یه سری فیلم گرفته از گشت‌های آخر هفته مانده به کریسمس و برایم فرستاده، نگاه که می‌کنم به این می‌رسم که چقدر تصور من از خارجه شبیه اون چیزی هست که توی فیلم‌ها دیدم :-)
بحث چشم بسته غیب میگه نیست ها...
می‌خواهم بگم این قدر ما اینجا در ایران ایزوله هستیم که هر چیز دیگری هم نشونمون می‌دادند، فکر می‌کردیم همونه :-|
سوده شبیری یه تعریفی از معنا داره که میگه: معنای زندگی یعنی محل تلاقی ویژگی‌های فردی (توانمندی‌ها، نقاط قوت و ضعف) با مهم‌ترین ویژگی‌های زندگی (ارزش‌ها: چیزی که بعد از همه روزمرگی‌ها حال آدم رو سر جا میاره و دلت میخواد بعد از مرگت به جا بمونه)
و من چند روزی است به این تعریف فکر می‌کنم و مهمتر از ویژگی‌های فردی این که چه چیزهایی برایم ارزش محسوب می‌شود...
نشسته بودیم انتهای آشپزخانه، در نور کم یک چراغ led بالای اجاق گاز.
لیلی خوابیده بود و آرام صحبت می کردیم، خیلی آرام.
بهش نگاه کردم، بهم نگاه می‌کرد، تصمیم گرفتیم مشترک و قول دادیم که پای تصمیمان بمانیم برای یک سال آینده.
که پای تصمیم، کنار هم بمانیم، هر چی که شد...
وقتی تصمیم رو گرفتی دیگه سخت نیست، انگار از اول همون درست بوده :-)
آدم در فرآیند رشد و تربیت یک کودک که قرار می‌گیرد، تازه متوجه می‌شود چه رویکردهای موثری برای آموزش و پرورش و بار آوردن کودک سالم وجود دارد که ما از آن‌ها بی خبریم :-| در نهایت مونتسوری به گوشمان خورده باشد، اگر کسی بگوید خودت با چه رویکردی درس خواندی؟ ما هیچ، ما نگاه :-)
ولی اگر در کار تعلیم و تربیت هستید یا فرزند کوچکی دارید، خوب است نگاهی به کتاب رویکردهای آموزشی نوشته ناصر یوسفی بیاندازید (انتشارات کارگاه کودک). در این مسیر که بیشتر جستجو کنید می‌بینید مدارسی هستند در همین ایران عزیز که با شیوه‌های نوین آموزش کودکان را دنبال می‌کنند، رسمی و زیر نظر آموزش و پرورش؟ با من از این شوخی‌ها نکنید :دی
خیلی دوست داشتم مثلا یکبار می‌رفتم بازدید یکی از این مدرسه‌ها یا با خانواده‌ای که کودکش به این مدارس می‌رود صحبت می‌کردم :-)
ملت گفتند کفش کودک در سال های اول زندگی‌اش باید با کیفیت‌ترین کفش تمام زندگی‌اش باشد، از لحاظ کف و ساق و ...
از هایپراستار که اومدیم بیرون به صابر گفتم بیا بریم این کفش رو قیمت کنیم، یه کفش صورتی جینگولکی بود :-)
به فروشنده گفتم: کفش ساق بلندتر ندارین؟
گفت: نه خانم این‌ها هم برای قدیم هست، الان که دیگه واردات هم نداریم.
گفتم: خب چند قیمت هست؟
گفت: یک میلیون و خرده ای!
گفتم: آهان این ساقش کوتاه است :دی
من :-| (یک تومن کفش برای بچه ۱۵ ماهه آخه؟)
فروشنده: خودتی :-/ (یعنی ساق بلند داشتم می‌خریدی؟)
لیلی: :-) (مامان یا بریم من اصلا کفش نمیخوام)
پ.ن. ربط این نوشته با FATF خودتون پیدا کنید :-/
آیا می‌دانستید برای شکوفایی خلاقیت و جوانه زدن ایده باید ذهنتان را خلوت کنید؟
یعنی چی؟ یعنی اگه از ۵ صبح تا ۱۱ شب یه برنامه‌ای چیده باشید که جای نفس کشیدن هم نداره، از مغز بیچاره‌تون انتظار نداشته باشید ساعت ۵ عصر، بعد از ۱۲ ساعت چرتکه انداختن، وقتی کودک یک ساله‌تون یک نفری رو می‌خواهد که نیست (مثلاً پدرش) یک جایگزین استثنایی پیشنهاد بده:-/
باید استراحت کنید تا مغزتان آشغال‌هایش رو بریزه دور، از من گفتن :-)
این دفعه وسط کارگاه مادر و کودک لیلی بغض کردم...
اول مهر بود، هوای بعد از ظهر به طرز غریبی بوی پاییز می‌داد و من هیچ کدوم از مامان‌های این دوره رو نمی‌شناختم و اون‌ها همه‌شون همدیگر رو می‌شناختند (یعنی مرگ من لحظه ورود به جمعی است که همه از قبل همدیگر رو می‌شناسند و من تازه وارد هستم)، بعد نمی‌دونم چرا مربی کارگاه تصمیم گرفت برای یه سری فسقل بچه زیر دو سال آهنگ آقای حکایتی رو بذاره*
و من یاد چه خاطره‌ای افتادم که دلم خواست بزنم زیر گریه؟ نمی‌دونم... فقط می‌دونم ترکیب بوی پاییز و حس غربت و آقای حکایتی من رو پرت کرد به یه خاطره خیلی دور غمگین که یادم نمیاد :-(
* البته می‌دونم هفتاد درصد مخاطبین اینجا هم با مجموعه آقای حکایتی و آهنگ اولش و عباس و ... هیچ خاطره‌ای ندارند، ولی اگر خاطره دارید بگین که دلم شاد بشه :-)
از این که همین دو پر ایمانی که برایم مونده رو می‌خواهند سیاسی کنند، خوشم نمیاد!
از این که امام حسین و عاشورا و شهادت رو جناح بندی کنند، خوشم نمیاد!
از این که روز عاشورایی یه چفیه گذاشتیم سر لیلی مثلا مدل این بچه‌های تعزیه‌ها بشه و بگن چرا سر بچه یک ساله روسری کردی، خوشم نمیاد!
از این که در سال چهلم (با توجه به سابقه مقدس بودن عدد چهل) به روزگاری دراومدیم که به جای با امید به هم قوت قلب دادن که چی کار باید بکنیم، هر روز با ناچاری غر می‌زنیم که حالا قراره چی بشه...
خوشم نمیاد؟ بله، از این یکی واقعاً خوشم نمیاد :-|
کلاً از منفعل بودن، اسیر جبر بودن، در چنگال قضا و قدر گرفتار بودن و امثالهم خوشم نمیاد، حس اختیار داشتن آدمی رو ازم می‌گیره ....
یک گروه از مادران ساکن غرب تهران با بچه‌هایی از ۱۴ تا ۳۰ ماه* دور هم جمع شدیم توی یه گروه تلگرامی که اسمش را گذاشتم جوجکان غرب :-)
امروز عصر یه دورهمی مادر و کودک رفتیم پارک فراز و کلی حرف روانشناسی و شناخت احساسات زدیم و بچه‌ها هم کلی بازی کردند و رقصیدند :-)
اولین دورهمی مادر و کودکی بود که اینقدر خوش گذشت، جای شما خالی:)
* البته خارج گستره هم داریم یه چندتا، ولی عمده گروه در همین بازه هستند.
پ.ن. نکات خلاف قانون متن را بیابید:دی
حفظ تعادل در زندگی این روزهای من سخت شده...
به لیست عادت‌های سلامتی (آب خوردن، خواب کافی، ورزش، ویتامین و مراقبت از سینوزیت) که می‌پردازم، می‌بینم کار از اون طرف لیست افتاده بیرون و حداکثر روزی دو ساعت نصیبش شده و نگرانی و دلشوره خفه‌ام می‌کند و می‌روم پیش مشاور :-|
روی انجام کار که متمرکز میشم، حس می‌کنم معده درد قدیمی هر روز بهم سلام می‌کنه، دست‌ها و گردنم تیر می‌کشه و تیغه دماغم بوی پاییز می‌دهد :-|
از آن طرف لیلی هست با همه کارهایی که می‌خواهم برایش انجام دهم، کارگاه‌های مادر و کودک، گردش در پارک/خانه بازی با همسالان، دورهمی خانگی با همسالان، پارک دوتایی، موسیقی، آب بازی، ...
به نظرتون در موقع فشار اول از همه، کدوم یکی از موارد بالا رو حذف می‌کنم؟
بله، درست حدس زدین، مورد اول :-| در نتیجه الان یه پریسای از نظر روحی stable و از نظر جسمی داغون هستم که به علت خوردن غذای بیرون مسموم شده و دو ساعت بالا آورده، دوباره آب به اندازه کافی نمی‌خوره و دست و گردنش خشک شده، سینوزیت؟ سلام گرمی می‌رسونده بهتون :-/
