امروز هوا ۲۷ درجه بود که برای فصل و ماهی که هستیم، در نوع خود کمیاب و بی‌نظیر است، مخصوصا با سرعت باد ۱۰ کیلومتر در ساعت :) فرصت استثنایی برای تمرین دوچرخه سواری شهری، پس دو تا دمبل سه کیلویی گذاشتم تو کوله پشتی‌ که کمی لنگر بیاندازد و حس و حال وقتی لیلی آن پشت نشسته را شبیه‌سازی کنم. این بار فشار کمتری احساس می‌کردم، فرمون دوچرخه را توی دست‌هایم له نکردم و توصیه آقاگل را موقع رسیدن به سرعت‌گیر عملی کردم (یعنی احترام به اسم "سرعت‌گیر" و علت طراحی‌اش :دی). 

حالا می‌خواهم به چی اشاره کنم؟ به این‌که می‌دانم ترمیم و مرمت یکی از مواردی هست که استعداد و علاقه‌ی من هم‌سو می‌شود (حتی در کدنویسی، دیباگ کد بخش مورد علاقه من است)، چه ربطی به دوچرخه سواری دارد؟ این‌که دارم دنبال پاک‌کن‌ها می‌گردم، تیغی که باهاش طلاهای ریخته شده روی کار را پاک کنم، راهی که بیارمش تو دایره امن، که وقتی یک ماشین مثل موشک از کنارم رد شد، بتوانم چند لحظه آرام بگیرم و ادامه بدهم :)

در حالی‌که ما تصمیم گرفتیم لیلی را با اختلاف زمانی دو هفته نسبت به بقیه بچه‌ها برگردانیم به ‌playgroup که هم بقیه بچه‌ها به یک آرامشی برسند و وسط یک شلوغی و گریه و ... بچه برنگرده که دل زده بشه، هم نرخ فعال بودن وسایل حمل و نقل عمومی برگرده به حالت نرمال، هم ماسک‌هایی که سفارش دادیم و برای استفاده از اتوبوس اجباری اعلام شده برسه و هم چند روز مرخصی اجباری صابر را کنار هم باشیم و از همه مهمتر دوچرخه سواری تمرین کنیم، پریروز از playgroup تماس گرفتند که چرا دقیقا دو هفته دیرتر می‌خواهید بچه را بفرستید بیاید و خدای نکرده مریض نشده باشید؟ :دی

من همیشه دوچرخه‌سواری جزو خاطره‌های نابم بود، ناب، پر از شادی و تفریح. این مطلب قرار است درباره تفاوت آنچه گمان‌ می‌کنیم و آنچه هست،  باشد. پس می‌نویسم که این مراحل یادم بماند و برای هر کدام از خودم تقدیر کنم :) مراحل دوچرخه‌سواری به عنوان وسیله نقلیه و نه یک ابزار تفریحی:

۱- حفظ تعادل اولیه (همان چیزی که معروف هست به بلد بودن دوچرخه‌سواری)

۲- حفظ تعادل ثانویه :دی (حرکت روی شیب سی درجه، سنگفرش، خاکی، ساندویچ، دست انداز، از لبه‌ی چهار سانتی  بالا به پایین و برعکس) 

۳- مهارت دور زدن به طرفین یا دوربرگردان (با یک دست روی فرمان، در حالی‌که دست دوم به عنوان راهنما مسیر را به پشت سری‌ها نشان می‌دهد)

۴- مهارت توقف و شروع دوباره پی در پی بدون اعوجاج در زمین اکثراً لغزنده پس از باران (پشت چراغ قرمز، قبل ورود به مسیر اصلی، ...)

۵- مهارت دوچرخه سواری شهری و آشنایی با علائم راهنمایی رانندگی (کنترل هیجانی کنار خیل دوچرخه سواران و موتور سواران، کنار ماشین‌ها و اتوبوس‌ها...)

۶- آمادگی جسمانی برای پا زدن به مدت حداقل ده تا پانزده دقیقه مداوم برای رسیدن به مقصد، در آب و هوای سرد مرطوب و سرعت باد ۴۰ کیلومتر در ساعت.

۷- تکرار همه مراحل فوق با یک بچه ۱۵ کیلویی در صندلی کودک عقب (می‌توانید اول با وزنه امتحان کنید) :-)

پ.ن. تقریبا اواسط خوان دوم هستم، با نوک زدن به خوان‌های سوم، چهارم، پنجم و هفتم :)

وسط سوز سرما و باران ایستادیم تا اتوبوس بیاید، هوا آن‌قدر سرد است که شب چله‌ی تهران، یه لبخند کجکی می‌چسبانم روی صورتم و بی‌هوا می‌گویم: لیلی داره بهار میادها، عید نوروز :) یک طور عمیقی نگاهم می‌کند انگار که بخواهد یک پرونده‌ای را از آرشیو مغزش بکشد بیرون و کمی بعد با هیجان می‌گوید: آخ جون عید، آخ جون عید! بعد عمو نوروز میاد مثل سانتا* به ما کادو میده! می‌گویم: آره مامان جانم، تازه می‌خواهیم برویم مقدمات سفره هفت سین را آماده کنیم، سبزه درست کنیم، بگردیم ببینیم گندم پیدا می‌کنیم سمنو بپزیم... می‌گوید: آخ جون بعد مامانی و دادا به من عیدی میدن :) 

عزیزم :( دلم گرفت این را گفت، چون هر چی فیلم جشن نوروز و حاجی فیروز نشانش داده بودم بعدش می‌گفتم که می‌رویم ایران، همه را می‌بینیم و بهت عیدی می‌دهند، گفتم: مامان امسال عید نمی‌رویم ایران، ولی انشاء الله برای تولدت می‌رویم، خوبه؟ گفت: آره خوبه، آخ جون تولد من، آخ جون تولد :)

چقدر دنیای بچه‌ها پاک و بی‌آلایش است...

* تهاجم فرهنگی :دی

تمام روزهای این هفته له بودم، فکر می‌کنم در نتیجه‌ی برداشته شدن توامان فشار روانی و فیزیکی :-| تمام روزها از دوشنبه تا الان، لیلی را ظهرها خواباندم (کاری که مدت‌ها بود نمی‌کردم) و وسط خواباندنش، خودم خوابم برده است :دی و تمام روزها باد با قدرت تمام ۶۰ کیلومتر در ساعت وزیده و نمی‌دانم چقدر ابر باران‌زا می‌تواند سهمگین باشد که با این شدت وزش باد، هر روز هم باران باریده...

در آستانه‌ی روزهایی هستیم که به تعطیلات بهاری مدارس معروف است (هفته آخر فوریه) و به واسطه‌ی playgroup لیلی و کلاس زبان خودم، اولین بار هست که به قول خودشان *schoolvakanties به چشممان آمده!

* یادتان که نرفته ch رو خ بخونید؟ :دی

صابر، لیلی را بغل کرد و رفتند برای نهار چیزی بخرند. چمدان را گذاشتم کنارم و همان‌طور تکیه داده به ستون سُر خوردم تا نشستم رو زمین. زل زدم به حجم مسافرهایی که با شتاب از مقابلم رد می‌شدند، کوچک، بزرگ، پیر، جوان، از هر نژاد و ملیتی.

به هفت ساعت قبل فکر کردم، به همین ساعت آخر که در پلیس گذرنامه چانه می‌زدم که به عنوان خوان آخر، اجازه ورود بگیرم و دیگر حتی نا نداشتم که لیلی را بغل کنم، به دو ساعت قبلتر که در تندباد شصت کیلومتر بر ساعت هواپیما سه بار دور زد تا بنشیند و در پایان تکان‌های شدید من بودم و بچه‌ی دو سال و هفت ماهه‌ای که دلش به هم خورد و مهماندار بدخلق شاکی که چرا من را صدا زدید خب؟ به مسئول کنترل بلیت که می‌پرسید return visa یعنی چی و باید همکارم چک کند، به آخرین ساعات روز قبل‌تر که تپ‌سی عجله‌ای گرفتم که بتوانم هارد نصفه نیمه بازیابی شده‌ام را در ترافیک ساعت شش عصر تحویل بگیرم و هنوز حتی وقت نکرده‌ام چک کنم چقدر بازیابی شده‌است... به استرس تحویل ترجمه مدارک از دارالترجمه در آخرین ساعت اداری سه‌شنبه عصر و چهار ساعتی که در ترافیک چهارشنبه دو بار رفتم سفارت برای تحویل و پس گرفتن مدرک تایید شده، در حالی‌که در خانه مهمان داشتم... به چالش‌های لیلی با بچه‌های مهمان‌ها، به تلخی لحظه‌ای که رفتند... به یکشنبه قبل وقتی مسئول تایید مدارک در سفارت گفت این ترجمه قدیمی‌ است و دوباره باید ترجمه شود و مهر دادگستری و خارجه بخورد و دوباره وقت سفارت بگیرید و دارالترجمه‌ی که گفت چهار روز کاری طول می‌کشد و من بودم و آشوب فکر کردن به بلیت برگشت یکشنبه...

به همه لحظات هفته قبل فکر کردم، به لحظه بغل کردن یلدا، به جشن تولد مهلا، به خنده‌های لیلی و مهلا، به لحظه‌ای که دکتر اطفال گفت یلدا خوب نیست، عالیه... به بوس و بغل محکم به دخترها، به وقتی که مامان گفت او هم بوس و بغل محکم می‌خواهد، به نهار خانه فاطمه، مهمانی صندوق خانوادگی، عکس‌های دخترها در آتلیه، شب‌مانی‌های خانه مامان، به گریه‌های لیلی موقع خداحافظی از مهلا، به کتاب‌هایی که شب‌ها مامان برای نوه‌ها می‌خواند و بابا که پاسپورت آورده بود که موقع عبور از پلیس گذرنامه ایران اگر مشکلی بود کنارم باشد...

ترکیبی بودم از غم و شادی، کرختی بعد از رهایی از استرس و شور باور به گذر از مرز ناممکن‌ها در اوج ناامیدی، بغضم را فرو دادم، دستم را گذاشتم زمین و دوباره بلند شدم.

- تاکسی بگیرم؟

- اون قدر خوبم که می‌توانم تا خانه پیاده بیایم :)

کلاس زبان Dutchم را دوست دارم، نه فقط به خاطر این‌که بعد از نزدیک به یک سال تنها کاری است که بیرون خانه، تنهایی و فقط برای خودم انجام می‌دهم (که فقط هم دلیلش خودم نیستم)، بیشتر از آن نظر که از کودکی پذیرفته بودم یک زبان جدید، یک زندگی جدید است. آن هم در شرایطی که هم‌کلاس‌هایت از کشورهای مختلف هستند و عملا زبان کمکی انگلیسی است و همان‌قدر که در این کلاس Dutch یاد می‌گیرم، مهارت‌های شنیداری British Englishم هم بهبود پیدا می‌کند!

و همان‌قدر که غصه‌دار می‌شوم که یکی‌شان می‌گوید ایران دوباره در صدر اخبار هست (و دلم می‌خواهد به دلیل خوش‌تری در صدر اخبار باشیم نه هر بار سقوط هواپیما)، قوت قلب است که برای خداحافظی همه می‌گویند که مراقب خودت باش و منتظریم تا برگردی :)

* این پست با ویژگی انتشار در آینده زمانی منتشر خواهد شد که ما درون هواپیما به مقصد تهران هستیم، پس اگر they don't shoot us in the air تا آخر شب خواهیم رسید :)

آنقدر درگیر حواشی بودم که یادم رفت بگویم کریستین کمی مانده به سال نو میلادی یک مهمانی گرفت و همه همسایه‌ها را دعوت کرد، حتی ما که فقط یکبار به هوای پروانه همدیگر را دیده بودیم. بعدتر یکبار زنگ زد و گپ زدیم درباره هواپیمای اوکراینی و playgroup لیلی و بعدتر دعوتش کردم یک روز عصرانه آمد خانه‌ی ما :) 

جنبه پررنگی که برایم جلوه داشت این بود که آشکارا با نوع ایرانی‌هایی که تا حالا ملاقات کرده بودم فرق دارد، از این که شوخی، تعارف و ظرافت‌های زبانی را به خوبی متوجه نمی‌شود (اولش فکر می‌کردم چه عجیب، بعدتر پذیرفتم که واقعا نمی‌داند) تا این که برای سیستم درمان اینجا نگران است، برای اعتصاب در فرانسه نگران است و افزایش سن بازنشستگی. همان اندازه که نیمه ایرانی‌اش پیگیر خطبه‌های نماز جمعه و احوال عمه کهنسالش در ایران است، نیمه اروپایی‌اش به عواقب Brexit فکر می‌کند. 

دیگه وقتی ملت به جای g میگن خ، به جای ch هم میگن خ (dochter: دختر) فقط تصور کنید چقدر آوای خ در روز می‌شنوید؟ نتیجه این‌که بچه‌ای که از بیست ماهگی اینجا بوده، تنها آوایی که حسابی تسلط داره خ است، گاهی به جای ک هم میگه خ، به جای ه هم میگه خ :-|

یکی از فامیل‌ها که تو تماس تصویری با نیش باز گفت Merry Christmas باید قیافه من را می‌دیدید :) اصلا آنقدر از فضایش دور بودم که گفتم چی؟ بعد دیدم که خنده‌اش محو شد و با کمی دلخوری تکرار کرد و گفت کریسمس مبارک! 

نمی‌دانم اینجا در شرایطی که ما با محیط دانشجویی وارد نشدیم که یک عالمه دوست و همکلاسی و مراسم گروهی داشته باشیم، بچه‌مان هم اینجا به دنیا نیامده که کلی دوست کلاس زایمان و کلاس یوگای بعدش داشته باشیم و شرکت صابر هم هر مراسم جذابی مخصوص خانواده‌های همکاران برگزار می‌کنه توصیه اکید می‌کنه که بی بچه! بچه‌مون هم در نهایت چیزی که بدون مادرش، اون هم با کلی قیافه گرفتن، رضایت داده که بره هفته‌ای دو روز، روزی دو سه ساعت playgroup است که ارمغانش بیشتر از خیر و خوشی برامون مریضی‌های طولانی بوده، دقیقا چطور توی این سرما و باد و بوران وقتی دو هفته با همسر محترم که می‌خواد کل روز خونه باشد و بچه‌ی کلافه‌ای که لااقل می‌توانست یه کلاس ورزشی یا موسیقی برود، مبارک و خوش است؟ بدون هیچ دوست و فامیلی که آدم لااقل برود دید و بازدید :-|

به قول واران، غرنوشت :)))