفره خاتم کاری اصفهان انداختیم، بعد ظرف شش پیمانه استانبولی را گذاشتیم وسط و حمله :))))))))))))) قیافه کسانی که از کنارمان رد می شدند و نگاهشان به لپ های ماه چهار نفر که حسابی تپل شده بود، بسیار دیدنی بود، ولی ته دیگ استانبولی چیز خیلی ردیفی از کار در آمده بود و فکر کنم بیشتر دلشان می خواست آن ها هم می نشستند سر سفره خداحافظی :)

حالا این بین یک گروه فیلم برداری هم پیدا شدند که دلشان یک سری سیاه لشکر می خواست و من و صابر لااقل سه بار یک مسیر ثابت را با چمدان های مریم و محمد صادق رفتیم و برگشتیم که فیلمبرداری انجام شود :))))

* مموشی (نام خودمانی محمد، برادر کوچکتر صابر) اسم خانه ما را در گوشی اش این طوری ثبت کرده :))))

اوایل سخت نبود که نمی فهمیدم چه می گویند، مدام تند و تند با هم حرف می زدند و من خوب گوش می کردم و سعی می کردم کلیات را بفهمم :) تشخیص کلیات یک بازی است که هر چه معنای تعداد بیشتری کلمه را بدانی، شانس درک مفهوم درست جمله بیشتر خواهد بود و می توانی امیدوار باشی که مخاطب هیچ سئوالی واقع نشوی، چون دیگر لبخند زدن و سر تکان دادن جواب نمی دهد و باید فهمیده باشی که سئوال چه بوده :دی

بر خلاف انتظار، مهمانی های دسته جمعی آدم را به درد غربت عمیقی دچار می کند که عمق درد با درجه صمیمیت مهمانی نسبت مستقیم دارد... دردی که اصلش به این بر می گردد که کنار کسانی هستی که زبان تو را بلد هستند ولی برایشان سخت است فارسی حرف بزنند، نه از روی بدجنسی یا پنهان کاری، می دانم که واقعاً سختشان است.

این گونه درد غربت سراغت می آید...

هر چند میزبان های مهربانت، یک ساعت یک بار رو به تو کنند و نگران باشند که آیا از شوخی ها، بازی ها، گفتگو ها و حتی خاطراتی که به زبان تو نیست، لذت می بری یا نه؟! باز هم کم کم دلت می خواهد برگردی، برگردی به شلوغی و آلودگی فقط برای این که با کسانی حرف بزنی که به زبان تو حرف می زنند:)

در مرخصی یک روز مانده به عید، خانه تکانی کردن چیزی است شبیه خودکشی شب سال نو!

یعنی این وسط پدر و مادر آدم هم سر برسند و دلشان برای دختر دردانه شان بسوزد و محض کمک احوال بودن پدر مهربان هم بگوید بیا زیر همه مبل ها را تمیز کنیم و زیر میز تلویزیون و زیر میز نهار خوری و حتی زیر جاکفشی با آن عظمت!!!!!!!!!!!!!!

باید بودید و قیافه صابر را می دیدید که وسط کار داغون و خراب از جلسه های کش دار اعصاب خورد کن، سر رسید به امید استراحت و از یک طرف نمی خواست کمک کند و از طرف دیگر نمی دانست باید جواب حاجی را چه بدهد که آن وسط کجکی زیر جاکفشی خم مانده بود :))))))))))))))