اخیرا خیلی پیش اومده که یک اتفاقی افتاده و بعدش دیگه خود سابقم نبودم و یک پله یا بیشتر رشد کردم و بزرگ شدم، به خاطر تنها بودن در غربت است؟ نمی‌دونم! به خاطر خلوت بودن برنامه روزانه از جبر زمانه است؟ شاید! به خاطر سن و سال است؟ ممکنه!

هر چی که هست، این وسط یک چیزی تغییر کرده، انگار اتفاقات با تاثیر عمیق‌تری رخ می‌دهند و ماندگاری بیشتری دارند. انگار وسط قایق سواری در این دریاچه وحشی با هر سقوط لمس‌کننده، حس می‌کنم دارم کمی بزرگ می‌شوم و قوی‌تر، رنج‌ها به زندگی ما معنا می‌دهند...

پ.ن. مجتبی شکوری هم کشف جدید این روزهایم هست...

کی فکرش رو می‌کرد که یک روز برای یاد دادن نحوه تلفظ اسمم به ملت، دست به دامن پاریس بشم (Parissa)؟ :دی یعنی رسما از آموزش مفهوم پری و سا در فارسی دست شسته‌ام، تا اشارتی به پاریس می‌کنی در چشم بر هم زدنی تلفظ ملت درست خواهد شد :)

* یکی از عناوین من در یک نوشته‌ی قدیمی در بلاگفا

با جگرگوشه در رستوران نشسته بودیم و یکی از این کلاه‌های دست ساز مرسوم رستوران‌ها را گذاشته بود و دلبری می‌کرد، میز کنار ما چند نفر نشسته بودند از آسیای شرقی و بعد از چند تا گوگولی مگولی گفتن به زبان خودشان :دی یکی‌شان پرسید که ما اهل کجاییم؟ و بعد از شنیدن جواب، مکثی کوتاه کرد و شروع کرد به تکرار یه کلمه‌ای که نمی‌فهمیدم چیه :-| و وسطش هی می‌گفت ایران؟ و همون کلمه :-|

آخرش ناامید شد، گفت how are you و من تازه دستگیرم شد که داره تلاش می‌کنه بگه "چطوری" :-) این طوری میگفت choootooori با استرس جابجا و تلفظ چ شبیه هر چی به غیر از چ :دی

همه‌ی سال‌های درس خواندن، ما را با توهم شاگرد اول بودن یا آرزوی رسیدن به‌اش بزرگ می‌کنند، این که بین شاگرد اول و آخر تفاوتی هست، بین بیست و ۱۹.۷۵... سال‌ها بعد وقتی یک جامعه با کمال‌گرایی منفی و ocpd و هزار جور تله نقص و شرم و طردشدگی و رهاشدگی و "من به اندازه‌ی کافی خوب نیستم" تحویل گرفتیم، تازه می‌گردیم دنبال راه حل...

انگار وقتی سندروم شاگرد اول بودن داری، مهاجرت و زندگی در جایی خارج از دایره امن (حیطه‌ی چیرگی‌ها و مهارت‌ها) برای تو درست شده، درست شده که گاهی، جایی وسط میدان، وقتی بیم "بهترین نبودن" داری، ناچار و ناخودآگاه چنگ نزنی به اجتناب، حمله یا تسلیم. بلکه ماندن را بپذیری، با همه رنج‌هایش، با شجاعتِ آسیب پذیر بودن، حتی وقتی شاگرد آخر هستی یا قرار هست بشوی، چون با تجربه‌ی رنج‌هایی که "خیال" می‌کنی "آخر بودن" دارد، می‌بینی که تنها نیستی، نه به اندازه تنهاییِ همیشه بی‌نقص بودنِ شاگرد اول... آنجا ته کلاس، شانه‌ای هست برای گریه، دستی هست برای نوازش و امیدی هست برای ادامه. شاگرد آخرها تنها نیستند...

پ.ن. اگر اهل پادکست گوش کردن هستید، اپیزود ۲۵ پادکست bplus را از دست ندهید، مهره‌ی حیاتی!

هیچ می‌دانستید هیچ مدینه‌ی فاضله‌ای این ور دنیا وجود ندارد؟ در واقع هیچ‌کجا وجود ندارد!

مدینه‌ی فاضله از تفکر سیاه و سفید می‌آید که القا می‌کند ما در بدبختی و جهل مرکب، ابدالدهر مانده‌ایم و آن ور دنیا همه در بینش عمیق و خوشبختی غلت می‌زنند، که نظام آموزشی ما رفتارنگر و رقابتی و ... است و آن ور دنیا همه انسان‌نگر و نه تنبیه-نه تشویق، که سیستم حمل و نقل ما دیزلی و هندلی است و آنجا ساعت حرکت اتوبوس‌ها از پیش ثبت شده و هرگز یک دقیقه جابجا نمی‌شود...

باور کنید یا نه این‌طور نیست! مدینه فاضله نداریم چون نظام گردش دنیا سیاه و سفید نیست، خاکستری است، حالا برای ما در یک بخش‌هایی خاکستری پررنگ، آن ور دنیا خاکستری کمرنگ، برای ما در بخش‌های دیگری خاکستری کمرنگ، برای آن‌ها پررنگ... 

* عنوان نوشته را از آرمان‌شهر به مدینه فاضله تغییر دادم که به منظور من نزدیکتر باشد :)

داشتم درباره قواعد معکوس شدن جملات پیرو در زبان هلندی غر می‌زدم، این که وقتی جمله پیرو باشد فعل در انتها می‌آید و چون در دولینگو انگلیسی زبان واسط است، این نکته گاهی خیلی به چشم می‌آید و همیشه برای من اینطور بود که باید تا آخر جمله صبر کنی تا ببینی فعل چیه :-|
حالا داشتم برای صابر از فارسی یه مثال می‌زدم که نگاه کن ... که وسط مثال پی بردم که خودمون هم فعل رو آخر جمله می‌آوریم و دست از غر زدن برداشتم و با کسانی که می‌خواهند فارسی یاد بگیرند همدردی کردم :دی

دوباره سُر خوردیم تو سرما... باران می‌بارید امروز نم‌نم و سرعت وزش باد ۳۷ کیلومتر بر ساعت، و همان عامل اصلی سرمای استخوان سوز اینجاست، باد سرد شدید :-| رسیدیم کنار بوته تمشک پارک همیشگی، باقیمانده تمشک‌ها از سرما خشک شده بودند، نگاه لیلی مانده بود روی تمشک‌های خشک شده... کلی گشتم در بوته، بالا پایین و برای لیلی می‌گفتم که فصل تمشک تمام شده جانِ مامان که یک دانه تمشک دیدم، هورا :) یه تمشک آبدار سیاه زیر یک برگ در امان بود از سوز سرما... شد برای لیلی، آخرین تمشک، تمشک لیلی :)

پ.ن. داشتم به دوستم می‌گفتم که لیلی شانه کردن را دوست ندارد، موهای دخترم وحشی است، گفت: اصلا تو منابع ادبیاتمون داریم که موی لیلی پریشون و پر پیچ تاب بوده و دل مجنون هم تو همین پیچ و تاب گیر کرده بوده...
خانم شونه نکن، شونه نکن خانوم :))))))

داشتم فکر می‌کردم اول که اومده بودیم اینجا کل مناطقی که می‌رفتم در شعاع ۲.۵ کیلومتری خانه بود، چون با کالسکه لیلی حداکثر می‌شد نیم‌ساعت پیاده‌روی (رفت و برگشت یک تا یک ساعت و نیم پیاده‌روی)! بعد رسیدم به سوار اتوبوس شدن و هر جایی که دو تا مسیر اتوبوس می‌خواست به صورت پیش فرض از گزینه‌های رفتن حذف می‌شد!

بعد از طی کردن دو مسیر اتوبوس رسیدیم به tram، بعد اتوبوس و tram قاطی، بعد اتوبوس و قطار، اتوبوس و tram و قطار قاطی :دی الان این که وسط روز سر از یه شهر دیگه در بیاریم اصلا دور از تصور نیست، حیف که هوا دوباره داره می‌رسه به مرحله خیلی سرد، وگرنه سر از کشورهای دیگه در‌می‌آوردیم (با اغراق زیاد!) :دی

یکی از مواردی که اینجا توجه من رو به شدت به خودش جلب کرد مکان‌هایی بودند به نام مزرعه شهری stadsboerderij یا مزرعه کودکان. یک فضای سبز گسترده با حیوانات اهلی گوناگون (گاو، گوسفند، بز، خوک، مرغ، خروس، خرگوش، زنبورعسل، اردک، ...) درست وسط شهر!

به شما و کودک اجازه می‌دهند که به حیوان‌ها نزدیک بشوید، آن‌ها رو قشو کنید، همه جا و همه چیز و به همه حیوانات نه، ولی بعضی جاها اجازه دارید به گاو، گوسفند، خرگوش و بز، سیب، کاهو و هویج بدهید و خلاصه که کودک در شهر و وسط اون همه مصادیق مدرنیته، زندگی در کنار گونه‌ای دیگر از حیات و نگهداری‌اش رو از سن پایین می‌بیند و لمس می‌کند، یادش بخیر در مدرسه طبیعت هم تلاش بر این بود فضایی شبیه مزرعه ایجاد شود.

حیف برای تعطیلی مدارس طبیعت...

باورم نمیشه پاییز به این زودی شروع بشه :'|

امروز با لیلی رفته بودیم بلوط‌های ریخته رو جمع کنیم برای غذای روبی، عروسک محبوبش، چنان سوزی می‌آمد که حس کردم در عرض چند روز برگ درختان سبز هم به زرد و نارنجی تغییر رنگ داده‌اند :دی

سلام پاییز...

بعد از ماجراهای لیلی و مهدکودک، دیروز رفتم دیدن یه گروه از مادران غیر بومی که بچه‌هاشون عمدتاً زیر دو سال بودند. نکته جالب برای من تجارب گسترده هر کدام از زندگی در خارج کشور محل تولدشان بود، حتی خانمی که پاکستانی بود هم مدت‌ها جای دیگری زندگی کرده بود و همه چیز در دایره امن و در توان هضم خانواده!

یک لحظه فکر کردم چه خوب که دایره امن هر کدامشان به اندازه دنیا وسعت دارد...