وسط همه آهنگ هایی که رسانه ملی داره برای مبعث پخش می کنه، یه آهنگ بی کلام "تولدت مبارک" هم پخش کرد :-|
ظاهراً عید ربطی به تولد نداره، ولی اگه کسی تولدش هست، مبارک :-)
پ.ن. در راستای افزایش شادی و خوشحالی مادر و بچه، صابر اعلام کرده تا تولد لیلی فقط سریال طنز می بینیم :-) در اواسط سیزن دو big bang theory هستیم، با تشکر از Fa Ella، جولیک و نی لو :-)
اولین بار که مریم (خواهر صابر که یک نی نی خوشمزه سه ماهه داره به اسم دیبا) از جانب دیبا، به مادر صابر گفت: دادا سهیلا (دادا در زبان کردی یعنی مامان، کتاب "دا" رو شاید خونده باشین، مثلاً)
واکنش صابر این بود: "ما که بچه بودیم از این که بهش بگیم دادا خوشش نمی آمد، حالا چرا نظرش عوض شده :-|"
بعد من با خودم قرار گذاشتم که وقتی اومدند خانه‌مان (قرار بود در راه کانادا به ایلام، در تهران توقف کنند) از خودشون بپرسم، که دوست دارن لیلی چی صداشون کنه...
ولی انگار آن‌قدر این برایم تکرار شده بود که بچگی‌های صابر از مخاطب قرار گرفتن با عنوان "دادا" خوششان نمی‌آمده که وقتی دیدمشان، گفتم: خب چرا "دادا"؟ دوست دارین به جایش لیلی بهتون بگه "مامانی"؟
نگاه مهربانی بهم کرد و گفت: نه! می‌دونی چیه پریسا جون، مامانی هم خیلی خوبه، ولی مریم از من پرسید که دوست دارم دیبا چی صدایم کنه و من گفتم دادا، چون دادا خیلی عنوان قدیمی و اصیل کردی است و الان‌ها دیگه هیچ کس استفاده نمی‌کنه، این طوری دوباره زنده میشه :) حالا اگه تو مامانی رو دوست داری، اشکال نداره، لیلی بگه مامانی :)
یعنی آب شدم رفتم تو زمین :-| چرا اول نپرسیدم: "شما چی دوست دارین؟"
خودم هم نمی دونم...
از اتاق فرمان اشاره می کنند، در زمان های قدیم به محض اعلام کوپن قند، روغن، گوشت یخی، برنج اروگوئه ای و نفت، صفی بلند که انتظار کشیدن در آن با خطر جانی همراه بود، در محل کلیه عوامل مجاز توزیع کالاهای کوپنی تشکیل می شد.
- اشاره به صف طویل داوطلبین، این روزها، وزارت کشور :-|
تا الان بیش از 600 نفر رجل سیاسی اصلح برای احراز پست ریاست جمهوری اعلام آمادگی کردند، در حالی که هنوز افراد اصلی وارد صحنه نشدند.
حقیقتاً این ایده قدیمی که به خانم باردار اصرار کنید شما الان دو نفری، پس باید به اندازه دو نفر غذا بخوری، همان قدر اشتباه است که شما چون الان مادری و بهشت زیر پای مادران است، باید همه چی را تحمل کنی و دم نزنی :-|
و در راستای بازگشت از سفر و تصمیم مشترک ما برای موکول کردن دیدن ادامه سریالها به بعد تعطیلات*، تعداد برنامه هایی که از رسانه ملی مشاهده می شود ناچاراً به سه تا افزایش پیدا کرده:
۱- دستپخت
۲- یک مسابقه قرائت قرآن برای پسربچه ها، شبکه قرآن
۳- مسابقه ادابازی خندوانه
فقط خواستم اشاره کنم از وقتی اسپانسرها برنامه ها رو جهت دهی می کنند، می شود آنتن تلویزیون را از همان بالای پشت بام پرت کرد پایین :-|
* چون در تعطیلات، بیم آن می رود که تا روزی ۱۲ قسمت مصرفمان برود بالا :-/
و عنوان بهترین عید دیدنی همه قرون، با اختلاف تقدیم می شود به دیدار داییِ مادر صابر که قدیم ترها در دبیرستان، استاد فیزیک صابر بود و پیرمرد و پیرزن بی نهایت متشخص و مهربانی بودند در بستر بیماری...
پیرمرد مهربان با زبان شیرین کردی برایم از آلفاقنطورس گفت و انیشتین و E=mc2 و اینکه چقدر به صابر نصیحت می کرده پزشکی بخواند که مهندسی آخرش کارمندی دارد و حقوق ثابت و کو گوش شنوا :-|
در کل همه ی این سال ها عیددیدنی رفتن، تنها کسانی که واقعاً از دیدن مهمان عید روحشان شاد شد، همین دو تن بودند و بس :-)
سلامتی سه تن،
ناموس و رفیق و وطن
سلامتی سه کس،
زندونی و سرباز و بی کس
سلامتی باغبونی که زمستونش رو از بهارش بیشتر دوست داره
سلامتی آزادی
سلامتی زندونیای بی ملاقاتی
#اعتراض_کیمیایی
براتون یه سال سرشار از سلامتی، عشق و شادی آرزومندم :-)
جوانه های سبز طلایی بر شکوفه های عطرآگین سیب، بهار می آید بی بهانه... لبخند می زنم، صدای در می آید، دستم را می گذارم کنار لیلی...
صابر را صدا می زنم، چشمانم را می بندم، صدای ماهی نازکم را حس می کنم...
- صدایش را می شنوی؟
چشمان پر از شوقش می گوید نه... صدای تکان خوردن آب مگر چقدر بلند است؟
ساز می زنم برایش، در آب می رقصد، نرم، شاد، کودکانه...
پنجره ها را باز می کنم، همه ی خانه پر از عطر بهار می شود...
یک بهار با ماهی کوچکمان :-)
پ.ن. به دعوت بهار نارنج جانم :*
رفته بودیم نمایشگاه بهاره ارم، برای گردش و تفریح، یک ساک مناسب دیدیم برای گذاشتن وسایل بچه، از این ساک ورزشی ها، صابر گفت: 250 تومنه؟
شانه انداختم بالا :-|
از فروشنده غرفه کناری پرسید: اینا به ریال است؟
طرف گفت: آره داداش :-)
برگشتیم همون جا. ساک رو نشان فروشنده دادیم، به صابر گفت: اون پانزده تومنیه رو میگی؟ خودت قدت بلنده بیارش پایین، دستت درد نکنه :-)
خلاصه انتظار نداشتیم، ولی قیمتش جالب بود :-)
پ.ن.۱ خوب، بد، جلف در سالن فرهنگیان کنار خانه مان اکران می شد، یک شب رفتیم ببینیم این سالن که همیشه فیلم جفنگ میگذاره چطوریه، به این نتیجه رسیدیم از روی سالن هم میشه نتیجه گرفت که فیلم جفنگ هست یا نه :-/
پ.ن.۲ یه ست لباس نوزادی ۱۹ تیکه خریدم (سمانه می گفت یکی از اینها تا سه ماهگی بچه کافیه)، نمی دونم این تیکه هایش به چه درد می خورند :-/
پ.ن.۳ اگر هی نمیگید خشن هستی و خشن نبین و ... از breaking bad بسیار خوشم اومده، دو سیزن تمام شده تا به حال :-)
وقتی یک نفر دچار بیماری سخت، مزمن و طاقت فرسایی می شود، دلداری هایی از جنس "غصه نخور، زود خوب می شوی"، "امیدوار باش فردا روز دیگری است" یا" به فرداهای روشن بیاندیش" کمک چندانی به احوالات فرد نمی کند!
در واقع مشکل بیمار این نیست که نمی خواهد باور کند خوب نمی شود، وقتی آدم در دوره های طولانی با یک بیماری دست و پنجه نرم می کند، مسئله خواستن و نخواستن نیست، او به واقع یادش نمی آید که روزهایی که بهتر بود، چطور بود یا چه حسی داشت...
بحث افسردگی و لجبازی نیست، او واقعاً نمی تواند امیدوار باشد، چون یادش نمی آید، بیماری آدم را ناتوان، درمانده و ناچار می کند و در چنین شرایطی نمی توان انتظار داشت که بتواند تصویر کند روزهای خوشی چگونه بودند...
شاید یک پیشنهاد خوب، استفاده از ترکیب دارو و واقعیت مجازی برای یادآوری روزهای بدون درد، نقص یا ناتوانی است. حتی یک روز یا چند ساعت می تواند امید را برگرداند، نقاشی یک روز امیدبخش وقتی دقیقا وسط آن روز به تصویر کشیده می شوی، باعث می شود یادت بیاد خوبی چه شکلی است، وقتی حالت خوب بود چه حسی داشتی و باید به چی فکر کنی :-)
